Κάθε χρόνο οι άνθρωποι του μόχθου και της δουλειάς - δηλαδή αυτοί που παράγουν και αυξάνουν τον πλούτο της χώρας - υποχρεώνονται από τους κυβερνώντες («πράσινους» ή «γαλάζιους») σε νέες θυσίες για το ...καλό της οικονομίας. Αυτό που αλλάζει, κάθε χρονιά, είναι τα επιχειρήματα. Η παράδοση θέλει τους μέχρι σήμερα πρωθυπουργούς και τους επί των Οικονομικών αρμόδιους υπουργούς τους να δικαιολογούν τα ποικιλόμορφα φοροεισπρακτικά και άλλα αντιλαϊκά μέτρα με πρόσχημα την «ανάπτυξη» της οικονομίας και τον «εκσυγχρονισμό» της χώρας, την «εξυγίανση» των δημόσιων οικονομικών και τη βελτίωση της «ανταγωνιστικότητας», και άλλα παρόμοια. Το ίδιο σκηνικό ετοιμάζει η κυβέρνηση της ΝΔ και για το 2009, με πρόσχημα - αυτή τη φορά - τη διεθνή οικονομική κρίση αλλά και ...για να μην ξαναμπεί η ελληνική οικονομία σε «καθεστώς επιτήρησης» από την ΕΕ!

Το ενδιαφέρον της όλης ιστορίας είναι πως η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ - όπως έκαναν και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ - λανσάρει τα νέα μέτρα σαν ...«αναγκαία» για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες και για τον απλό λαό. Παροτρύνουν δηλαδή τους χαμηλόμισθους, τους χαμηλοσυνταξιούχους, τους εργαζόμενους αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους επαγγελματοβιοτέχνες και εμπόρους, τους απασχολήσιμους, τους άνεργους να συναινέσουν στις νέες αντιλαϊκές εισοδηματικές, φορολογικές και άλλες πολιτικές τους για το ...καλό τους!

Είναι αλήθεια πως με τις αντιλαϊκές πολιτικές μονόπλευρης λιτότητας, που διαδέχονται η μια την άλλη, υπήρξε βελτίωση σε ορισμένα μεγέθη της οικονομίας, όχι όμως και βελτίωση για τους εργαζόμενους. Για παράδειγμα, ενώ τα ελλείμματα του δημοσίου και ο πληθωρισμός αυξάνονται με μικρότερους ρυθμούς, οι ρυθμοί ανάπτυξης της εγχώριας παραγωγής (ΑΕΠ) μεγάλωσαν, κλπ., το βιοτικό επίπεδο όλων εκείνων που υφίστανται τις θυσίες δε βελτιώθηκε. Ετσι, οι καλύτερες μέρες - για όλους εκείνους που συνέβαλαν στη βελτίωση της οικονομίας - παραπέμπονται στις ελληνικές καλένδες... Και βέβαια, τα προβλήματα της καθημερινότητας όχι μόνο παραμένουν άλυτα αλλά αρκετά από αυτά οξύνθηκαν και συνεχίζουν να οξύνονται. Για παράδειγμα, η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων μειώνεται, η υπερχρέωσή τους στις τράπεζες αυξάνεται, κλπ.

Οι μόνοι ωφελημένοι από τις εφαρμοζόμενες, «γαλαζοπράσινες», πολιτικές μονόπλευρης λιτότητας ήταν και παραμένουν οι πολυεθνικές, τα μονοπώλια και οι συνεταίροι τους - μεγαλοεπιχειρηματίες - στην Ελλάδα. Αυτό το βεβαιώνουν και τα παχυλά κέρδη και υπερκέρδη που εμφανίζουν κάθε χρόνο στους ισολογισμούς τους οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι. Γι' αυτό και οι κυβερνώντες - μαζί με όλους εκείνους που θησαυρίζουν από τον ιδρώτα του ελληνικού λαού - βαφτίζουν σαν ...«συμφέρον της ελληνικής οικονομίας» τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Θέλουν, δηλαδή, σώνει και καλά να μας πείσουν πως το συμφέρον των εκμεταλλευομένων (του εργάτη, του αγρότη, του συνταξιούχου ή και του άνεργου) είναι ταυτόσημο με το συμφέρον των εκμεταλλευτών και των μεγιστάνων του πλούτου.

Με δεδομένο ότι οι συγκεκριμένες πολιτικές έχουν αποδειχτεί αποτελεσματικές μόνο για το μεγάλο κεφάλαιο, οι εργαζόμενοι πρέπει από τώρα να οργανώσουν την πάλη τους σε κάθε εργασιακό χώρο για να διεκδικήσουν τη βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου και ταυτόχρονα να απορρίψουν οριστικά τα κόμματα - φορείς του ευρωμονόδρομου, ανοίγοντας το δρόμο για τη δική τους λαϊκή εξουσία.