«Hπαγκοσμιοποίηση δεν είναι δίλημμα, είναι μια μη αναστρέψιμη πραγματικότητα». Το παραπάνω θέσφατο περιλαμβάνεται στο άρθρο του πρωθυπουργού, που δημοσιεύτηκε την Κυριακή στο «Βήμα», με αφορμή τη συμμετοχή του τελευταίου στη σύνοδο των «κεντροαριστερών» στο Βερολίνο. Είναι προφανές ότι η διαπίστωση την οποία θέλει «αξιωματικά» να επιβάλει ο κ. Σημίτης μέσα από την εν λόγω φράση, πάσχει. Πάσχει από το μόνιμο πρόβλημα όλων εκείνων των «αξιωμάτων» που η ιστορία τα ξεπέρασε. Τα ξεπέρασε και τα εναπέθεσε στον κάλαθο των αχρήστων, επειδή ακριβώς οι φορείς της ήθελαν να υπηρετήσουν την κάθε φορά κρατούσα άποψη. Την άποψη που λέει ότι τα πράγματα είναι και θα παραμείνουν αναλλοίωτα, στο διηνεκές. Με αυτή την έννοια, η εκτίμηση του κ. Σημίτη δεν είναι πρωτότυπη. Ανέκαθεν οι κυρίαρχες τάξεις και οι εκπρόσωποί τους διακατέχονταν από το σύνδρομο της «αιωνιότητας». Ακόμα και τότε, στις οδυνηρές - γι' αυτές τις τάξεις - στιγμές της ανατροπής τους, εκείνες συνέχιζαν να μιλούν για το «μη αναστρέψιμο» της εξουσίας τους.
Θα πρέπει να πούμε, κατ' αρχήν, ότι η όλη συζήτηση περί της παγκοσμιοποίησης, όταν διεξάγεται με τους όρους που επιβάλλονται από τους οπαδούς και τους υπηρέτες της, μονίμως «ξεχνά» να αναφέρει τα κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης παγκοσμιοποίησης. Με δυο λόγια, ουδέποτε αναφέρεται ότι εδώ μιλάμε για την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση. Οτι από αυτή τη διαδικασία κάποιοι κερδίζουν και κάποιοι χάνουν. Συνεπώς, όταν ο κ. Σημίτης θίγει το συγκεκριμένο θέμα, δεν το κάνει από τη σκοπιά της σωστής διαπίστωσης ότι, σήμερα, βιώνουμε μια τρομακτική έκρηξη των παραγωγικών δυνάμεων, ότι η αλματώδης ανάπτυξη της τεχνολογίας και της επιστήμης έχει ως αποτέλεσμα μια πρωτοφανών διαστάσεων κοινωνικοποίηση της παραγωγής. Αλλά δεν έχουν αυτά στο μυαλό τους όσοι γίνονται κήρυκες του «μη αναστρέψιμου». Εκείνο που επιδιώκουν είναι να περάσουν στους λαούς την άποψη πως όσοι σήμερα ελέγχουν (οι πολυεθνικές και τα μονοπώλια) την τρομακτική δύναμη που απορρέει από την επιστημονικό-τεχνική επανάσταση, θα είναι οι ίδιοι που θα χρησιμοποιούν, θα αξιοποιούν, θα κατέχουν αυτή τη δύναμη, με μια λέξη θα «εξουσιάζουν», και σήμερα και αύριο και στον αιώνα τον άπαντα...
Εκείνο που παρουσιάζει σαν μόνιμο «δεδομένο» ο κ. Σημίτης, δεν αποτελεί «αντικειμενικό» γεγονός. Ο κ. Σημίτης απλώς εύχεται να μην αλλάξουν τα πράγματα, και για να μην αλλάξουν, για να εμποδιστεί η διαδικασία της αλλαγής και της ανατροπής της σημερινής καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, επιστρατεύει τη θεωρία που λέει ότι «τίποτα δε γίνεται, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει». Η θεωρία αυτή απευθύνεται κυρίως στα θύματα της παγκοσμιοποίησης. Οι ιμπεριαλιστές θέλουν να πείσουν τα θύματά τους, τους λαούς, ότι το καθεστώς της εκμετάλλευσης είναι «αθάνατο» και άρα δεν έχει κανένα νόημα να αγωνίζονται εναντίον του. Αν όμως ίσχυε κάτι τέτοιο, η ανθρωπότητα θα βρισκόταν ακόμα στο δουλοκτητικό καθεστώς.
Ηπαγκοσμιοποίηση την οποία υμνεί ο κ. Σημίτης και η οποία δεν είναι άλλη από την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα της «νέας τάξης», όχι μόνο είναι δυνατό να αλλάξει, αλλά, αυτή η δυνατότητα, είναι και ιστορικά επιβεβαιωμένη. Οι εκμεταλλευτές ξέρουν ότι η κυριαρχία τους δεν είναι «θέλημα Θεού». Είναι γέννημα των συσχετισμών δύναμης σε ταξικό επίπεδο. Η πολιτική δράση της εργατικής τάξης θα ανατρέψει τους σημερινούς συσχετισμούς δύναμης, θα θέσει το ζήτημα της εξουσίας και ταυτόχρονα θα θέσει στο περιθώριο της ιστορίας τους παγκόσμιους δυνάστες της ανθρωπότητας.
Feeds
