Το πρόσχημα των καταστροφών της παραγωγής σιτηρών σε Ρωσία και Ουκρανία που ανακάλυψαν ορισμένοι εκπρόσωποι της αλευροβιομηχανίας και της βιομηχανικής παραγωγής ψωμιού, ειδών αρτοποιίας, ζυμαρικών, ζωοτροφών προκειμένου να προετοιμάσουν το έδαφος για νέες ανατιμήσεις σε άλευρα, ψωμί και άλλα τρόφιμα, είναι πέρα για πέρα προκλητικό και μόνο έτσι πρέπει να το εκλάβουν οι εργαζόμενοι της χώρας.

Η επίδραση που μπορεί να έχουν οι πράγματι τεράστιες καταστροφές στην παραγωγή σιτηρών που προκάλεσαν οι πολιτικές των κυβερνήσεων των δύο παραπάνω κρατών στην αγορά της χώρας μας και άρα στις τιμές των σχετικών προϊόντων, έχει τόσο σχέση με την πραγματικότητα όσο ο ...φάντης με το ρετσινόλαδο. Το δείχνουν ορισμένα δεδομένα όπως: Το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής παραγωγής έχει ήδη συγκεντρωθεί από τις αλευροβιομηχανίες σε τιμές που κυμαίνονται γύρω από τα 10 λεπτά το κιλό, όπως, δηλαδή, πέρσι και πρόπερσι. Τα αποθέματα που διατηρούν οι κυλινδρόμυλοι, κατά ομολογία των εκπροσώπων των αλευροβιομηχάνων, είναι πενταπλάσια από τα επίπεδα της ζήτησης. Και άρα μπορούν να καλύψουν πλήρως τις φετινές - και όχι μόνο - ανάγκες. Οι αγρότες που έχουν ακόμα αδιάθετες ποσότητες, παρά την ένταση που εμφανίστηκε στην αγορά, δεν καταφέρνουν να πιάσουν τιμές πάνω από 16-18 λεπτά. Οι εισαγωγές σιτηρών από Ρωσία και Ουκρανία ισοδυναμούν με το 2% της παραγωγής των χωρών - μελών της ΕΕ.

Είναι ολοφάνερο ότι έχουμε να κάνουμε με μια καραμπινάτη περίπτωση αισχροκέρδειας. Οι μεγαλέμποροι-μεγαλοεισαγωγείς, οι βιομήχανοι που εμπλέκονται στο κύκλωμα στάρι - αλεύρι - ψωμί μεθοδεύουν να εκμεταλλευτούν με κάθε τρόπο τα παιχνίδια τζόγου που παίζονται στα χρηματιστήρια των προϊόντων, με αποκλειστικό σκοπό να ξαφρίσουν ακόμα περισσότερα κέρδη, σε μια περίοδο μάλιστα που οι εργαζόμενοι λιώνουν, κάτω από το βάρος των αντιλαϊκών μέτρων, που κι αυτά παίρνονται προκειμένου να βγουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι από την οικονομική κρίση. Την ίδια ώρα την αύξηση τιμών σε ψωμί, άλλα είδη αρτοποπιίας, ζυμαρικά, κρέας λόγω αύξησης της τιμής στις ζωοτροφές, την πληρώνουν οι εργαζόμενοι που αγοράζουν είδη πρώτης ανάγκης ακριβά, αλλά και οι μικροπαραγωγοί σταριού, οι μικροφουρνάρηδες, οι μικροκτηνοτρόφοι.

Δεν είναι η πρώτη φορά που «χτυπάνε» οι μεγαλοεπιχειρηματίες του κλάδου. Το σενάριο με τις συνεχώς αυξανόμενες τιμές στα άλευρα και το ψωμί «παίζεται» εδώ και μια εικοσιπενταετία, από τότε που οι μεγάλες βιομηχανίες του κλάδου διαπίστωσαν ότι η αγορά έχει πολύ ...ψωμί. Τότε πρόβαλαν την αξίωση για απελευθέρωση των τιμών στα είδη αρτοποιίας, διαβεβαιώνοντας ότι μια τέτοια επιλογή θα οδηγούσε σε μείωση των τιμών και σε βελτίωση της ποιότητας. Μόνο που στο «διά ταύτα», όταν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ ικανοποίησαν την απαίτησή τους, οι τιμές τραβούσαν την ανιούσα, ενώ σε ό,τι αφορά την ποιότητα, η αγορά πνίγηκε από το ψεύτικο, προκατασκευασμένο και προψυγμένο βιομηχανικό ψωμί, ενώ ταυτόχρονα εντάθηκαν οι διαδικασίες συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης των κεφαλαίων του κλάδου.

Στο θέμα του ψωμιού δεν χωράνε παζάρια: Οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα μαζί με τους αυτοαπασχολούμενους και τη φτωχή αγροτιά πρέπει να απαιτήσουν να απαγορευτεί η οποιαδήποτε αύξηση στο ψωμί και στα τρόφιμα. Να μειωθεί η τιμή του ψωμιού και να καταργηθεί ο ΦΠΑ στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης. Να καθοριστεί κατώτερη εγγυημένη τιμή στο σιτάρι που να εξασφαλίζει αξιοπρεπές εισόδημα για τους μικρούς παραγωγούς.