Ως το «κύκνειο άσμα» των αγώνων του εργατικού λαϊκού κινήματος για την υπεράσπιση της Κοινωνικής Ασφάλισης, επιχειρούν να παρουσιάσουν την απεργιακή κινητοποίηση της 17ης του Μάη συνδικαλιστές, κυβερνητικοί παράγοντες και πλείστοι όσοι κατ' όνομα «αριστεροί». Παράλληλα, ως ένθερμοι υποστηρικτές της συναίνεσης, καλλιεργούν και προετοιμάζουν τις εξελίξεις της επόμενης μέρας, που όλοι τους βλέπουν εντός των ασφυκτικών πλαισίων και ορίων του «κοινωνικού διαλόγου», του «βωμού», όπου προσφέρονται «θυσίες» στο μεγάλο κεφάλαιο εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.

Και το πράττουν αυτό μεθοδικά και επιμελώς, κάνοντας ό,τι περνά από το χέρι τους για να μη διαψευστούν. Θα ήταν, άλλωστε, ευχής έργο για τους κήρυκες της συναίνεσης και της υποταγής στην ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος, για τους πολιτικούς εκπροσώπους της άρχουσας τάξης και των στρατηγικών της επιλογών, να αμβλυνθεί, ελεγχθεί και, τελικά, να προωθηθεί στο «λούκι» των στημένων «διαλόγων» η ταξική πάλη. Τότε θα έχουν κερδίσει το παιχνίδι, που παίζουν στις πλάτες του λαού. «Εως τις 17 κανένας διάλογος»! «Ας περιμένουμε έως τις 17 και μετά βλέπουμε»! Αυτή είναι, λίγο - πολύ, η ουσία των όσων δηλώνονται τις τελευταίες μέρες. Λες και η εργατική τάξη, ο ελληνικός λαός κάνει το καπρίτσιο του σαν πεισματάρικο παιδί και πρέπει να αντιμετωπιστεί με συγκατάνευση και υπομονή το ξέσπασμά του, λες και οι αγώνες του είναι μπόρα, δυνατή μεν, αλλά σύντομη! Ετσι θα ήθελαν να είναι και έτσι εμφανίζουν την πραγματικότητα, φέρνοντάς τη στα δικά τους μέτρα!

Και η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος; Κι αυτή από κοντά. Κι ας γνωρίζει ότι προσφέρει χείριστες υπηρεσίες στο λαό και την εργατική τάξη, στέλνοντας μήνυμα στην κυβέρνηση και τη μεγάλη εργοδοσία να «κάνουν λίγο υπομονή», έως ότου να ξεσπάσει η μπόρα. Κι ας ξέρει ότι αυτογελοιοποιείται, έστω κι από άποψη τακτικής να προγράφει το τέλος ενός αγώνα, που αναγκάστηκε να στηρίξει κάτω από την πίεση των ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων και των εργαζομένων. Κι ας ξέρει ότι με κάτι τέτοια επιβεβαιώνει πως για την «τιμή των όπλων» προκήρυξε τις δύο απεργίες. Και για τα μάτια του κόσμου, όπως για τα μάτια της κυβέρνησης και των βιομηχάνων, θα τρέξει στη συνέχεια να δώσει χείρα βοηθείας στην καρατόμηση του Ασφαλιστικού.

Ολοι μαζί «χύνουν» σιγά σιγά «δηλητήριο» στο σώμα του εργατικού λαϊκού κινήματος, σκορπούν απογοήτευση, στοχεύοντας στην επανάπαυσή του, επιδιώκοντας να ακυρώσουν τις αγωνιστικές του διαθέσεις, να το απομαζικοποιήσουν, εμφανώς θορυβημένοι από τη συγκλονιστική συμμετοχή, τόσο στην απεργία της 26ης Απρίλη, όσο και στην Πρωτομαγιά. Και αν το πετύχουν, θα εμφανιστούν πάλι οι ηγέτες του συνδικαλιστικού κινήματος να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, ότι, τάχα, «οι εργαζόμενοι δεν τραβάνε», ότι ο «διάλογος» είναι επιβεβλημένος για να βρεθεί λύση. Οπως με το «διάλογο» (κατα)λύθηκαν και το 8ωρο και οι εργασιακές σχέσεις... Γι' αυτό τώρα, περισσότερο από ποτέ, είναι ανάγκη το ίδιο το κίνημα να πάρει το λόγο. Να «ξαναμιλήσει» και πριν και μετά τις 17 του Μάη. Με μεγαλύτερη μαζικότητα και αποφασιστικότητα. Οφείλει, έχει δικαίωμα και καθήκον, να τους διαψεύσει, να γράψει το ίδιο τον επίλογο στον μόνο αποτελεσματικό διάλογο, αυτόν που διεξάγεται με όρους κινήματος. Καμία επανάπαυση. Το εργατικό λαϊκό κίνημα οφείλει από δω και πέρα, καθημερινά, από τους δρόμους, να στέλνει ένα μήνυμα: Πως η Κοινωνική Ασφάλιση, τα δικαιώματα, οι κατακτήσεις, δε διαπραγματεύονται. Αντίθετα, όπως με αγώνες κατακτήθηκαν, έτσι και πάλι με αγώνες θα περιφρουρηθούν και θα διευρυνθούν. Να στείλει το μήνυμα, ξανά και ξανά, πως «ο διάλογός τους είναι μια απάτη».