Κάθε φορά που μια κυβέρνηση, είτε του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ, σχεδιάζει την εφαρμογή των αντιλαϊκών πακέτων οικονομικής πολιτικής, για να προετοιμάσει το έδαφος καταφεύγει στην τρομοκρατία και στον ανοιχτό εκβιασμό των λαϊκών μαζών. Και οι σημερινοί κυβερνώντες, σε αγαστή συνεργασία με τη ΝΔ και το ΛΑ.Ο.Σ., προκειμένου να περάσουν τα σαρωτικά μέτρα που έχουν προαποφασίσει, δείχνουν τον... γκρεμό, από τον οποίο απειλούμαστε.

Τα μέτρα που ανακοινώθηκαν και εκείνα που θα ακολουθήσουν, εντάσσονται αποκλειστικά στις προσπάθειες του συστήματος και των πολιτικών του εκφραστών να ξεπεραστεί η κρίση με τις μικρότερες δυνατές απώλειες για το κεφάλαιο και να εξασφαλιστούν καλύτεροι όροι κερδοφορίας του μετά την κρίση. Ωστόσο, η κυβερνητική επιχειρηματολογία, για να υποταχθούν οι εργαζόμενοι στη νέα ολομέτωπη επίθεση ενάντια στο βιοτικό τους επίπεδο, προτάσσει το δίλημμα «κατάρρευση ή διάσωση». Για να πιάσει, μάλιστα, τόπο ο εκβιασμός, στο ερώτημα «ποιος κινδυνεύει να καταστραφεί» ή «ποιος πρέπει να διασωθεί» η απάντηση που δίνεται είναι «όλοι μας και η ελληνική οικονομία συνολικά».

Ετσι, με έναν απίθανο αυτοματισμό, που στην ουσία ισοδυναμεί με χυδαία προσπάθεια συγκάλυψης των οξύτατων ταξικών διαφορών και αντιθέσεων στην κοινωνία, οι εμπνευστές των μέτρων, οι οποίοι θέλουν να οδηγήσουν στην παραπέρα εξαθλίωση τους εργαζόμενους, βάζουν σε ένα τσουβάλι τους πάντες: Την εργατική τάξη και τους άλλους εργαζόμενους, τη μικρομεσαία αγροτιά και τους εργάτες γης, τους αυτοαπασχολούμενους και τους μικρούς ΕΒΕ, τους νέους και τις νέες, τα εκατομμύρια του λαού που ματώνουν παλεύοντας να τα βγάλουν πέρα, μαζί με τους εκπροσώπους της πλουτοκρατίας και του μεγάλου κεφαλαίου, τους τραπεζίτες και τους βιομήχανους, τις πολυεθνικές του εμπορίου και των υπηρεσιών, τους εφοπλιστές. Και μαζί, τάχα, σαν ενιαίο σύνολο, βρισκόμαστε ενώπιον της κρίσης και του φάσματος της καταστροφής κι έτσι από κοινού, λέει, οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση.

Τα πράγματα, βέβαια, είναι εντελώς διαφορετικά. Οι εργαζόμενοι δε χρωστάνε ούτε ένα ευρώ για την κρίση και τα ελλείμματα, που προκαλούνται ακριβώς εξαιτίας της πολιτικής στήριξης του κεφαλαίου και των κερδών. Το αντίθετο μάλιστα. Τα λαϊκά στρώματα, στο όνομα της μεγαλύτερης κερδοφορίας του κεφαλαίου (ανταγωνιστικότητα, το λένε), εδώ και μια εικοσαετία βογκούν, οι συνθήκες ζωής τους χειροτερεύουν διαρκώς, τα δικαιώματά τους καταργούνται, οι προοπτικές για μια καλύτερη ζωή γίνονται όλο και πιο σκοτεινές. Εκατομμύρια εργαζόμενοι και συνταξιούχοι είναι καταδικασμένοι να «ζουν» με 500 και 600 ευρώ το μήνα, εκατοντάδες χιλιάδες βρίσκονται στην ανεργία, κι άλλοι τόσοι στην υποαπασχόληση, τη στιγμή που ακόμα και πέρσι, μέσα στο φούντωμα της κρίσης, μόλις 200 επιχειρηματικοί όμιλοι πριν κλείσει ο χρόνος είχαν κέρδη της τάξης των 11,9 δισ. ευρώ, τα οποία προστέθηκαν στα 15,5 δισ. ευρώ που είχαν το 2008. Αυτοί έχουν να φοβούνται την «κατάρρευση», μιας και οι εργαζόμενοι δεν έχουν πια να δώσουν κάτι.

Η επίθεση σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, με εκτελεστές την ΕΕ, τα κόμματα της ολιγαρχίας και την ντόπια ολιγαρχία, δεν πρέπει να περάσει. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν μόνο το δίκιο με το μέρος τους. Εχουν και δύναμη να βάλουν φραγμό στη λεηλασία του παραγόμενου πλούτου από τους κεφαλαιοκράτες. Την πρώτη δυναμική απάντηση τη δίνουμε στις 10 του Φλεβάρη. Και έπεται συνέχεια...