«

Να αποκτήσουμε ένα προσωπικό καταρτισμένο και δεκτικό στις αλλαγές, που να πιστεύει στην αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων». Αυτή είναι η υπέρτατη αρχή, όπως διατυπώνεται με ευθύτητα στο περιβόητο πρόγραμμα «Πολιτεία», που καθοδηγεί τις ενέργειες της κυβέρνησης όσον αφορά τις «τομές» που σχεδιάζει σε επίπεδο προσωπικού στη δημόσια διοίκηση. Με άλλα λόγια η κυβέρνηση, προκειμένου να καταστήσει πιο αποδοτική και αποτελεσματική την κρατική μηχανή στην υπηρεσία των γενικότερων νεοφιλελεύθερων αναδιαρθρώσεων, χρειάζεται όχι απλά υπαλλήλους - διεκπεραιωτές και «αδιάφορους» εκτελεστές, αλλά συνειδητούς «επαγγελματίες», που θα είναι αφοσιωμένοι στην άμεση εφαρμογή των πολιτικών της και μάλιστα θα είναι πεισμένοι ιδεολογικά και πολιτικά για την αναγκαιότητά τους.

Το στόχο αυτό επιχειρεί να επιτύχει με το πακέτο των μέτρων που προωθεί τον τελευταίο καιρό. Δεν πρόκειται βέβαια για σκόρπια και τυχαία μέτρα, αλλά για τμήματα ενός συνολικού σχεδιασμού που υπαγορεύεται από το στρατηγικό στόχο του λεγόμενου «ελάχιστου κράτους» και του «κράτους - επιτελείου». Το κυβερνητικό σχέδιο σε ό,τι αφορά τους δημόσιους υπάλληλους, σύμφωνα με τις υπάρχουσες ενδείξεις, είναι απλό. Η κυβέρνηση Σημίτη για την επιβολή της πολιτικής της, προπαγανδίζει ότι ο κρατικός μηχανισμός είναι «δυσκίνητος», «αναποτελεσματικός», «γραφειοκρατικός» προκειμένου να δημιουργήσει το υπόβαθρο στις λαϊκές συνειδήσεις για την αποδοχή του δραστικού περιορισμού του δημόσιου τομέα, μέσα από τις ιδιωτικοποιήσεις, την εκχώρηση διαφόρων λειτουργιών και υπηρεσιών στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Θέλει επίσης να δημιουργήσει δύο κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων. Η πρώτη, που θα αποτελεί στην πραγματικότητα τη δύναμη κρούσης του «εκσυγχρονισμού», θα δημιουργηθεί από τους πιο πρόθυμους και ένθερμους υποστηρικτές της πολιτικής της από το «υπηρετούν» προσωπικό. Το τμήμα αυτό, που ήδη έχει λάβει καίριες θέσεις και αξιώματα στην ιεραρχία, θα ενισχυθεί με τις χιλιάδες νέες προσλήψεις «εξειδικευμένου προσωπικού» που θα γίνουν τα επόμενα χρόνια, αλλά και με τη «συνεργασία» στελεχών από τον ιδιωτικό τομέα. Αυτή η κατηγορία των υπαλλήλων -στελεχών, θα απολαμβάνει τα «μπόνους» και τις υψηλές αποδοχές της σύνδεσης μισθού - αποδοτικότητας, ενώ θα προωθούνται και θα καταλαμβάνουν το σύνολο σχεδόν των διευθυντικών θέσεων και πόστων.

Από την άλλη, θα υπάρχει η πλειοψηφία των εργαζομένων στο δημόσιο, οι οποίοι με χιλιάδες νήματα θα πειθαναγκάζονται να «ακολουθούν» όπως μπορούν. Γι' αυτή ακριβώς την κατηγορία των υπαλλήλων θεσπίζονται μια σειρά μέτρα (υπαλληλικός κώδικας, κώδικας δεοντολογίας, σύνδεση μισθού - παραγωγικότητας, πάγωμα αποδοχών, ασφυκτικά ελεγχόμενη υπηρεσιακή κατάσταση, μεταβολές κ.ά.). Με άλλα λόγια, πάνω από το κεφάλι της πλειοψηφίας των εργαζομένων θα επικρέμαται διαρκώς η δαμόκλειος σπάθη της απόλυσης, της χειροτέρευσης των αποδοχών και της υπηρεσιακής κατάστασής τους, η παραπομπή στο πειθαρχικό κ.ο.κ. Ταυτόχρονα, θα υπόκειται σε διαρκή πλύση εγκεφάλου για τις «αξίες» και τα «πρότυπα» που «πρέπει» να τον διακρίνουν ως πιστό «όργανο του κράτους». Ο υπαλληλικός κώδικας και το «ηθικό» συμπλήρωμά του, ο κώδικας δεοντολογίας, εκεί αποσκοπούν. Η φιλοσοφία τους είναι απλή και ταυτόχρονα βαθιά συντηρητική. Ο υπάλληλος πρέπει να «αποστασιοποιηθεί» από τα λαϊκά στρώματα και τις ανάγκες του, να στέκεται απέναντί τους, να εκτελεί άψογα και αποτελεσματικά τις άνωθεν εντολές και βέβαια να μην ασκεί κριτική στην κυβερνητική πολιτική!

Από τα παραπάνω προκύπτει αβίαστα ότι η αντιδραστική μεταρρύθμιση στη δημόσια διοίκηση, αφορά όλους τους εργαζόμενους. Η απόκρουσή της εντάσσεται στη γενικότερη πάλη για την οικοδόμηση του Μετώπου, την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών με στόχο την ανάδειξη της λαϊκής εξουσίας. Αυτή είναι η μοναδική εναλλακτική λύση και η καλύτερη απάντηση.