Η μηχανή της άρχουσας τάξης, με τους πολιτικούς της υπαλλήλους και τους βιομήχανους σε ρόλο εμπροσθοφυλακής, έχει μπει εδώ και καιρό «στα γεμάτα» στην επίθεση ενάντια στα κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων. Ο μηχανισμός πλύσης εγκεφάλου της κοινής γνώμης έχει στηθεί με θεωρίες περί «κατάρρευσης του ασφαλιστικού συστήματος», περί ανάγκης αυτό να λειτουργεί «ανταποδοτικά». Στη λογική των συνολικών αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων στην οικονομία, προβάλλεται, επίσης, η «ανάγκη» του κεφαλαίου να ανέβει η «ανταγωνιστικότητα» των επιχειρήσεων, μέσω κινήτρων και μείωσης των εργοδοτικών εισφορών. Από κοντά, έρχεται και ο συναινετικός κυβερνητικός συνδικαλισμός των ηγεσιών ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, που δέχεται να μπουν στο τραπέζι του διαλόγου κατακτήσεις και δικαιώματα των εργαζομένων, που κατακτήθηκαν με αγώνες, θυσίες και αίμα. Είναι οι ηγεσίες, που στηρίζουν την αντιλαϊκή πολιτική, που συμβάλλουν στον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων, φροντίζοντας και να μην τους ενημερώνουν γι' αυτά που έρχονται, αλλά και παραπλανώντας τους, μέσα από συναινετικούς προσχηματικούς «κοινωνικούς διαλόγους».

Σήμερα, που γίνεται φανερό ότι η επίθεση θα ενταθεί, οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να έχουν την παραμικρή αυταπάτη γι' αυτούς τους «διαλόγους». Πιο επιθετικά πρέπει να απαιτήσουν να μην υπάρξει ούτε ένα βήμα πίσω και να διεκδικήσουν, με το συντονισμένο και καθολικό αγώνα τους, ένα σύγχρονο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, που θα ανταποκρίνεται στις διευρυμένες σημερινές κοινωνικές ανάγκες. Το ΚΚΕ, με την κατάθεση της συνολικής πρότασής του για την Κοινωνική Ασφάλιση, που αποτελεί επιστέγασμα πολύχρονης εμπειρίας και συμπεριλαμβάνει τα δίκαια αιτήματα του εργατικού κινήματος, καλεί την εργατική τάξη, την αγροτιά, τους μικρομεσαίους να αντιδράσουν σε κοινό μέτωπο πάλης πριν είναι αργά. Το ΚΚΕ θεωρεί ότι ο αγώνας δεν πρέπει να είναι αμυντικός και να περιορίζεται μόνο στη διατήρηση των κεκτημένων, αλλά να θέτει επί τάπητος το σύνολο της Κοινωνικής Ασφάλισης, δηλαδή και το ζήτημα των συντάξεων και το σύστημα Υγείας και το ζήτημα της Κοινωνικής Πρόνοιας.

Πρέπει τώρα να απορριφθούν από τα λαϊκά στρώματα οι άξονες, που έχουν επίσημα ή ανεπίσημα αναγγελθεί. Να μη δεχτούν να πληρώσουν ούτε μια δραχμή παραπάνω για ασφαλιστικές εισφορές. Η λεγόμενη τριμερής χρηματοδότηση είναι πλέον καθαρό ότι στην πραγματικότητα δεν ήταν τίποτε άλλο από μονόπλευρη χρηματοδότηση από τους ίδιους τους εργαζόμενους, αφού είτε το κράτος πληρώνει είτε οι εργοδότες, στην ουσία, πρόκειται για χρήματα των εργαζομένων. Σήμερα, πολύ περισσότερο, δεν πρέπει να δεχτούν καμία επιβάρυνση, αλλά να απαιτήσουν να δοθούν πίσω όλα τα κλεμμένα και να αυξηθούν οι εισφορές της εργοδοσίας, που πλουτίζει εις βάρος τους. Πάνω από 600 δισεκατομμύρια υπολογίζεται κάθε χρόνο η εισφοροδιαφυγή των βιομηχάνων και των εργοδοτών στο ΙΚΑ, ενώ οι «παγωμένες» οφειλές του κράτους έχουν ξεπεράσει το 1,3 τρισ.

Σήμερα, τα λαϊκά στρώματα, πρώτα και κύρια η εργατική τάξη, πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι η τιμή της εργατικής δύναμης δεν μπορεί να πέσει άλλο, όπως επιχειρούν οι καπιταλιστές. Εχει πιάσει πάτο και οι εργαζόμενοι μόνο με επιθετικούς διεκδικητικούς αγώνες μπορούν να περιμένουν καλύτερες μέρες. Και για βελτίωση των όρων διαβίωσης και για δημόσια καθολική υποχρεωτική ασφάλιση, που θα περιλαμβάνει τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα, τις υπηρεσίες πρόληψης και αποκατάστασης υγείας, τις παροχές και υπηρεσίες Κοινωνικής Πρόνοιας. Ο δρόμος της σύγκρουσης και της ρήξης με τη σημερινή πολιτική είναι μονόδρομος.