Τα όσα τραγικά συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες στις φυλακές της Τουρκίας, με τους πολιτικούς κρατούμενους να δίνουν κυριολεκτικά έναν αγώνα ζωής και θανάτου, φέρνουν - θέλοντας και μη - ξανά στο προσκήνιο το μέγα θέμα του πολιτικού ασύλου. Η μνήμη σα να θέλει να θυμηθεί όλα όσα κάποιοι εντέχνως επιδιώκουν να ξεχαστούν, γυρνά πίσω, κάμποσες δεκαετίες πριν και βλέπει την Ελλάδα σαν «μήτρα» εξαγωγής προσφύγων. Οι πολιτικές διώξεις, απ' την εποχή του Εμφυλίου ακόμη, μέχρι και τη μεταπολίτευση, γέμισαν δεκάδες χώρες της Ευρώπης με Ελληνες πολιτικούς πρόσφυγες, που κατέφευγαν εκεί για να γλιτώσουν ό,τι πολυτιμότερο διέθεταν: Την ίδια τη ζωή τους, την προσωπική τους ελευθερία. Σήμερα, η χώρα μας μπορεί να... καμαρώνει πως όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν, δεν μπορεί όμως το ίδιο να κάνει και ως χώρα υποδοχής πολιτικών προσφύγων. Διότι η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι, εδώ και μια δεκαετία, η χώρα με το μικρότερο ποσοστό εγκρίσεων πολιτικού ασύλου στην Ευρώπη, αλλά και με μια νομοθεσία που πάει απ' το κακό στο χειρότερο. Κι ας βρίσκεται ακριβώς στην καρδιά του προβλήματος: Κάτω, δηλαδή, απ' τα διαρκώς φλεγόμενα Βαλκάνια - που απ' τις αρχές της δεκαετίας του 1990 μέχρι σήμερα εκτιμάται (με τους πιο συντηρητικούς υπολογισμούς) να έχουν «εξαγάγει» τουλάχιστον 700.000 πρόσφυγες - και δίπλα το στυγνό καθεστώς της Τουρκίας που στέλνει στα λευκά κελιά - δηλαδή στο θάνατο - όποιον τολμήσει να εκφράσει αντίθετη άποψη από τη δική του...

Ενα και μόνο νούμερο, το οποίο μάλιστα προέρχεται απ' τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Δημόσιας Τάξης, προκαλεί τη μεγάλη ανατριχίλα: Πάνω από 2.000.000 υπολογίζονται οι άνθρωποι που απελάθηκαν απ' τη χώρα μας, απ' το 1994 έως και σήμερα. Χωρίς κανείς να γνωρίζει πόσοι απ' αυτούς ήταν πολιτικοί πρόσφυγες, το βέβαιο είναι ότι ένα αρκετά μεγάλο μέρος τους στάλθηκε ουσιαστικά κατευθείαν στο θάνατο! Με ποιο δικαίωμα, θα αναρωτηθεί κανείς, τολμά η ελληνική κυβέρνηση να κάνει τόσες και τέτοιους είδους απελάσεις; Μα πατώντας πάνω στο νομοθετικό τερατούργημα που η ίδια δημιούργησε. Ο βασικός νόμος που ρυθμίζει στην Ελλάδα τα ζητήματα πολιτικού ασύλου είναι ο 1975/91, που άλλαξε προς το χειρότερο με τον 2452/96. Ακριβώς εκεί πατά η κυβέρνηση, εφαρμόζοντας εκτεταμένα - κυρίως το τελευταίο διάστημα - τη διαδικασία των άτυπων απελάσεων, σύμφωνα με την οποία χωρίς να εξετάζονται καθόλου τα αιτήματα πολιτικού ασύλου των προσφύγων ή χωρίς να τους παρέχεται καν η δυνατότητα να τα υποβάλουν, απελαύνονται αυθαίρετα και βίαια απ' τη χώρα. Αποτέλεσμα; Πολλοί απ' αυτούς να χάνουν τη ζωή τους, επειδή συλλαμβάνονται από τις τουρκικές αρχές και δολοφονούνται με τα γνωστά σε όλους βασανιστήρια...

Οι μαζικοί θάνατοι των τελευταίων δύο βδομάδων μέσα και έξω απ' τις φυλακές της Τουρκίας, οφείλουν να βάλουν προ των ευθυνών της την ελληνική κυβέρνηση. Οφείλουν να ξαναθυμίσουν σ' αυτήν, όχι μόνο την Ιστορία μας και τους ανελέητους διωγμούς που υπέστη ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας για τις διαφορετικές πολιτικές του πεποιθήσεις, αλλά και τη Συνθήκη της Γενεύης, που δεσμεύει τη χώρα να έχει τις πόρτες της ανοιχτές σε όσους αναζητούν καταφύγιο. Διότι το άσυλο είναι δικαίωμα, χρόνια τώρα κατακτημένο, και κανείς δεν μπορεί να το εξαφανίσει. Πολύ περισσότεροι οι χώρες εκείνες που με την πολιτική και τις αποφάσεις τους δημιουργούν πολέμους ή εμφύλιες συγκρούσεις και μετά γυρνούν τις πλάτες τους στα ίδια τα αποτελέσματά τους.