Ηάλωση των εργασιακών δικαιωμάτων ήταν προδιαγεγραμμένη, από την κυβέρνηση, τους βιομήχανους, των εφοπλιστές, τους τραπεζίτες, τους μεγαλέμπορους, τη χρηματιστική ολιγαρχία του πλούτου.
Οι αποφάσεις της κυβερνητικής επιτροπής καταδικάζουν την εργατική τάξη και την εκτελούν στη λαιμητόμο των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, στην κόλαση της ακόμη πιο άγριας εκμετάλλευσης. Για να πλουτίζει ο παράδεισος του κεφαλαίου, από τα κέρδη που παράγει η απλήρωτη δουλιά «της Γης των κολασμένων». Μια άγρια επίθεση, στους άμεσους παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου από τους ιδιοκτήτες του, στο μεταξύ τους ταξικό πόλεμο, που αυξάνει υπέρμετρα τις κοινωνικές ανισότητες.
Μα, ένα παμπάλαιο μυστικό της πολεμικής τέχνης λέει πως τα κάστρα πέφτουν από μέσα. Και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ φροντίζει πάντα να το επιβεβαιώνει, κρατώντας ανοιχτή την κερκόπορτα, για να σιγουρευτεί η «άλωση» της εργατικής τάξης από το κεφάλαιο. Διάλογο το ονομάζουν. Στην επίθεση της χρηματιστικής ολιγαρχίας από την πολιτική της ηγεσία, συνδικαλιστές ηγέτες της εργατικής τάξης την υποχρεώνουν να υποταχτεί αμαχητί, αντί να πολεμήσει, να αντισταθεί, να ματαιώσει το δρόμο που της καταστρέφει την ίδια τη ζωή.
Ετσι, πραγματοποιήθηκε η πρώτη συνάντηση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, «Αυτόνομη Παρέμβαση») με τον υπουργό Εργασίας. Και μάλιστα, αυτή τη φορά, φάνηκε πως οι όποιοι ελιγμοί για να θολώσουν τα νερά, πέφτουν στο κενό, αφού, αντί να τεθούν μόνο οι αποφάσεις της κυβερνητικής επιτροπής, τέθηκε το σύνολο των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, ως βάση έναρξης του «κοινωνικού διαλόγου», μετά τις 20 Αυγούστου.
Στον αντίποδα, ο ταξικός πόλος στο συνδικαλιστικό κίνημα οργανώνει τις πρώτες αντιδράσεις. Και πρέπει να 'ναι μια πρώτη αποφασιστική απάντηση και έκφραση των διαθέσεων για ακόμη πιο οργανωμένη εργατική αντίσταση και πάλη ενάντια στη λαίλαπα. Η δραστήρια προσπάθεια των συσπειρωμένων συνδικάτων και συνδικαλιστών στο ΠΑΜΕ, κομμουνιστών και άλλων πρωτοπόρων συνδικαλιστών, πραγματικών ηγετών της τάξης τους, δείχνει το δρόμο της ανάγκης και της οργής της εργατικής τάξης ενάντια στους μεγαλοεπιχειρηματίες και τους πολιτικούς τους εκφραστές, αλλά και ενάντια στους συνδικαλιστές ηγέτες, που ξέκοψαν από τα συμφέροντα της τάξης τους και συμμάχησαν μ' αυτά του κεφαλαίου. Αλλά χωρίς τη συμμετοχή της ίδιας της εργατικής τάξης στην οργάνωση πανεργατικού ενωτικού αγώνα, το «φρούριο δεν αντιστέκεται».
Τούτη την ώρα, μπορούν να αναληφθούν πρωτοβουλίες από τους ίδιους τους εργάτες, πρώτ' απ' όλα στους τόπους δουλιάς που πρέπει να γίνουν μετερίζια του αγώνα. Με πρωτοβουλίες από τα κάτω, όπου η ηγεσία των συνδικάτων και των σωματείων αδρανεί ή συνδιαλέγεται με εργοδότες και κυβέρνηση, να αναγκαστεί, από την ίδια την πίεση των εργατών, ή να οργανώσει την πάλη ή να ξεπεραστεί από την ίδια τη δράση της συντονισμένης προσπάθειας των εργατών. Και χρειάζεται, οι πρωτοπόροι σε κάθε τόπο δουλιάς, σε κάθε κλάδο, εργάτη τον εργάτη, εργάτρια την εργάτρια, σ' όλα τα τμήματα κάθε τόπου δουλιάς, σ' όλους τους κλάδους, να συντονίζουν τα αγωνιστικά τους βήματα στο δρόμο της αντίστασης και της ματαίωσης. Και όλοι αυτοί οι αγώνες να συνενώνουν σε ενιαία δράση ενάντια σ' αυτήν την πολιτική, τους τόπους δουλιάς, τους κλάδους, τον ιδιωτικό με το δημόσιο τομέα, ώστε να δημιουργείται η ταξική ενότητα δράσης της εργατικής τάξης.
Τούτο το βήμα θα γίνεται άλμα στην προοπτική της ενίσχυσης του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, σημαντικός παράγοντας ώστε η εργατική τάξη, σε συμμαχία με τ' άλλα λαϊκά στρώματα να δημιουργούν με τον αγώνα τους τις προϋποθέσεις για ένα πλατύ Λαϊκό Μέτωπο, που θα αποκρούσει την επίθεση, θα αντεπιτίθεται, θα βάζει τη σφραγίδα του στις πολιτικές εξελίξεις και, τελικά, θα ανοίξει το δρόμο για τη λαϊκή εξουσία, που θα επιβάλει τη φιλολαϊκή πολιτική.
Feeds
