Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προχώρησε χτες σε ανακοινώσεις για την προώθηση του σχεδίου κατεδάφισης της Κοινωνικής Ασφάλισης στη χώρα μας. Αφού έπαιξε το παιχνίδι της όλο το προηγούμενο διάστημα, με τη συνδρομή των ηγεσιών των πολιτικών κομμάτων της ΝΔ και του ΣΥΝ, καθώς και των ηγεσιών των συνδικαλιστικών οργάνων ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, εξαπέλυσε το πρώτο κύμα της επίθεσής της στην κατάκτηση του αιώνα για τα λαϊκά στρώματα. Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση, μετρώντας αντιδράσεις, προσπάθησε να συσκοτίσει και να αποπροσανατολίσει για το συνολικό πακέτο των μέτρων. Δεν είναι άνευ σημασίας μια πρώτη εκτίμηση ότι, έστω κι αυτή η καθυστέρηση που κατακτήθηκε, αποδεικνύει ότι η πάλη των εργαζομένων, του ταξικού πόλου στο συνδικαλιστικό κίνημα, φέρνει κάποια αποτελέσματα. Βέβαια, ο πυρήνας των μέτρων που ανακοινώθηκαν σηματοδοτεί την αρχή μιας σκληρής επίθεσης σε κοινωνικά δικαιώματα και κατακτήσεις και αποτελεί το «σκαλί» για τα επόμενα στάδια, που θα οδηγήσουν στην ιδιωτικοποίηση της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ουσιαστικά, βάζει σε εφαρμογή παραλλαγή των αντιασφαλιστικών νόμων της ΝΔ και, μαζί με τα «πακέτα» μέτρων σε βάρος της λαϊκής Υγείας και Πρόνοιας, με τις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, ναρκοθετεί παραπέρα εργασιακά, κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων. Με το συνολικό «εκρηκτικό μείγμα», που πλήττει κυριολεκτικά τους πάντες, ισοπεδώνεται προς τα κάτω το κατώτερο όριο συντάξεων - πλήττονται δραστικά γυναίκες και νέες ηλικίες - υποβαθμίζεται το επίπεδο των συντάξεων και παροχών, χειροτερεύουν οι προϋποθέσεις συνταξιοδότησης για όλους τους εργαζόμενους, του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα.

Η κυβέρνηση αξιοποίησε τα πορίσματα των Βρετανών, βαδίζει απαρέγκλιτα στα χνάρια των κατευθύνσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης και κλιμακώνει την επικοινωνιακή της επίθεση, έχοντας το θράσος να μιλάει για «κοινωνική δικαιοσύνη», έτσι βαφτίζεται η ισοπέδωση προς τα κάτω, και για «αλληλεγγύη των γενεών» που θέλει να πετύχει με εργασία μέχρι τα βαθιά γεράματα. Το τρικ της 40ετίας ασφάλισης για να βγει κανείς στη σύνταξη, συνεπάγεται, πρακτικά, σύνταξη μετά τα 65, με δεδομένο ότι οι νέες γενιές βγαίνουν αργά στην παραγωγή, ενώ το μοντέλο του απασχολήσιμου σηματοδοτεί την περιπλάνηση από την ανεργία στην κατάρτιση και τη μερική απασχόληση.

Πατώντας στα χάλια της Κοινωνικής Ασφάλισης που δημιούργησαν οι αντιλαϊκές πολιτικές που εφαρμόστηκαν, επισείει τον μπαμπούλα της «κατάρρευσης του συστήματος» και προβάλλει τα επιχειρήματα της «βιωσιμότητας» και της «ανταποδοτικότητας», αποδεικνύοντας ότι αντιμετωπίζει την Κοινωνική Ασφάλιση ως εμπόρευμα. Αρνείται τον κοινωνικό της χαρακτήρα και καλλιεργεί την εμπορευματοποίηση, παρόλο που στις διατυπώσεις είναι ιδιαίτερα προσεκτική. Παραπέρα πετάει ξανά την «μπανανόφλουδα» του κοινωνικού διαλόγου, δίνοντας μια παράταση και την ευκαιρία στο συναινετικό συνδικαλισμό να υψώσει ...κορόνες.

Σ' αυτήν την παγίδα, οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να πέσουν. Να μη δεχτούν με κανένα τρόπο τα δικαιώματα και οι κατακτήσεις τους να μπουν στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης. Να μη δεχτούν να πληρώσουν ούτε δεκάρα και, ταυτόχρονα, να αντεπιτεθούν διεκδικώντας, με συντονισμένο, παλλαϊκό αγώνα, διεύρυνση των δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Η απάντηση θα δοθεί μόνο στο δρόμο. Η αρχή έχει γίνει, τα ταξικά συνδικάτα είναι σε εγρήγορση, το αγωνιστικό κάλεσμα του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου ριζώνει στο λαό.