Δύσκολες ώρες περνάει η τακτική της κυβέρνησης, καθώς το τερατόμορφο σχήμα του «κοινωνικού διαλόγου», σαν μέσο εύκολης προώθησης των αντεργατικών σχεδίων της, δέχεται συνεχή χτυπήματα αμφισβήτησης από τους εργαζόμενους. Ο σκοπός της δεν μπορεί να κρυφτεί, οι τελευταίες εξαγγελίες του υπουργού Εργασίας, Τ. Γιαννίτση, είναι αποκαλυπτικές. Η κατάσταση αυτή τη στιγμή, διαμορφώνεται από τις πιέσεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος ενάντια στο «διάλογο» της απάτης και στη συμμετοχή της ΓΣΕΕ σ' αυτόν, την ολοένα αυξανόμενη αγανάκτηση των εργαζομένων, καθώς και από τα ίδια τα μέτρα, που παραπέμπουν σε ένα «χειροπιαστό» εργασιακό μεσαίωνα. Η πραγματικότητα αυτή αποτυπώθηκε εν μέρει και στην απόφαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΓΣΕΕ χτες, η οποία αν και προσέρχεται αύριο στο «διάλογο» καταθέτοντας τις θέσεις της, ωστόσο εξάγγειλε 24ωρη απεργία τον Οκτώβρη. Η συγκεκριμένη απόφαση και η στάση της πλειοψηφίας στη διοίκηση της ΓΣΕΕ, απαιτεί ακομη μεγαλύτερη επαγρύπνηση από τους εργαζόμενους για παραπέρα διεύρυνση και κλιμάκωση του αγώνα.

Είναι τέτοια η ένταση της επίθεσης της κυβέρνησης και του κεφαλαίου στα δικαιώματα των εργαζομένων, διακυβεύονται τόσα πολλά, που οι εργατοϋπάλληλοι, και όχι μόνο αυτοί, πρέπει να προσδώσουν νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά στην πάλη τους για να αντιμετωπίσουν αυτή τη λαίλαπα. Η συνολική απόρριψη των θέσεων της κυβέρνησης και η άμεση αποχώρηση από τον «κοινωνικό διάλογο» της απάτης, είναι αυτονόητες επιλογές. Δεν αρκεί ωστόσο, μόνο η άρνηση. Ακόμη μεγαλύτερη σημασία έχει η διεκδίκηση μέτρων που θα στηρίζουν τους εργαζόμενους και τους άνεργους. Μέτρων που θα στηρίζουν την πλήρη απασχόληση, με πλήρη δικαιώματα και θα προβλέπουν τη γενικευμένη εφαρμογή του 35ωρου - 7ωρου - 5ήμερου. Ολα αυτά και ακόμη περισσότερα, δεν μπορούν να γίνουν αν η πλειοψηφία των εργαζομένων δε συνειδητοποιήσει τη σημασία της συμμετοχής της στον αγώνα.

Η παρέμβαση του ΠΑΜΕ για ανέβασμα των μορφών πάλης και κλιμάκωση των κινητοποιήσεων. Για ανάληψη δράσης από τα πρωτοβάθμια σωματεία, ώστε να ενεργοποιήσουν τους εργαζόμενους. Για συντονισμό της δράσης της εργατικής τάξης και με τη φτωχή αγροτιά, τους επαγγελματοβιοτέχνες και τη νεολαία, που επίσης δέχονται επίθεση, δίνει με ακρίβεια την κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθηθεί. Η οποιαδήποτε συνδικαλιστική παράταξη θα κριθεί από όλα τα παραπάνω. Κινητοποιήσεις αποσπασματικές, υπονομευμένες στην πράξη και με «κούφιο» διεκδικητικό πλαίσιο, σημαίνουν απλώς συνέχιση του «διαλόγου» με άλλα μέσα.

Η στιγμή αυτή απαιτεί αγώνα σκληρό, ταξικό και με συγκεκριμένους στόχους. Η μοναδική εγγύηση για τη διεξαγωγή ενός τέτοιου αγώνα, μόνο από τους ίδιους τους εργαζόμενους μπορεί να δοθεί. Μόνο αν πάρουν οι ίδιοι την υπόθεση της πάλης στα χέρια τους, αν συνεχίσουν να πιέζουν τις κορυφές του συνδικαλιστικού κινήματος και αν τις ξεπεράσουν ακόμη στη πράξη, θα εξασφαλιστεί η πορεία του αγώνα και το αποτέλεσμά του. Η επίθεση μπορεί να αναχαιτιστεί. Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, με σαφείς στόχους, με συγκεκριμένο πρόγραμμα δράσης, με ξεκάθαρο πλαίσιο αιτημάτων, έπεισε για τις επιλογές του, έδωσε ισχυρά μηνύματα στην κυβέρνηση, τους βιομήχανους και τους υποστηρικτές τους. Οι θέσεις του δίνουν προοπτική, συνενώνουν και μπορούν να ανατρέψουν τα αντεργατικά σχέδια.