Ποιο, άραγε, είναι το καταλληλότερο μέγεθος, για να μετράει κανείς τη δημοκρατία; Το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα σε δολάρια! Δεν πρόκειται για κακόγουστο αστείο. Το είπε ανερυθρίαστα χτες στη Βουλή ο Κ. Σημίτης. Ιδού η χαρακτηριστική φράση: «Στην Ελλάδα έχουμε δημοκρατία και κοινωνικό κράτος, το μέσο ετήσιο εισόδημα του Ελληνα πολίτη είναι 12.000 δολάρια περίπου. Στις γειτονικές χώρες, που ακολούθησαν τα πολιτικά και κοινωνικά πρότυπα του ΚΚΕ, το μέσο ετήσιο εισόδημα είναι 1.800 δολάρια, δέκα φορές χαμηλότερο. Αυτό τα λέει όλα. Αυτό μιλάει για τη δημοκρατία...»!

Ο πρωθυπουργός δεν είναι απλά ανιστόρητος, όπως φάνηκε από τις προβοκατόρικες συγκρίσεις, που έκανε ανάμεσα στα χειμερινά ανάκτορα της Πετρούπολης και το υπουργείο Εργασίας. Πάνω απ' όλα, είναι αμετανόητος αντικομμουνιστής και δηλωμένος εχθρός των λαϊκών δικαιωμάτων και αγώνων. Γι' αυτό, μεταξύ άλλων, δε διστάζει να μετράει τη δημοκρατία με το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα, ένα απατηλό μέγεθος που προκύπτει από το μέσο όρο του εισοδήματος του Λάτση και του άνεργου στο Πέραμα! Ο επιτηδευμένα «αφελής» συλλογισμός του πρωθυπουργού έχει ως εξής: Αφού έχουμε κατά κεφαλήν εισόδημα υψηλότερο από τα γειτονικά κράτη - πράγμα που δεν υφίστατο, βέβαια, επί υπαρκτού σοσιαλισμού, συμβαίνει μετά από 11 χρόνια καπιταλιστικής κυριαρχίας - έχουμε ευημερία, άρα όλα τα άλλα, άρα και η δημοκρατία, είναι περίπου περιττά! Η προέκταση της βαθιά αντιδημοκρατικής σκέψης του Κ. Σημίτη είναι ολοφάνερη: Οταν το σύστημα εξασφαλίζει «υψηλό βιοτικό επίπεδο», δε δικαιολογούνται και δε νομιμοποιούνται λαϊκοί αγώνες! Στη χειρότερη περίπτωση, οι αγώνες πρέπει να γίνονται με βάση ...το Σύνταγμα και τους ...νόμους!

Η τελευταία αυτή αναφορά του πρωθυπουργού δεν έγινε τυχαία. Γιατί, απλούστατα, με βάση το Σύνταγμα και τους νόμους, οι αγώνες των εργαζομένων είναι στην πραγματικότητα απαγορευμένοι, άσχετα αν σε ...φιλοσοφικό επίπεδο επιτρέπονται! Γι' αυτό τα δικαστήρια, που κρίνουν με βάση τη «νομιμότητα», σχεδόν πάντα βγάζουν παράνομο το δικαίωμα της απεργίας. Η «νομιμότητα» ετοιμάζεται να επιβάλει την απαγόρευση των διαδηλώσεων ή, στην καλύτερη περίπτωση, «κατά μόνας» και από το πεζοδρόμιο! Η «νομιμότητα» στοχεύει κατ' ουσίαν στην κατάργηση του ίδιου του συνδικαλιστικού δικαιώματος. Η «νομιμότητά» τους επιτάσσει τη σύλληψη και με συνοπτικές διαδικασίες καταδίκη οποιουδήποτε θεωρηθεί «ύποπτος» για τη διατάραξη της τάξης («τρομονόμος»). Η «νομιμότητα» μπορεί να γεμίσει από τη μια στιγμή στην άλλη τη χώρα με «αγροτοδικεία», «μαθητοδικεία», κ.ο.κ. Με λίγα λόγια, η «νομιμότητά» τους δε νομιμοποιεί, παρά μόνο τη δικτατορία της πλουτοκρατίας.

Το αναθεωρημένο Σύνταγμα, που ψήφισαν χτες τα δύο μεγάλα κόμματα, ενισχύει αυτή τη νομιμότητα και, ταυτόχρονα, βέβαια γίνεται ακόμα πιο εχθρικό απέναντι στα λαϊκά δικαιώματα. Οταν ο Κ. Σημίτης διακήρυσσε υποκριτικά χτες ότι με την αναθεώρηση του Συντάγματος «επιδιώξαμε πρώτα απ' όλα τη διεύρυνση και την επαύξηση της προστασίας των θεμελιωδών δικαιωμάτων», εννοούσε βέβαια τα «ιερά» δικαιώματα της αστικής τάξης, με κυρίαρχο αυτό της ατομικής ιδιοκτησίας. Διόλου τυχαία τον χειροκρότησε ο Κ. Καραμανλής: «Με μεγάλη ικανοποίηση άκουσα τον πρωθυπουργό να υπερασπίζεται τη νομιμότητα και, στην ουσία, τις πάγιες επιλογές της ΝΔ. Καλωσορίσατε, έστω και αργά, κύριε πρωθυπουργέ»!