Η δημοσιοποίηση των - εν πολλοίς αναμενόμενων - στοιχείων για μείωση του ΑΕΠ κατά 3,5% έδωσε τροφή στις διάφορες γραφίδες, σε αυτούς που μέχρι χτες υπερθεμάτιζαν για την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και πλειοδοτούσαν για την ανάγκη των μέτρων του μνημονίου, να εγείρουν θέμα οικονομικής ανάπτυξης και πώς αυτή μπορεί να εξασφαλιστεί. Ετσι, πέρα από αναξιόπιστοι, γίνονται και καταγέλαστοι, αφού τα λεγόμενά τους έρχονται ως συνέχεια της στήριξης που προσφέρουν μέχρι σήμερα για την αφαίμαξη των λαϊκών εισοδημάτων, την ακύρωση κάθε εργατικής κατάκτησης και δικαιώματος και τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου.

Ολοι αυτοί, που υποκρίνονται ότι τώρα θυμήθηκαν τα ζητήματα της ανάπτυξης, γνωρίζουν πολύ καλά ότι καπιταλισμός και εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής σημαίνει οικονομικές κρίσεις, υποβάθμιση της παραγωγικής βάσης της χώρας, συρρίκνωση της βιομηχανικής παραγωγής καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων. Οποια μονάδα αποφέρει κέρδος στον κεφαλαιοκράτη λειτουργεί, οι άλλες κλείνουν, ακόμα και αν παράγουν είδη που είναι πρώτης ανάγκης και ευρείας κατανάλωσης. Κι, όμως, αυτοί ήταν οι χειροκροτητές της οικονομικής πολιτικής που εφάρμοζαν την τελευταία 20ετία οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Αυτοί βομβάρδιζαν τα μυαλά μας ότι οι συμφωνίες τύπου Μάαστριχτ και Λισαβόνας, η ΟΝΕ και το ευρώ, η στρατηγική της «απελευθέρωσης των αγορών» και οι «ιδιωτικοποιήσεις» είναι τα ελιξίρια για την αναπτυξιακή πορεία του τόπου και την ευημερία του λαού.

Τίποτα δεν κέρδισαν οι εργαζόμενοι από όλα αυτά. Εκείνο που κατορθώθηκε ήταν ο πλουτισμός μιας δράκας παλαιοκαπιταλιστών και άλλων τόσων νεόπλουτων που αποτέλεσαν τη βιτρίνα - κράχτη του συστήματος, σε μια περίοδο που η άρχουσα τάξη, προκειμένου να εξασφαλίσει υπερκέρδη για τους εκπροσώπους της, υποθήκευσε το μέλλον των εργαζομένων με όλους τους «εκσυγχρονιστικούς» και «νεοσυντηρητικούς» τρόπους που μπορεί να φανταστεί κανείς, ανοίγοντας παράλληλα το δρόμο για την ολοκληρωτική ανατροπή της θέσης των εργαζομένων στην κοινωνία.

Κάθε συζήτηση για την αντιμετώπιση της ύφεσης και την πολυπόθητη ανάπτυξη δεν έχει καμιά απολύτως αξία, στο βαθμό που γίνεται από τη σκοπιά των δεδομένων που διαμορφώνουν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Δηλαδή, ανάπτυξη των μονοπωλίων. Οσο η συζήτηση αφορά στην εξασφάλιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, προκειμένου οι ιδιοκτήτες των παραγωγικών μονάδων να επιτρέπουν τη λειτουργία τους, τόσο θα οξύνονται οι καπιταλιστικές αντιθέσεις και η θέση των εργαζομένων θα γίνεται δυσχερέστερη. Ο άναρχος χαρακτήρας της καπιταλιστικής παραγωγής και ο ανταγωνισμός μεταξύ των επιχειρηματικών ομίλων εμποδίζει την παραπέρα ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Μέσω της καταστροφής ενός μέρους τους και της συγκεντροποίησης του κεφαλαίου επανέρχεται η καπιταλιστική ανάπτυξη. Αλλά το αποτέλεσμα είναι κάθε τόσο, και κυρίως μετά από κάθε οικονομική κρίση, η υπόθεση της αναζωογόνησης της παραγωγής να περιπλέκεται ακόμα περισσότερο, ενώ οι εργαζόμενοι να αντιμετωπίζουν ακόμα περισσότερα προβλήματα.

Για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, για όσους συμμετέχουν στην παραγωγή του πλούτου της κοινωνίας, η λύση βρίσκεται στην κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, τα οποία θα αποτελέσουν βασικά εργαλεία της λαϊκής οικονομίας και στα πλαίσια μιας σχεδιοποιημένης ανάπτυξης θα λειτουργούν απρόσκοπτα και μακριά από οικονομικές κρίσεις, με αποκλειστικό στόχο την ικανοποίηση των συνεχώς διευρυνόμενων αναγκών του λαού. Επομένως, δεν πρέπει να αποπροσανατολιστούν από τις όποιες κορόνες περί ανάπτυξης. Να συνδέσουν τον αγώνα κατά των συνεπειών της κρίσης με την πάλη για τη δική τους εξουσία και οικονομία.