H διεκδίκηση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους δεν είναι μόνο ένα δίκαιο, γενικά, αίτημα. Αποδείχτηκε στην πράξη πως είναι ο μόνος δρόμος επιβίωσης ενός ολόκληρου λαού. Χωρίς την εξασφάλιση των στοιχειωδών, ανεξάρτητων, οικονομικών πόρων, είναι καταδικασμένος ή να εξοντωθεί ή να φύγει πάλι από τη γη του, ή ...να υποταχτεί, να αφομοιωθεί, έτσι που σε λίγα χρόνια να μη βρίσκεται ούτε στα βιβλία της ιστορίας, που θα γράφει η Νέα Ιμπεριαλιστική Τάξη Πραγμάτων, αν αφεθεί να ολοκληρώσει τα ολοφάνερα σχέδιά της.

Η αντιμετώπιση της λεγόμενης «έξαρσης της βίας» είναι ένα εφεύρημα, όχι μόνο συγκάλυψης του μαζικού εγκλήματος, αλλά που ανοίγει και δυνατότητες διαιώνισής του. Αρχίζει ο λαβύρινθος των συζητήσεων και των βαθυστόχαστων αναλύσεων για το «ποιος φταίει» ή «ποιος άρχισε πρώτος», στην αρχή, και, στη συνέχεια, ο άλλος λαβύρινθος για το πώς, τάχα, «θα σταματήσει η βία...» Εν τω μεταξύ, από την πίσω πόρτα, μπορούν να συνεχίσουν να σχεδιάζουν πώς να κόβουν κάθε δυνατότητα οικονομικής ανάπτυξης και, άρα, αυτοτελούς επιβίωσης, σπρώχνοντάς τους στην εξαφάνιση.

Ο αγώνας του παλαιστινιακού λαού για την επιβίωση και την ελευθερία είναι ο αγώνας του οποιουδήποτε λαού ενάντια στα σχέδια επιβολής της Νέας Τάξης του ιμπεριαλισμού. Γι' αυτό η συμπαράσταση με κάθε δυνατό μέσο στον αγώνα τους δεν είναι ζήτημα «καλών αισθημάτων» και «ιδιαίτερων συμπαθειών». Είναι ζήτημα προσπάθειας ανατροπής των ιμπεριαλιστικών σχεδίων. Αρα, είναι χρέος όλων η μαζική συμμετοχή στις αυριανές κινητοποιήσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και η ετοιμότητα για περισσότερες τρικλοποδιές στη Νέα Τάξη Πραγμάτων.