Βγαλμένες από τα παλιά κιτάπια των καπιταλιστών είναι μία προς μία, όλες μαζί, οι συνταγές διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης. Οι τάχα εναλλακτικές επιλογές ανάμεσα στη λεγόμενη «περιοριστική» και την «επεκτατική» δημοσιονομική πολιτική έχουν να κάνουν μοναχά με τα γυρίσματα των καιρών, με τις συγκυρίες και τις εκάστοτε ανάγκες των μονοπωλίων, όπως αυτές διαμορφώνονται από τη φάση της οικονομικής κρίσης σε συνθήκες διευρυμένης κερδοφορίας και υπερσυσσώρευσης, και ξανά πίσω σε νέες οικονομικές κρίσεις, στη διαδικασία που αναγκαστικά και αναπότρεπτα οδηγεί σε νέα καταστροφή κεφαλαίων.

Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη των μονοπωλίων είναι και οι αναπαλαιωμένες συνταγές που βγαίνουν ξανά σήμερα στην επιφάνεια από τους διάφορους καλοθελητές του εκμεταλλευτικού συστήματος. ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ διαγκωνίζονται σήμερα στο ίδιο γήπεδο, στο έδαφος της σωτηρίας του εκμεταλλευτικού συστήματος που έχει φάει τα ψωμιά του, που δεν παίρνει γιατριά, που αναγκαστικά τσακίζει το λαό, τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις δεκαετιών πίσω, προκειμένου να τα αφήσει ως μόνιμη παρακαταθήκη στην ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων. Η τέτοια δικομματική και άλλη αντιπαλότητα έρχεται να παγιδεύσει το λαό στις σταθερές επιλογές του κεφαλαίου, να εξοβελίσει την ανάγκη οργάνωσης και ταξικής συσπείρωσης απέναντι στη βαρβαρότητα της δικτατορίας των μονοπωλίων.

Ο εσμός των «σκληρών» διαχειριστών του εκμεταλλευτικού συστήματος, όπως συγκεκριμένα ο Γερμανός υπουργός των Οικονομικών Β. Σόιμπλε, δε θα είχε πρόβλημα να «ανταλλάξει» (τέτοιες) απόψεις με τους «εναλλακτικούς» του ΣΥΡΙΖΑ. Και η μια και η άλλη άποψη, αλλά πάνω απ' όλα η διαχειριστική πολιτική που τη συνοδεύει και υπηρετεί, είναι εξίσου χρήσιμη για δαύτους μα ταυτόχρονα καταστροφική για το λαό. Ελάχιστη, μέχρι και καμιά, σημασία έχουν οι δημόσιες δηλώσεις (Τσίπρα - γερμανικής κυβέρνησης) που έγιναν με αφορμή τη συνάντηση του Βερολίνου. Αλλωστε, πρόκειται για χιλιοειπωμένες φούσκες των πολιτικών διαχειριστών τους, όπως αυτές του επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, που διαβεβαίωνε, δεξιά και αριστερά, για το γεγονός ότι «είμαστε εταίροι, άρα, έχουμε κοινά συμφέροντα και κοινούς αντιπάλους», ακόμη ότι το κόμμα του θα βρει τη... χρυσή τομή, κάποιο άλλο μείγμα διαχείρισης, προκειμένου να δοθεί η «δυνατότητα στην οικονομία να ανακάμψει»...

Η ελπίδα για το λαό βρίσκεται στο να τοποθετήσει το ζήτημα στις πραγματικές του διαστάσεις, με τα «πόδια κάτω και το κεφάλι πάνω». Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι τόσο οι ίδιοι οι «εταίροι» της λυκοσυμμαχίας, οι κυβερνήσεις τους με τα μονοπώλια που στηρίζουν και υπηρετούν, όσο και οι «κοινοί αντίπαλοί» τους, άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, μονοπώλια και κυβερνήσεις στο βαθμό που διαγκωνίζονται μεταξύ τους για τη μοιρασιά της λείας τους, του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου. Ολοι μαζί, και καθένας από το πόστο του, υπηρετούν εξίσου καλά το ίδιο σχέδιο.

Ακόμη και όταν οι καπιταλιστές περάσουν σε φάση διευρυμένης κερδοφορίας, που οι ίδιοι την ευαγγελίζονται, ο λαός θα είναι γονατισμένος, χωρίς δικαιώματα, αναγκαστικά και βίαια οπισθοδρομημένος πολλές δεκαετίες πίσω. Γι' αυτό οι κομμουνιστές επιμένουν ότι φιλολαϊκή διέξοδος από την καπιταλιστική κρίση, με τα μονοπώλια να συνεχίζουν να αλωνίζουν στο επίπεδο της οικονομίας και της παραγωγής, δεν μπορεί ούτε και θα μπορούσε να υπάρξει, ανεξάρτητα από το ποιος μπορεί να βρίσκεται στους κυβερνητικούς θώκους. Η προοπτική για το λαό βρίσκεται στην ολική ανατροπή αυτής της πολιτικής, στην πλήρη ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.