To στήσιμο απεργοσπαστικού μηχανισμού από την Ελλάδα για να χτυπηθεί η απεργία των εργαζομένων στο διεθνές αεροδρόμιο της Βουδαπέστης στην Ουγγαρία, που αποκάλυψε χτες ο «Ρ», δεν είναι ένα απλό ζήτημα που μπορεί να περάσει στα ψιλά. Οδηγεί τη σκέψη σε γενικότερους προβληματισμούς για την ίδια τη λειτουργία του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος. Επιβεβαιώνει ότι το κεφάλαιο με κάθε μέσο επιδιώκει να συντρίψει τους εργαζόμενους και τα δίκαια αιτήματά τους για αξιοπρεπή ζωή, χρησιμοποιώντας και την απεργοσπασία και μάλιστα σε διακρατικό επίπεδο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η γερμανική εταιρεία «Χόχτιφ», που είναι ο ιδιοκτήτης του αεροδρομίου της Αθήνας - ελέω της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ - είναι και μεγαλομέτοχος του αεροδρομίου της Βουδαπέστης, όπου έχουν μεταφερθεί οι απεργοσπάστες.

Οι αντιδραστικές κυβερνήσεις του κεφαλαίου μαζί με το αντιλαϊκό οικοδόμημα της ΕΕ, που ακριβώς εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου, είναι η βάση πάνω στην οποία στηρίζεται η επίθεση στις τωρινές συνθήκες, στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ, αυτό το ιδρυτικό ντοκουμέντο που στοιχειοθέτησε τα συμφέροντα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου με τις περίφημες «4 ελευθερίες: κεφαλαίου, υπηρεσιών, εργαζομένων και εμπορευμάτων» είναι βάση για τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που εντείνουν την εκμετάλλευση και φέρνουν δεινά που βιώνουν σήμερα οι εργαζόμενοι σε όλη την ΕΕ. Τη συνθήκη αυτή, θυμίζουμε, ψήφισαν στη χώρα μας η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ, ενώ στηρίζει ο ΛΑ.Ο.Σ. και άλλοι οπαδοί του λεγόμενου ευρωμονόδρομου.

Πάνω εκεί «πάτησε» η πλουτοκρατία των χωρών της ΕΕ, οι πολιτικοί εκφραστές της για να κλιμακωθεί η επίθεση σε βάρος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Ακολούθησαν και άλλες συνθήκες, διακηρύξεις και οδηγίες, σε όλους τους τομείς (από τις Εργασιακές Σχέσεις και την Κοινωνική Ασφάλιση μέχρι την Παιδεία, την Υγεία και την Κοινωνική Πρόνοια κ.α.), για να φτάσουμε στη Συνθήκη της Λισαβόνας που θέλει να υποτάξει τους εργαζόμενους στη λογική της «ανταγωνιστικότητας της οικονομίας», δηλαδή της διασφάλισης της κερδοφορίας των μονοπωλίων.

Στο οπλοστάσιο του κεφαλαίου για το χτύπημα των κατακτήσεων των εργαζομένων, βρίσκεται και η λεγόμενη οδηγία Μπολκεστάιν, που δίνει τη δυνατότητα στους κεφαλαιοκράτες της ΕΕ, να εκμεταλλεύονται εργάτες σε μια χώρα πληρώνοντας μεροκάματα χαμηλότερα, με βάση τη χώρα προέλευσης. Είναι και αυτός ένας τρόπος για να χτυπηθούν δικαιώματα των εργαζομένων, για να περάσει η λογική του «διαίρει και βασίλευε».

Το παράδειγμα της Ουγγαρίας και του μηχανισμού απεργοσπασίας από τη χώρα μας κάνει ακόμα πιο επιτακτική την ανάγκη η εργατική τάξη, το ταξικό αγωνιστικό συνδικαλιστικό κίνημα να συμβάλλει καθοριστικά ώστε να δυναμώσει η εργατική αλληλεγγύη σε άλλους εργαζόμενους στη χώρα μας, αλλά και στο εξωτερικό. Να κατακτηθεί, κανείς εργάτης να μη δέχεται κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες να γίνεται ο μοχλός για να σπάει ο αγώνας άλλων εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι και της Ουγγαρίας όπως κάθε λαού της Ευρώπης και του κόσμου έχουν ανάγκη από την ταξική διεθνιστική αλληλεγγύη των Ελλήνων εργατών. Οι εργάτες όπου Γης είναι ταξικά αδέλφια. Και πρέπει να έχουν ένα στόχο: Την ανατροπή της εξουσίας των κεφαλαιοκρατών, την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Και αυτό δεν αλλάζει σε οποιεσδήποτε συνθήκες.