Ενα από τα κρίσιμα συμπεράσματα που μπορεί να εξαχθεί από την προχτεσινή Εκθεση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, είναι ότι ο Γ. Προβόπουλος, χωρίς να πρωτοτυπήσει, παρουσίασε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης. Σε αδρές γραμμές, έθεσε ως στόχο τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών επιχειρήσεων και της αποδοτικότητας των δημοσιονομικών της χώρας, με τη λήψη μέτρων και ρυθμίσεων που θα κάνουν ακόμα πιο ελαστικές τις εργασιακές σχέσεις, θα μειώνουν ακόμα περισσότερο το κόστος της λεγόμενης Κοινωνικής Ασφάλισης, θα συνεχίζουν τις προσπάθειες του δημοσίου να βρίσκει «μπίζνες» στους επιχειρηματίες, θα παραδίνουν ολοσχερώς την Παιδεία στις ανάγκες του κεφαλαίου και εν ολίγοις θα επιταχύνουν τις μεταρρυθμίσεις που προβλέπονται στη Στρατηγική της Λισαβόνας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα λαϊκά στρώματα και τον τρόπο που μοιράζεται ο παραγόμενος στη χώρα πλούτος.

Τίποτα απ' όλα αυτά δεν είναι καινούριο. Ολα αυτά ξεπροβάλλουν, εδώ και δυο δεκαετίες, σαν σκιάχτρα και εκβιάζουν τους εργαζόμενους να υποταχθούν σε μια αντιλαϊκή επίθεση που όχι μόνο δεν έχει τελειωμό, αλλά αναθερμαίνεται με κάθε ευκαιρία. Από την εποχή του Μάαστριχτ και της δημιουργίας της ΕΕ, μέχρι τη στρατηγική της Λισαβόνας και την οικονομική κρίση. Στην αρχή έπρεπε να ξεπεραστεί η «γενικευμένη απόκλιση». Μετά ήρθε ο εθνικός στόχος της ένταξης στην ΟΝΕ. Ακολούθησαν τα «προγράμματα σύγκλισης». Μετά ήρθαν τα «σταθεροποιητικά». Τώρα περιστρέφονται γύρω από τις συνέπειες της κρίσης και τα ελλείμματα, ενώ αύριο θα προβάλει η ανάγκη της ανάκαμψης. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, κοινός παρονομαστής των πολιτικών που προκρίθηκαν, ενιαία συνταγή και φάρμακο διά πάσαν νόσον, ήταν το αντιλαϊκό πλαίσιο που παρουσίασε προχτές ο διοικητής.

Το σύνολο των αντιλαϊκών κατευθύνσεων και πολιτικών, η συνεχώς μεγαλύτερη αμφισβήτηση της θέσης των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων στην κοινωνία, η πολιτική ενίσχυσης του κεφαλαίου και των πολυεθνικών ομίλων, είναι συστατικά στοιχεία του καταστατικού χάρτη της ΕΕ. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που οι δυνάμεις του «ευρωμονόδρομου» τις έχουν ενσωματώσει στα προγραμματικά τους ντοκουμέντα. Οι πολιτικές λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων, η επίθεση στις εργασιακές σχέσεις, το ροκάνισμα του κοινωνικού χαρακτήρα της Κοινωνικής Ασφάλισης, οι ιδιωτικοποιήσεις, η με κάθε τρόπο ενίσχυση των κεφαλαιοκρατών και η διευκόλυνσή τους να κατακλέβουν τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι, είναι οι ακρογωνιαίοι λίθοι στα προγράμματα και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Οχι μόνο στα λόγια, ούτε μόνο σήμερα. Το δείχνουν στην πράξη όταν εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία, το διατυμπανίζουν καθημερινά, όταν ταυτίζουν την κοινωνική πρόοδο με την προοδευτική αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Και το κάνουν με τρόπο που εύλογα προκαλεί οργή και αγανάχτηση στις λαϊκές μάζες.

Κόντρα στη μονοτονία με την οποία προβάλλονται οι αντιδραστικές - αντιλαϊκές επιλογές της άρχουσας τάξης, από την ΕΕ, τα κόμματα εξουσίας και τους «ευρωμονοδρομιστές» ή από την Τράπεζα της Ελλάδας, οι εργαζόμενοι έχουν ένα και μοναδικό όπλο: Να αντιτάξουν, συνειδητά και χωρίς ταλαντεύσεις, το λαϊκό μέτωπο προώθησης των δικών τους συμφερόντων. Να βροντοφωνάξουν «καμιά θυσία για την πλουτοκρατία - την κρίση να πληρώσει η ολιγαρχία». Να τιμωρήσουν τα κόμματα της ΕΕ στις επερχόμενες εκλογές. Να δώσουν δύναμη στη δύναμή τους υπερψηφίζοντας το ΚΚΕ.