Τη δοκιμασμένη συνταγή του «διαίρει και βασίλευε», θέτουν σε εφαρμογή τα κυβερνητικά επιτελεία, προκειμένου η μεγαλύτερη ίσως ανατροπή του αιώνα, αυτή του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος, να περάσει «αβρόχοις ποσί», με τις λιγότερες δυνατές αντιδράσεις και αντιστάσεις. Τα αστικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης - όταν δε «θάβουν» τις εξελίξεις - με πηχυαίους πρωτοσέλιδους τίτλους διαχέουν την αντίληψη πως τα μέτρα αφορούν αυτήν ή την άλλη κατηγορία εργαζομένων και όχι το σύνολο της εργατικής τάξης, το σύνολο του ελληνικού λαού, όπως στην πραγματικότητα συμβαίνει.

Το μέγεθος της ανατροπής είναι τέτοιο, που απαιτεί προσεκτικά βήματα και λεπτούς χειρισμούς. Κι αυτό το γνωρίζουν καλά η αστική τάξη, οι πολιτικοί της εκπρόσωποι και τα δημοσιογραφικά φερέφωνά της. Η εν εξελίξει προσπάθεια διάσπασης των θιγόμενων, η καλλιέργεια αυταπατών του τύπου «δε με αφορά», υπηρετείται με τη σαλαμοποίηση και το πέρασμα με δόσεις των σφοδρών αντιασφαλιστικών μέτρων. Στοχεύει δε ακριβώς στην αποδυνάμωση του κινήματος, στην απομάκρυνση του ενδεχομένου να πάρει αυτό τα χαρακτηριστικά του μαζικού, δυναμικού και παλλαϊκού ξεσηκωμού για την αποτροπή των κυβερνητικών σχεδίων, την υπεράσπιση των κατακτήσεων του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης και τη διεύρυνση των παροχών του.

Με όλα τα μέσα που διαθέτουν, επιχειρούν να συγκαλύψουν τη μία και μοναδική αλήθεια: Οτι τα προωθούμενα μέτρα ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ. Αφορούν τους εργάτες, αλλά και τους αγρότες, τους επαγγελματοβιοτέχνες και τους συνταξιούχους, τους νέους και τις γυναίκες. Δε θα εξαιρεθεί κανείς από τη λαίλαπα. Δε θα γίνει καμία απολύτως διάκριση ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, ανάμεσα σε ηλικιακές κατηγορίες, ανάμεσα στα δύο φύλα. Θα πληγούν εξίσου, αν και όχι ταυτόχρονα, όλοι όσοι έχουν ανάγκη τη σύνταξη, τη δημόσια δωρεάν υγεία, πρόνοια και περίθαλψη, όλα εκείνα, δηλαδή, που κωδικοποιούνται στην έννοια «κοινωνική ασφάλιση». Κι απ' αυτήν την άποψη δεν είναι καθόλου υπερβολή ότι θα πληγούν ακόμα και τα ...αγέννητα παιδιά.

Κι αν είναι βαριά η ευθύνη όσων άμεσα πλήττονται, όσοι, δηλαδή, βρίσκονται στις ηλικίες των 20, 30 και 40 χρόνων, αλλά και των γυναικών, που αποτελούν και την πλειοψηφία, να πρωτοστατήσουν στην ανάπτυξη της πάλης, το ίδιο βαριά είναι και η ευθύνη όλων των υπολοίπων. Ακόμα και των μαθητών ή όσων δεν εργάζονται, αυτών που δε θα έχουν καμία δυνατότητα πρόσβασης, παρά έναντι αδράς αμοιβής, σε στοιχειώδεις κοινωνικές υπηρεσίες. Ακόμα και των συνταξιούχων, αυτών που κάποτε θεμελίωσαν με τον αγώνα τους το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα και που η πενιχρή τους σύνταξη δε θα αρκεί σε λίγο ούτε για ιατρική επίσκεψη.

Είναι, εν τέλει, βαριά η ευθύνη ΟΛΩΝ ΜΑΣ απέναντι στο παρελθόν και τις αγωνιστικές παραδόσεις της εργατικής τάξης, απέναντι στο παρόν και στο μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας. Απαιτείται όλοι μας να επιδείξουμε τη μέγιστη δυνατή ετοιμότητα αντίδρασης στην οποιαδήποτε κυβερνητική αναγγελία. Απαιτείται η κινητοποίηση να είναι άμεση, μαζική και αποφασιστική, με όποια μορφή πάλης κριθεί σκόπιμη και επιβληθεί από τη στιγμή. Με διάρκεια και ουσιαστικό διεκδικητικό πλαίσιο, με πολύμορφες, πολύπλευρες, εφευρετικές εκδηλώσεις. Η υπεράσπιση της κοινωνικής ασφάλισης και η διεύρυνση των παροχών, έτσι ώστε να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες, εξαρτάται, τελικά, από το κατά πόσον όλοι μας θα μετατρέψουμε τα εργοστάσια και τα γιαπιά, τους χώρους δουλιάς, τις συνοικίες, τα πεζοδρόμια και τους δρόμους σε μετερίζια αντίστασης, σε πεδία ταξικής πάλης και σύγκρουσης.