«

Φωτιά» έχει πάρει η προπαγανδιστική μηχανή του αστικού συστήματος, που στόχο έχει να πείσει τους εργαζόμενους ότι όλοι έχουν ευθύνη για τη σημερινή κρίση και γι' αυτό τα επώδυνα μέτρα που ανακοινώθηκαν την Κυριακή είναι «απαραίτητο να προχωρήσουν και όλοι να κάνουν τις θυσίες τους». Μάλιστα, διάφοροι δημοσιολόγοι, στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο, λένε ότι «για τα σημερινά κρατικά ελλείμματα και χρέη ευθύνεται όλη η μεταπολιτευτική πορεία της χώρας και οι πολιτικές δυνάμεις» γιατί έκαναν παραχωρήσεις στους εργαζόμενους, στα λαϊκά στρώματα κάτω από την πίεση των αγώνων και το πολιτικό κόστος. Τι θέλουν να πουν; Οτι «υπεύθυνες για τη σημερινή κατάσταση είναι οι εργατικές - λαϊκές κατακτήσεις». Οτι δήθεν οι εργαζόμενοι όλα αυτά τα χρόνια ζούσαν πλουσιοπάροχα. Και αυτά ήταν με δανεικά που φόρτωσαν τα κρατικά ταμεία με ελλείμματα και το κράτος με δημόσιο χρέος. Τέτοια χυδαιότητα με δεδομένα τα μεροκάματα και τους μισθούς πείνας, την άθλια κατάσταση σε όλους τους τομείς, της Υγείας, της Παιδείας, της Κοινωνικής Πρόνοιας, τις συντάξεις πείνας για τη συντριπτική πλειοψηφία των απόμαχων της δουλειάς.

Τι φυλάνε ως «κόρη οφθαλμού» όλοι αυτοί; Τι θέλουν να κρύψουν από το λαό; Οτι δε φταίει γενικά και αόριστα η «μεταπολίτευση» αλλά το εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα και όσοι το στηρίζουν. Θέλουν να κρύψουν ότι όλ' αυτά τα χρόνια έδωσαν στο μεγάλο κεφάλαιο φοροαπαλλαγές (από το 45% φορολογία έφτασαν να το φορολογούν με 20%), το τάισαν, ελέω αναπτυξιακών νόμων με τζάμπα χρήμα για να αναπτύσσεται και να κερδοφορεί, του παραχώρησαν τζάμπα κρατική ιδιοκτησία να την εκμεταλλεύεται. Ετσι άδειασαν τα κρατικά ταμεία και όχι από παροχές υπηρεσιών στο λαό. Τώρα, προκειμένου να αναγκάσουν το λαό να υποταχτεί στο σφάξιμο των κατακτήσεών του και να κάνει έκπτωση στις ανάγκες του, ρίχνουν σ' αυτόν την ευθύνη και τα βάρη.

Γι' αυτό σήμερα δεν χωράνε άλλες αυταπάτες και καθυστερήσεις. Οι εργάτες και οι εργάτριες, οι φτωχοί αγρότες, οι μικροί επαγγελματίες, οι νέοι από τα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να δεχτούν την παραμικρή θυσία για την πλουτοκρατία. Ο αγώνας τους δεν πρέπει να διεκδικεί μόνο να μη χαθούν κεκτημένα. Πρέπει να πολιτικοποιηθεί στην κατεύθυνση του απεγκλωβισμού τους από την επιρροή της αστικής πολιτικής και του οπορτουνισμού. Η πάλη για αλλαγή του συσχετισμού δύναμης παντού, η συστράτευση με το ΚΚΕ, το μόνο συνεπές και αταλάντευτο στήριγμα του δίκιου του λαού, είναι μονόδρομος. Και για να μπει φρένο στη σημερινή ολόπλευρη επίθεση και πολύ περισσότερο για να ανοίξει ο άλλος δρόμος ανάπτυξης που συμφέρει το λαό, ο δρόμος που κοινωνικοποιεί τα μονοπώλια, που θέτει τη σχεδιασμένη παραγωγή στην υπηρεσία της λαϊκής ευημερίας, αξιοποιώντας όλη τη σημερινή γνώση και τις τεράστιες δυνατότητες, με εργατικό λαϊκό έλεγχο. Είναι ο δρόμος της αλλαγής τάξης στην εξουσία και όχι κάποιων πολιτικών. Μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει έξοδος από την κρίση, μόνο ανατρέποντας την εξουσία των μονοπωλίων μπαίνει τέλος στην αιτία δημιουργίας των καπιταλιστικών κρίσεων που είναι η κερδοφορία του κεφαλαίου. Η συνειδητοποίηση ότι οι εργάτες, οι παραγωγοί του πλούτου μπορούν να οργανώσουν τη ζωή τους και την παραγωγή χωρίς τους καπιταλιστές, είναι η μόνη πραγματική εναλλακτική διέξοδος που αξίζει να μπει πιο μαχητικά στην ημερήσια διάταξη του αγώνα των εργατών.