Οι δηλώσεις υποτέλειας στις μέρες μας συνήθως δε διατυπώνονται με τον απερίφραστο και σαφέστατο τρόπο του παρελθόντος. Σήμερα, για παράδειγμα, είναι δύσκολο να ακουστεί δημόσια η περίφημη φράση «ιδού ο στρατός σας». Αυτό όμως που κατά κόρον ακούγεται στον υπερθετικό βαθμό είναι ότι «τα ελληνικά και τα αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή συμπίπτουν». Και ακούγεται απ' όσους βρίσκονται επάνω στον κυβερνητικό θώκο, ή δίπλα του, αναμένοντας τη σειρά τους.

Αυτή τη διαπίστωση περί σύμπτωσης «ελληνικών» και «αμερικανικών» συμφερόντων στην περιοχή την είχε κάνει ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας Ανδρέας Παπανδρέου, δίνοντας τα διαπιστευτήριά του στον Πρόεδρο Κλίντον. Ο υιός του Ανδρέα Παπανδρέου και υπουργός Eξωτερικών της χώρας σήμερα δεν είχε κανένα λόγο να αμφισβητήσει την πατρική διαπίστωση. Η υποβολή διαπιστευτηρίων υποτέλειας στην Ουάσιγκτον - γνωρίζει και από οικογενειακή παράδοση ο Γιώργος Παπανδρέου - είναι η βασικότερη υποχρέωση για κάποιον που κινείται γύρω από τον κυβερνητικό θώκο και φιλοδοξεί να παίξει τον πρώτο ρόλο στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό.

Η διάρκειας σαράντα λεπτών της ώρας συνάντηση του Γ. Παπανδρέου με τον Κόλιν Πάουελ φυσικά δεν επαρκεί για μια σε βάθος και εφ' όλης της ύλης συζήτηση. Συζήτηση, ως γνωστόν, σημαίνει ανταλλαγή επιχειρημάτων και απόψεων. Σε σαράντα λεπτά, λοιπόν, δεν είναι δυνατό να συζητήσουν δύο άνθρωποι για ακανθώδη και πολύπλοκα ζητήματα, όπως η κατάσταση στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή, το Κυπριακό ή τα Ελληνοτουρκικά. Τα σαράντα λεπτά της ώρας είναι αρκετά μόνο για να δοθούν οδηγίες και γενικές κατευθύνσεις από τον «άρχοντα» στον «φόρου υποτελή».

Ο νέος Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών προφανώς φρόντισε τα σαράντα λεπτά της ώρας, που αφιέρωσε στον Ελληνα συνάδελφό του, να μην πάνε χαμένα. Του ζήτησε, όπως αναφέρουν οι σχετικές πληροφορίες, να τελειώνει η Ελλάδα με την εκκρεμότητα της ονομασίας της Μακεδονίας (όπως αποκάλεσε τη γειτονική χώρα) και να πραγματοποιήσει βήματα στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας. Ο Αμερικανός υπουργός, ίσως και για λόγους που επιβάλλει η διπλωματική αβρότητα, να «συγκράτησε» τα όσα περί Κυπριακού και Ελληνοτουρκικών τού ανέφερε (αν βρήκε το χρόνο να το κάνει) ο Γ. Παπανδρέου.

Ομως, ούτε το Κυπριακό, ούτε τα Ελληνοτουρκικά, ούτε η έκρυθμη κατάσταση στα Βαλκάνια περιγράφουν την ουσία της συζήτησης Πάουελ-Παπανδρέου. Ολα αυτά τα ζητήματα απλώς αποτελούν το πρόσχημα και την ευκαιρία να υποβάλλονται οι δηλώσεις υποτέλειας, από υπουργούς και πρωθυπουργούς χωρών της περιοχής που εκλιπαρούν για ένα ταξίδι στην Ουάσιγκτον, προκειμένου να λάβουν την «ευλογία».

Ο Γ. Παπανδρέου, όπως μερικά χρόνια πριν και ο πατέρας του, δεν είχε καμία δυσκολία να μιλήσει περί ταυτότητας απόψεων με την Ουάσιγκτον, έστω κι αν η αμερικανική διπλωματία διέλυσε τα Βαλκάνια βυθίζοντας ολόκληρη την περιοχή στην ένταση και την αβεβαιότητα, έστω κι αν η Ουάσιγκτον υποθάλπει με τη στάση της την τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο και την Κύπρο. Ολα αυτά για τον Γ. Παπανδρέου μάλλον είναι ήσσονος σημασίας ζητήματα μπροστά στην αμερικανική «ευλογία» που με αγωνία επιζητεί, ενόψει και του εσωκομματικού πολιτικού παιχνιδιού που βρίσκεται σε εξέλιξη στο ΠΑΣΟΚ.