Προχωρώντας προς την απεργία της 10ης Φλεβάρη και μέσα από τη δραστηριότητα που καθημερινά ξετυλίγουν οι δυνάμεις του ταξικού πόλου του συνδικαλιστικού κινήματος, του ΠΑΜΕ, αναδεικνύεται η ανάγκη όξυνσης της ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού. Ανάγκη που δεν αφορά μόνο τη μάχη της επερχόμενης απεργίας, αλλά, επιπροσθέτως, πρόκειται για ένα ζήτημα που πρέπει συνολικά να απασχολήσει τις δυνάμεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος. Η όξυνση της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης θέτει «τον δάκτυλο επί των τύπων των ήλων», για το αν η εργατική τάξη θα πορευτεί, διεκδικώντας τον πλούτο που παράγει ή θα υποταχθεί στην επίθεση της πλουτοκρατίας.

Απέναντι στη λογική της συναίνεσης και της υποταγής, πρέπει να μπει από τους ίδιους τους εργάτες η ανάγκη της ανυποχώρητης ταξικής πάλης. Η καθημερινή δράση δείχνει πως οι δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού υπονομεύουν την ενότητα της εργατικής τάξης και την ταξική αλληλεγγύη. Στην ΕΒΓΑ, για παράδειγμα, η δήθεν «ανεξάρτητη» παράταξη που στηρίζει η ΠΑΣΚΕ, θεωρεί - ανάμεσα στα άλλα - την απεργία «και άκαιρη και αναποτελεσματική». Στο LEDRA MARIOT η πλειοψηφία του σωματείου - επίσης ΠΑΣΚΕ - ουσιαστικά καλεί τους εργάτες να είναι ευγνώμονες, επειδή η εργοδοσία δεν κάνει απολύσεις. ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - Αυτόνομη Παρέμβαση απορρίπτουν καθημερινά (όπως στο Εργατικό Κέντρο Βόλου, Εβρου, την Πανελλήνια Ενωση στη Ναυτιλία και στον Τουρισμό κ.τ.λ.) την πρόταση των ταξικών δυνάμεων για απεργία στις 10 Φλεβάρη. Την ώρα που η πολιτική ΕΕ - ΠΑΣΟΚ - ΝΔ παρασέρνει σα χείμαρρος όποια κατάκτηση έχει απομείνει όρθια, οι δυνάμεις του συμβιβασμού καλούν τους εργάτες να μείνουν με τα χέρια σταυρωμένα.

Επιστρατεύουν ακόμα και το επιχείρημα ότι η απεργία είναι παράνομη. Καλούν, δηλαδή, τους εργάτες να μην οργανώσουν τον αγώνα τους. Καλούν τους εργάτες να δεχτούν το νόμο που λέει ότι τα δικαιώματά τους κοστίζουν, γιατί μειώνουν την κερδοφορία των πολυεθνικών και γι' αυτό πρέπει να πετσοκοπούν. Να ξεχάσουν πως αυτοί είναι οι παραγωγοί του πλούτου, πως όλο το χρήμα που κυκλοφορεί στα χρηματιστήρια, που δίνεται στις τράπεζες, που πηγαίνει προς όφελος των μεγαλοκαρχαριών είναι δικός τους πλούτος. Οτι αυτοί έχουν παράξει τα πάντα και σε αυτούς ανήκουν τα πάντα. Οτι, τελικά, νόμος είναι το δίκιο του εργάτη. Εντολοδόχοι της αστικής τάξης και των κυβερνήσεών της, οι δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού. Την ώρα που οι ίδιες οι συνθήκες απαιτούν απ' τους εργάτες - ανεξάρτητα από κλάδο, ειδικότητα, εθνικότητα, ιδιωτικό ή δημόσιο τομέα - ενιαία και ολομέτωπη αντεπίθεση απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση, οι δυνάμεις αυτές καλούν τους εργάτες «να κλειστούν στο καβούκι τους».

Είναι κρίσιμη η μάχη στις 10 Φλεβάρη. Υπάρχει αναβρασμός στους εργαζόμενους από την καθολική επίθεση κεφαλαίου, κυβέρνησης, τη φιλοκαπιταλιστική στάση του εργοδοτικού συνδικαλισμού. Τη σπίθα που θα ενεργοποιήσει την ανεξάντλητη δύναμή τους χρειάζονται. Και πρέπει να δουλέψουμε έτσι που να την εκφράσουν, κάνοντας δική τους υπόθεση την απεργία. Δική τους απόφαση. Και την οργάνωσή της. Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, το εργατικό κίνημα απαιτείται να οπλιστεί ιδεολογικοπολιτικά και να ανοίξει τη διαπάλη εκεί που πραγματικά κρίνονται οι συνειδήσεις, όχι μόνο για την απεργία, αλλά και για το αύριο. Για να ανοίξει ο δρόμος της αντεπίθεσης.