Το αντεργατικό νομοσχέδιο που κατέθεσε στη Βουλή ο υπουργός Εργασίας Τ. Γιαννίτσης εκ μέρους της κυβέρνησης, στοχεύει ξεκάθαρα στην ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Είναι ταυτόχρονα πρόκληση και προσβολή. Προσβολή της αξιοπρέπειάς τους, της νοημοσύνης τους, του αγώνα που δίνουν για να ζήσουν όσο καλύτερα μπορούν στις δύσκολες συνθήκες της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Αυτή η πρόκληση και η προσβολή πρέπει να απαντηθούν άμεσα, με τη συνέχιση και την κλιμάκωση των κινητοποιήσεων, για να μην περάσουν τα αντεργατικά μέτρα. «Η εργατική τάξη δυναμικά και αποφασιστικά να σημάνει συναγερμό. Το νομοσχέδιο δε θα περάσει. Ο αγώνας είναι μονόδρομος», τονίζει το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, δίνοντας για μια ακόμη φορά τον αναγκαίο προσανατολισμό για την αντιμετώπιση της βίαιης επίθεσης σε θεμελιώδεις κατακτήσεις της εργατικής τάξης, όπως είναι το 8ωρο. Το κάλεσμα του ΠΑΜΕ ρίχνεται σε εύφορο έδαφος, καθώς οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα έχουν ήδη δηλώσει ξεκάθαρα τις διαθέσεις τους με τη σημαντική συμμετοχή τους στην απεργία στις 10 Οκτώβρη ενάντια στα αντεργατικά μέτρα και στο πανελλαδικό συλλαλητήριο που διοργάνωσε το ΠΑΜΕ στις 21 του Οκτώβρη. Η γνώση για το τι διακυβεύεται και η διάθεση για αγώνα υπάρχουν, ο κόσμος βρίσκεται σε ετοιμότητα. Απομένει η δράση όλων για τη στήριξη των απεργιακών κινητοποιήσεων που έχουν προκηρυχτεί.

Οι ρυθμίσεις του νομοσχεδίου προσφέρουν πολλά στο κεφάλαιο, παίρνοντας πολλά από τους εργαζόμενους, οι οποίοι καλούνται να παλέψουν, για να αποτρέψουν τη χειροτέρευση της ζωής τους. Καλούνται να προστατέψουν το μεροκάματό τους, την ασφάλισή τους, το ωράριό τους, τη δουλιά τους. Αν δεν αντιδράσουν σήμερα, όχι μόνο θα έχουν χάσει πολλά, αλλά αύριο θα κληθούν να δώσουν ακόμη περισσότερα, θέλουν δε θέλουν. Σήμερα, το 9ωρο και το 10ωρο γίνονται 12ωρο. Ο όρος της «σύμφωνης γνώμης» των εργαζομένων - όσο μπορούσε να εκφραστεί γνήσια σε ένα περιβάλλον εργοδοτικής ασυδοσίας - καταργείται έμμεσα με την παραπομπή στον ΟΜΕΔ. Ο αριθμός των επιτρεπόμενων ομαδικών απολύσεων αυξάνεται. Οι άνεργοι και μάλιστα οι μακροχρόνιοι, σπρώχνονται στη μερική απασχόληση με αμφιλεγόμενες και μικρής διάρκειας επιδοτήσεις από δικά τους λεφτά. Οι εργοδότες κερδίζουν 25 δισ. δραχμές από τη μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών και με υπουργική απόφαση μπορεί να υπάρξει και άλλη μείωση. Και πάλι, όλα αυτά είναι μονάχα ένα μέρος της επίθεσης που ξεδιπλώνεται, ένα ακόμη σκαλί για τον εργασιακό μεσαίωνα, ο οποίος τείνει να «νομιμοποιηθεί», ενώ σήμερα πολλοί εργαζόμενοι τον ζουν στο πετσί τους μέσα από την ανεμπόδιστη εργοδοτική αυθαιρεσία.

Κάθε χώρος δουλιάς, μικρός ή μεγάλος, πρέπει να γίνει οχυρό αντίστασης στις αντεργατικές επιλογές. Την κρίσιμη αυτή ώρα, οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να αφήσουν τα δικαιώματά τους βορά σε κινήσεις τακτικής και ελιγμούς στήριξης της κυβερνητικής πολιτικής από τους εκφραστές του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Τα Εργατικά Κέντρα πρέπει να μπουν στον αγώνα, οι Ομοσπονδίες να πάρουν αποφάσεις, τα πρωτοβάθμια σωματεία σε όλη τη χώρα να πρωταγωνιστήσουν στην πανεργατική απεργία που έχει εξαγγελθεί και σε κάθε άλλη κινητοποίηση που θα κληθούν να συμμετέχουν. Αλλά κι εκεί που οι συσχετισμοί δεν είναι ευνοϊκοί, οι εργαζόμενοι πρέπει να πάρουν την υπόθεση του αγώνα στα χέρια τους. Να στήσουν απεργιακές επιτροπές, να απαιτήσουν αγώνα τώρα και να φέρουν κι άλλους συναδέλφους τους κοντά τους. Ο ταξικός αγώνας είναι μονόδρομος.