Οταν απ' τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ γίνεται λόγος για «εθνικούς στόχους», «εθνικές επιλογές», τότε έχουμε να κάνουμε με κεντρικές επιλογές του κεφαλαίου, που, υποτίθεται, ότι εξυπηρετούν τα συμφέροντα «όλων». Το νομοσχέδιο για τη Διά Βίου Μάθηση έχει, ήδη, όλους αυτούς τους χαρακτηρισμούς, απ' το υπουργείο Παιδείας, γιατί αποτελεί τη βάση για συνολικές αλλαγές στην εκπαίδευση και τη σύνδεσή της με την εργασία, προς όφελος των εργοδοτών. Τα περί διά βίου μάθησης δεν έχουν καμία σχέση με την ανάγκη του ανθρώπου να μορφώνεται συνεχώς. Διά βίου μάθηση σημαίνει κυριολεκτικά διά βίου εκμετάλλευση. Συγκεκριμένα, ο εργαζόμενος θα είναι υποχρεωμένος, σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, να μαζεύει πιστοποιητικά και βεβαιώσεις, που ζητάει (ή θα ζητήσει) ο εργοδότης, για να αυξήσει την κερδοφορία του. Πρόκειται για γνώσεις που θα εξυπηρετούν, μόνο, τα συμφέροντα της κάθε επιχείρησης, μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο.

Το νομοσχέδιο για τη Διά Βίου Μάθηση προετοιμάζει το έδαφος για σαρωτικές αλλαγές και χτυπάει πρώτους τους σπουδαστές των ΙΕΚ (δημόσιων και ιδιωτικών), που προέρχονται κυρίως από λαϊκά στρώματα. Προετοιμάζει, δηλαδή, ένα φθηνό εργατικό δυναμικό για τις επιχειρήσεις, που θα αλλάζει συχνά επαγγέλματα και δε θα έχει δικαιώματα. Οι σπουδαστές των ΙΕΚ είναι πιο «εύκολοι στόχοι», για να δοκιμαστούν τέτοιες αλλαγές, ώστε να ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι. Στην ουσία, θέλουν μια μεγάλη μάζα εργαζομένων που - και επίσημα πια - θα πρέπει να κυνηγάει πιστωτικές μονάδες από παντού, για να επιβιώσει, θα πρέπει να προσαρμόσει όλη τη ζωή του, στις «ανάγκες» της αγοράς. Πτυχία, πιστοποιητικά και κάθε «χαρτί» θα μπαίνει στο ίδιο τσουβάλι και το σύνολο θα κρίνεται απ' τον εργοδότη, για να διαλέγει εργαζόμενους σε καλή τιμή.

Βασικός μοχλός για την υλοποίηση του «παραδείσου» για τα αφεντικά είναι το Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων, το οποίο θεσμοθετείται με το νομοσχέδιο. Σε αυτό θα κατατάσσονται οι εργαζόμενοι, σύμφωνα με το σύνολο των προσόντων τους (πτυχία, πιστοποιητικά, βεβαιώσεις, πιστοποιημένα χόμπι κ.ά.). Θα είναι εργαλείο για τους εργοδότες, αφού από εκεί θα μπορούν να επιλέγουν εργαζόμενους με «ατομικές εκπαιδευτικές διαδρομές». Κανένα πτυχίο ή «σύνολο προσόντων» δε θα μοιάζει με κανένα άλλο, πράγμα που αντικειμενικά θα εξατομικεύει, κόντρα στην οποιαδήποτε συλλογική διαπραγμάτευση, τους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης και έτσι ο δρόμος για τη νομιμοποίηση των ατομικών συμβάσεων εργασίας θα ανοίξει πολύ «φυσιολογικά».

Με λίγα λόγια, φτιάχνουν μια ζούγκλα στην εκπαίδευση, ώστε να χτιστεί μια, ακόμα μεγαλύτερη, ζούγκλα στις εργασιακές σχέσεις. Στους σχεδιασμούς αυτούς, όμως, υπάρχει απάντηση, αλλά εξαρτάται απ' τη θέση που θα πάρουν οι εργαζόμενοι. Τα αιτήματα για Επαγγελματικές Σχολές ενταγμένες στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα (μετά τη βασική υποχρεωτική εκπαίδευση που θα πρέπει να δίνεται σε ένα ενιαίο 12χρονο σχολείο) και Ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση (που το πτυχίο που θα παρέχει θα είναι μοναδική προϋπόθεση για το επάγγελμα) δεν είναι «ουτοπικά», ούτε «ξεπερασμένα». Είναι σύγχρονα αιτήματα που καλύπτουν τις ανάγκες των εργαζομένων, αλλά δε συμφέρουν τους εργοδότες, που θέλουν φθηνό, αμόρφωτο και ευέλικτο εργατικό δυναμικό.