Ο κύβος για την κοινωνική ασφάλιση ερρίφθη. Κυβέρνηση και εργοδοσία έχουν πάρει τις αποφάσεις τους. Εχουν οριστικοποιήσει τους στόχους τους. Η οικονομία της μετάΟΝΕ εποχής, πλάι στο μοντέλο του «απασχολήσιμου» απαιτεί και ένα άλλο μοντέλο, αυτό του «ασφαλίσιμου». Μια «κοινωνική ασφάλιση», μόνο κατ' όνομα, ένα σύστημα, σκιά του σημερινού, ένα απομεινάρι του 20ού αιώνα, κολοβό και λειψό. Ενα αδειανό πουκάμισο για να ντύσουν το νέο εργασιακό μεσαίωνα. Αυτός είναι ο στόχος της κυβέρνησης και η επιδίωξη του μεγάλου κεφαλαίου. Απ' αυτό το στόχο η κυβέρνηση δεν υποχωρεί ούτε πόντο. Παραμένει προσηλωμένη με θρησκευτική ευλάβεια στις νεοφιλελεύθερες επιταγές. Αυτές υπηρετεί, αυτές εξυπηρετεί. Καμία σημασία δεν έχει αν όλα αυτά, τα επιχειρήσει με το πρώτο κύμα της «μεταρρύθμισης» ή αν θα πνίξει τις κατακτήσεις των εργαζομένων τμηματικά και με δόσεις. Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο δυσβάσταχτο για την εργατική και λαϊκή οικογένεια.

H εναγώνια προσπάθεια μέσα από τα «μπιλιετάκια» του Μαξίμου, πως οι ανατροπές δε θα θίξουν τα «ώριμα δικαιώματα». Οτι θα αφήσουν απ' έξω από την αντιασφαλιστική λαίλαπα, τον άλφα ή βήτα κλάδο, δεν πρέπει να ξεγελά κανέναν. Είναι ο λάκκος της «εκσυγχρονιστικής φάβας». Ισα - ίσα όλες αυτές οι διαρροές, οι δηλώσεις και τα δημοσιεύματα ενισχύουν τους φόβους και την πεποίθηση, ότι μπροστά σ' αυτή την επίθεση δεν πρόκειται να υπάρξουν «οάσεις» ασφαλιστικές. Κανένας δε μένει στο απυρόβλητο. Γι' αυτό τώρα δε χωρά κανένας εφησυχασμός, καμιά αυταπάτη, καμία αναμονή.

Αλλωστε η εμπειρία του πρόσφατου εργασιακού νομοσχεδίου δίνει απαντήσεις. Η κυβέρνηση, ενώ στην αρχή «έριξε» τις αποφάσεις της, στη συνέχεια μέσα από τα τερτίπια του «διαλόγου» επιχείρησε να κατευνάσει τις αντιδράσεις, για να νομοθετήσει στη συνέχεια το αντεργατικό τερατούργημα, ατόφιο και χωρίς να παίρνει και το ελάχιστο πίσω από την ουσία των αρχικών τις διακηρύξεων. Το ίδιο «επικοινωνιακό» σενάριο ακολουθεί και σήμερα με το Ασφαλιστικό. Στόχος αυτού του επικοινωνιακού πολέμου, η εξουδετέρωση ή η ουδετεροποίηση τμημάτων των εργαζομένων, η σαλαμοποίηση των αντιδράσεων, η διάσπαση του αγώνα.

Αυτή την κρίσιμη ώρα, την ώρα της μάχης, οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να μείνουν μόνο στην αμφισβήτηση, να βουλιάξουν στην ανησυχία και στο φόβο του επερχόμενου κακού. Πολύ περισσότερο που σήμερα, βρίσκονται αντιμέτωποι με μια συνολική επίθεση. Με τον τρομονόμο, τα σχέδια για απαγόρευση των διαδηλώσεων, την ασυδοσία στους εργασιακούς χώρους. Ολα αυτά είναι αρκετά σημάδια μιας δεκαετίας συνολικής αντιδραστικής επίθεσης, που δεν πρέπει να υποτιμηθούν.

Τώρα είναι η ώρα της πάλης. Η ώρα της πιο πλατιάς και μαχητικής συσπείρωσης. Τα μεγαλειώδη συλλαλητήρια στις 14 Μάρτη, σε 46 πόλεις της Ελλάδας, δείχνουν ότι υπάρχουν οι δυνάμεις που μάχονται, που συνεγείρουν, που συγκρούονται. Είναι στους δρόμους, και στους δρόμους του αγώνα καλούν και στις 5 Απρίλη. Καλούν τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους συνταξιούχους, τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους αγρότες, και προειδοποιούν πως αν τώρα υποκύψουν στη λογική του «λιγότερου κακού», τότε αύριο θα εισπράξουν το χειρότερο.