Μπορεί στην Ελλάδα των παραμονών της ένταξης στην ΟΝΕ η εξαθλίωση και η φτώχεια να έχουν εξοστρακιστεί από το λεξιλόγιο των κρατούντων, αυτό όμως κάθε άλλο παρά σημαίνει πως δεν υπάρχει. Οσο κι αν επιδιώκουν, μέσω των συστημάτων διαμόρφωσης της κοινής γνώμης που διαθέτουν, να προβάλουν μόνο ό,τι λαμπυρίζει και είναι φανταχτερό, εκατομμύρια συμπολίτες μας ζουν στο οικονομικό περιθώριο και στο σκοτάδι της καθημερινής ανέχειας. Η κατάσταση, μάλιστα, είναι τόσο σοβαρή, που ακόμα και μελέτες δημόσιων οργανισμών, όπως είναι το Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών, δεν μπορούν να παραβλέψουν την τραγική πραγματικότητα, που βιώνει ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας.

Τα στοιχεία, όπως και να διαβαστούν, είναι αποκαλυπτικά. Τουλάχιστον ένας στους τέσσερις Ελληνες δεν είναι σήμερα σε θέση, με βάση το εισόδημα που διαθέτει, να καλύψει τις πλέον στοιχειώδεις ανάγκες διαβίωσης. Σύμφωνα με τη μέθοδο της «Γιούροστατ», στην κατηγορία των σύγχρονων πενήτων συγκαταλέγεται το 24% των Ελλήνων. Σύμφωνα με μια άλλη, που στηρίζεται στην απεικόνιση της φτώχειας, με βάση την αγοραστική δύναμη σε δραχμές, το ποσοστό αυτό είναι πάνω από 27%. Η κυβέρνηση και οι θιασώτες των...«μονοδρόμων», ας διαλέξουν ποιο ποσοστό ισχύει. Εμείς υποστηρίζουμε ότι στην πραγματικότητα, και με βάση τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, το ποσοστό αυτό είναι αισθητά μεγαλύτερο.

Αρκεί μόνο να παρατηρήσει κανείς τους δείκτες, βάσει των οποίων ο πολίτης θεωρείται «φτωχός» ή ξεφεύγει από την κατηγορία αυτή. Τους εργένηδες, λοιπόν, η στατιστική τούς συμπεριλαμβάνει στους φτωχούς, αν έχουν μηνιαίο εισόδημα μέχρι 91.000 δραχμές, τα ζευγάρια μέχρι 136.000 δραχμές, τις οικογένειες με ένα παιδί μέχρι 176.000 κ.ο.κ.

Αυτή είναι η εικόνα του σύγχρονου κόσμου και της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας. Μια εικόνα, όπου αυξάνεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς ο πλούτος των ολίγων, με κεφάλαια και εισοδήματα που αποσπώνται από όλο και μεγαλύτερα τμήματα των λαών. Η ανεργία, η φτώχεια, η ανέχεια και η υποκατανάλωση των πολλών, η λεηλασία των εισοδημάτων τους, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την εντεινόμενη υπερσυσσώρευση των κεφαλαιοκρατών. Η μεγαλύτερη εκμετάλλευση και οικονομική αφαίμαξη του συνόλου των εργαζομένων αποτελούν το μέσο και το εργαλείο για την ακόμα μεγαλύτερη συγκέντρωση κεφαλαίων και κερδών. Αυτή ακριβώς την τάση προσπαθεί να ενισχύσει η χρηματιστηριακή και οικονομική ολιγαρχία με την «παγκοσμιοποίηση» και ό,τι αυτή συνεπάγεται για το μέλλον των λαών και τις προοπτικές νέων συνθηκών κερδοφορίας για το κεφάλαιο.