Καθόλου παράξενο και τυχαίο είναι ότι τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και άλλοι μηχανισμοί, που ανήκουν στο μεγάλο κεφάλαιο, επιχειρούν τον τελευταίο καιρό να διαμορφώσουν ένα σκηνικό ενίσχυσης της δικομματικής εναλλαγής. Δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να παίζουν το ρόλο τους ως στυλοβάτες του πολιτικού συστήματος. Εξάλλου, τα στελέχη τους είναι συγκοινωνούντα δοχεία με τα επιτελεία και τους μηχανισμούς της εξουσίας των μονοπωλίων. Επιβεβαιώνονται έτσι ως εκφραστές των μεγάλων καπιταλιστικών συμφερόντων, που λυμαίνονται τον κόπο και τον πλούτο του ελληνικού λαού. Στόχος τους η ενίσχυση του δικομματισμού, χειραγωγώντας την εργατική τάξη και το λαό στην αστική πολιτική.

Τα ΜΜΕ σε μόνιμη βάση δουλεύουν σταθερά στην κατεύθυνση της χειραγώγησης της λαϊκής κοινής γνώμης και κατά περίπτωση παρεμβαίνουν, συμβάλλοντας στη διαμόρφωση των πολιτικών εξελίξεων. Στο πλαίσιο αυτής της λειτουργίας τους τηρούν μια σειρά κανόνες, όπως αυτός της συστηματικής αποσιώπησης της φωνής του ΚΚΕ, ενώ δε λείπουν και οι περιπτώσεις της συνειδητής διαστρέβλωσης της πολιτικής του και της καλλιέργειας του αντικομμουνισμού. Τα στοιχεία από τις σχετικές μετρήσεις όπου καταγράφεται ο τηλεοπτικός χρόνος ανά κόμμα είναι καταλυτικά.

Η λειτουργία των ΜΜΕ, με τα ιδιωτικά να δείχνουν περισσότερο υπερβάλλοντα ζήλο, συνδέεται άμεσα με τους πολιτικούς στόχους της άρχουσας τάξης. Στις σημερινές συνθήκες, όπου ο δικομματισμός αντιμετωπίζει δυσκολίες στο να χειραγωγήσει το λαό, σπεύδουν να εφαρμόσουν τα σχέδιά τους. Κοινός παρονομαστής της παρέμβασης των ΜΜΕ είναι η υποτίμηση και η απαξίωση του λαϊκού παράγοντα και η μετατροπή του σ' ένα είδος ευμετάβλητου δημοσκοπικού ευρήματος, που πάει πότε εδώ και πότε εκεί, ανάλογα με τις κινήσεις εντυπωσιασμού που γίνονται στη βιτρίνα της πολιτικής σκηνής, αποθεώνοντας την πολιτική που ασκείται από τις κορυφές και εγκλωβίζοντας την πολιτική αντιπαράθεση στο πλαίσιο μιας σύγκρουσης προσώπων λιγότερο ή περισσότερο «ικανών» ή «ανίκανων».

Ακόμη και όταν προβάλλουν λαϊκά προβλήματα ρίχνοντας ευθύνες για τη μη λύση τους, συγκαλύπτουν τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της ασκούμενης πολιτικής, καθώς τυχόν ανάδειξή του θα συνέβαλε στη συνειδητοποίηση και την ενεργοποίηση των λαϊκών στρωμάτων και, ταυτόχρονα, εξορκίζουν τις συλλογικές μορφές πάλης και διεκδίκησης ως «ντεμοντέ» και «αναποτελεσματικές». Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό που προβάλλεται ως αμφισβήτηση απέναντι στην κυβερνητική πολιτική είναι οι προσωπικές αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις μεταξύ κυβερνητικών στελεχών, ενώ από πλευράς «αντιπολίτευσης» του ΠΑΣΟΚ αυτό που κυρίως προβάλλεται είναι ζητήματα «ηθικής» τάξης που αφορούν πρόσωπα και ζητήματα «νομιμότητας» που αφορούν πολιτικές, ανώδυνα όλα αυτά, καθώς δεν αγγίζουν τον πυρήνα του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Ο βομβαρδισμός του λαού με το ποιος αρχηγός είναι πιο ικανός μεταξύ της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, στοχεύει άμεσα στην ανάκαμψη της φθοράς του δικομματικού συστήματος διακυβέρνησης και στην αποκατάσταση της αξιοπιστίας του απέναντι στις λαϊκές συνειδήσεις, ακόμα και με τη «θυσία» ορισμένων προσώπων. Πρόκειται για μια μεγάλη συμπαιγνία εξαπάτησης του λαού. Ομως, οι εργαζόμενοι και τα πλατιά λαϊκά στρώματα περισσότερο από κάθε άλλη φορά όχι μόνο έχουν συμφέρον, αλλά και τη δύναμη να τους χαλάσουν τα σχέδια. Μέσα από ένα κίνημα ανυπακοής και απειθαρχίας στις πολιτικές που εκπορεύονται από τον ευρωμονόδρομο των μονοπωλίων και των κομμάτων τους, μαζικής εγκατάλειψής τους, ώστε να «καίνε» τα χαρτιά όσων επιχειρούν να εφαρμόσουν τις «εναλλακτικές λύσεις» του συστήματος. Βάζοντας ρότα ανατροπής.