Οι οπαδοί της αταξικής παγκοσμιοποίησης όταν υποχρεώνονται να αναγνωρίσουν προβλήματα που συνοδεύουν τον καπιταλισμό ή όταν ασκούν κριτική στην «παγκοσμιοποίηση», προβάλλουν ως λύση τη ρύθμιση της παγκόσμιας αγοράς. Τι είναι η «ρύθμιση της αγοράς»;

ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ που προβάλλουν την πολιτική ρύθμισης της αγοράς, μιλούν για τη δυνατότητα εφαρμογής μιας πολιτικής που θα διαχειρίζεται τον καπιταλισμό έτσι που να λύνονται τάχα και τα λαϊκά προβλήματα. Μιλούν δηλαδή για έναν καπιταλισμό «πιο ηθικό και ανθρώπινο», στον οποίο μπορούν, δηλαδή να επωφελούνται, ταυτόχρονα, και το κεφάλαιο και ο λαός. Η λογική τους λέει ότι μπορεί να γίνεται αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου έτσι που να ζει καλά και η εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα. Δηλαδή, να παίρνουν από το κεφάλαιο και να δίνουν στο λαό.

ΑΛΛΑ ΤΕΤΟΙΑ πολιτική ή τέτοια ρύθμιση δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Δεν μπορεί να εφαρμοστεί πολιτική που μειώνει τα κέρδη του κεφαλαίου, την υπεραξία, ο νόμος της οποίας είναι απόλυτος (στον καπιταλισμό), γιατί τέτοια πολιτική υποσκάπτει τα θεμέλια του καπιταλισμού. Αν αφαιρούνται κέρδη από το κεφάλαιο δεν μπορεί να αναπαράγεται, να μεγεθύνεται και να αντεπεξέρχεται στον ανταγωνισμό. Γι' αυτό και δε βρέθηκε και ούτε θα βρεθεί στον κόσμο κεφαλαιοκράτης που θα θελήσει να μοιράσει τα κέρδη του στο λαό. Είναι σαν να αυτοκτονεί. Το κεφάλαιο εκμεταλλεύεται την εργατική τάξη ολοένα και πιο στυγνά για να αποκομίζει ολοένα και περισσότερα κέρδη.

Η ΙΔΙΑ η δυσκολία στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου, που εκφράζεται με την πτώση του ποσοστού κέρδους, με την οικονομική κρίση, απαιτεί την πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, προκειμένου να μπορέσουν να αντισταθμίσουν την πτώση του ποσοστού κέρδους, είτε με φτηνό σταθερό κεφάλαιο μέσω των ιδιωτικοποιήσεων επιχειρήσεων κρατικής ιδιοκτησίας είτε με το φτήνεμα της εργατικής δύναμης, με τις άλλες αναδιαρθρώσεις (ελαστικές εργασιακές σχέσεις, ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση, εμπορευματοποίηση της Παιδείας, Υγείας, κλπ.), αλλά και με τη χρησιμοποίηση λιγότερων εργαζομένων στην παραγωγή, δηλαδή αυξάνοντας την ανεργία.

ΕΠΟΜΕΝΩΣ, μια πολιτική που θα δυσκολεύει ακόμη περισσότερο το κεφάλαιο δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Δεν μπορεί να ρυθμιστεί ο καπιταλισμός σε όφελος του λαού. Είναι ουτοπία. Ακόμη και αν προσωρινά κάποιες από τις αρνητικές συνέπειες αμβλυνθούν, αυτό μπορεί να γίνει κάτω από την όξυνση της ταξικής πάλης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, αλλά οι αιτίες που γενούν τα προβλήματα δε θα εξαλειφθούν. Αρα η επίθεση του κεφαλαίου θα επανέλθει δριμύτερη. Μόνο η κατάργηση του καπιταλισμού μπορεί να ανοίξει το δρόμο για ικανοποίηση των αναγκών του λαού. Μόνο σε καθεστώς λαϊκής οικονομίας, δηλαδή στο σοσιαλισμό μπορούν να ικανοποιούνται αυτές οι ανάγκες.

ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ που προβάλλουν την πολιτική ρύθμισης, συσκοτίζουν τη ρίζα των προβλημάτων, την ταξική ουσία του καπιταλισμού, ωθούν το κίνημα σε αγώνες εντός του συστήματος και σε τελευταία ανάλυση εγκλωβίζουν τη λαϊκή συνείδηση στην αποδοχή και υποταγή στον καπιταλισμό και την πολιτική που τον υπηρετεί. Γι' αυτό και το μαζικό λαϊκό κίνημα, στο βαθμό που δε θέτει σε αμφισβήτηση την κυρίαρχη πολιτική, στο βαθμό που δεν αντιστέκεται σε όλη τη γραμμή της επίθεσης, δεν οδηγεί στον απεγκλωβισμό από τη ΝΔ και από το ΠΑΣΟΚ, χάνει τη δυναμική του, δεν έχει την απαιτούμενη αποτελεσματικότητα, επομένως χρειάζεται αγώνας εναντίωσης και ρήξης με την κυρίαρχη πολιτική είτε με «ρύθμιση» είτε χωρίς «ρύθμιση».