«Το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα δεν μπορεί να ευοδωθεί χωρίς συγκρούσεις ...με προνόμια και "κεκτημένα", με την αντίληψη της εξυπηρέτησης συντεχνιακών επιδιώξεων». Χαρακτηριστική φράση από την ομιλία του Κ. Σημίτη στη «Σύνοδο των ανοιχτών οργανωτικών επιτροπών του ΠΑΣΟΚ». Και αποκαλυπτική, όχι μόνο των προθέσεων, αλλά και των διαθέσεων και των επιδιώξεων της κυβέρνησης για την επιβολή της αντιδραστικής, υπέρ των συμφερόντων της πλουτοκρατίας, πολιτικής. Γιατί φροντίζουν, επίσης, να μιλούν ωμά ως γνήσιοι πολιτικοί διαχειριστές των συμφερόντων του χρηματιστικού κεφαλαίου. Και «εκσυγχρονιστικό εγχείρημα» σημαίνει ισχυρή μεγάλη επιχείρηση, όπως έχει τονίσει κατ' επανάληψη και ο πρωθυπουργός, αλλά και πρόσφατα, με αφορμή τις αντιδραστικές, ενάντια στην εργατική τάξη, μεταρρυθμίσεις στις σχέσεις εργασίας - κεφαλαίου, ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών.

Και επειδή ισχυρή καπιταλιστική επιχείρηση και εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις δεν μπορούν να συμβαδίζουν, επειδή ισχυρή καπιταλιστική επιχείρηση σημαίνει αέναη και αυξανόμενη κερδοφορία, η οποία δεν μπορεί να επιτυγχάνεται, χωρίς την αυξανόμενη ένταση της εκμετάλλευσης των εργατών, φροντίζουν να μιλήσουν με τη γλώσσα του κυρίαρχου εξουσιαστή και τη βία της επιθετικότητας και της σύγκρουσης ενάντια στα καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα.

Τα εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις, όλα όσα μπαίνουν εμπόδιο την ισχυροποίηση του μεγάλου κεφαλαίου, βαφτίζονται «προνόμια» και «συντεχνιακές επιδιώξεις». Οι αχόρταγες απαιτήσεις της χρηματιστικής ολιγαρχίας, των βιομηχάνων, των μεγαλεμπόρων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών, για ξεζούμισμα κυριολεκτικά της εργατικής τάξης, βαφτίζονται πρόοδος και εκσυγχρονισμός. Ο στόχος της επίθεσης είναι προδιαγεγραμμένος. Σύγκρουση με την εργατική τάξη και το λαό. Δεν το κάνουν, το λένε κιόλας για να εμπεδωθεί. Και αν κάποιοι καλοπροαίρετοι απλοί άνθρωποι του μόχθου πίστευαν ότι με συμβιβασμούς και χωρίς συγκρούσεις και ρήξεις, μπορούν να αντιμετωπιστούν ορισμένα στοιχειώδη προβλήματα της ίδιας της ζωής τους, η κυβέρνηση δεν τους αφήνει περιθώρια παρανόησης. Η σύγκρουση, όχι απλά έχει ξεκινήσει, αλλά εντείνεται ενάντιά τους. Ενάντια στα δικαιώματά τους, ενάντια στα συμφέροντά τους.

Η συνειδητοποίηση αυτής της αναγκαιότητας από τη σκοπιά της εργατικής τάξης είναι το πρώτο βήμα για την ενότητα δράσης της, πριν απ' όλα, στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, με τη συσπείρωση γύρω από τον ταξικό πόλο του, το ΠΑΜΕ. Με την κοινή πάλη όλων των κλάδων, δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, για ό,τι ανήκει στους εργάτες.

Η πολιτικοκοινωνική σύγκρουση απαιτεί, μαζί με την εργατική ενότητα δράσης, τη συμμαχία της εργατικής τάξης με τα άλλα λαϊκά στρώματα σε ένα λαϊκό μέτωπο πάλης, που, βάζοντας τη σφραγίδα του στις εξελίξεις, να συμβάλει στο άνοιγμα του δρόμου για μια λαϊκή εξουσία, τη μόνη ικανή να εξασφαλίζει τις προϋποθέσεις ανάπτυξης της λαϊκής οικονομίας, για να κατακτά ο λαός ό,τι του ανήκει.