Το ότι οι τράπεζες είναι ιδρύματα καταλήστευσης των εργαζομένων που συναλλάσσονται με αυτές, κανείς δεν περίμενε να το μάθει από την απόφαση του Αρείου Πάγου, που έκρινε καταχρηστικούς κάποιους από τους όρους των τραπεζικών δανείων. Το Ανώτατο Δικαστήριο, εξετάζοντας συγκεκριμένες καταγγελίες, δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά και, απλά, επιβεβαίωσε αυτό που βιώνει και ο τελευταίος πολίτης που εξαναγκάζεται να περάσει το κατώφλι της τράπεζας. Ο κανόνας λειτουργίας των τραπεζών είναι γνωστός. Αγοράζουν και πουλάνε χρήμα, στοχεύοντας στην απόσπαση του μεγαλύτερου δυνατού κέρδους και από τη μία και από την άλλη πράξη. Ετσι, όταν το αγοράζουν πληρώνουν σαν... Σκοτσέζοι κι όταν στο πουλάνε το δίνουν πανάκριβα. Η απελευθέρωση του τραπεζικού συστήματος, που αξίωσε και πέτυχε τα προηγούμενα χρόνια το μεγάλο κεφάλαιο, αποσκοπούσε στην εξασφάλιση της πλήρους ασυδοσίας των τραπεζιτών, σε κάθε διαδικασία διαμόρφωσης και τροποποίησης των όρων των τραπεζικών συναλλαγών. Ετσι, αν σήμερα καταθέσεις 200.000 δραχμές σε λογαριασμό καταθέσεων, δεν παίρνεις δεκάρα τόκο, ενώ για αντίστοιχες αγορές που κάνεις με μια πιστωτική κάρτα πληρώνεις επιτόκια που φτάνουν και το 16%! Κι αυτό δεν είναι πάντα το χειρότερο.

Το χειρότερο είναι ότι τα τελευταία χρόνια αυξάνεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς ο αριθμός των εργατικών και των άλλων λαϊκών νοικοκυριών που γίνονται όμηροι των τραπεζών. Η κυβέρνηση με την ασκούμενη πολιτική της και οι τραπεζίτες με τα παμπόνηρα τρικ τους, ωθούν μαζικά τον κόσμο στα τραπεζικά γκισέ. Η πολιτική συνεχούς υποβάθμισης των εισοδημάτων της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών και οι συνεχείς «τρύπες» που δημιουργούνται στην ικανοποίηση στοιχειωδών καθημερινών αναγκών, είναι η βάση για τον προοδευτικά αυξανόμενο τραπεζικό δανεισμό. Πιστωτικές κάρτες, προσωπικά δάνεια, δάνεια για γιορτές και για διακοπές, ανοιχτά δάνεια και ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, είναι μερικά από τα εργαλεία που παρουσιάζουν οι τράπεζες και τα οποία υποτίθεται πως λύνουν το οικονομικό πρόβλημα του καθένα μας. Μόνο που απλά υποτίθεται. Στην πραγματικότητα η πρώτη κιόλας δανεική συναλλαγή με την τράπεζα ανοίγει ένα φαύλο κύκλο, που διευρύνεται συνεχώς, με νεότερα δάνεια... Το δείχνουν και τα στοιχεία. Οταν το 1996 η κυβέρνηση Σημίτη έθετε τις ράγες του «εκσυγχρονισμού», το σύνολο των οφειλών από κάθε μορφής καταναλωτικά δάνεια και πιστωτικές κάρτες ήταν περί τα 400 δισεκατομμύρια δραχμές. Τώρα είναι ήδη 1,5 τρισεκατομμύρια δραχμές και αυξάνονται συνεχώς.

Μόνο έτσι λειτουργούν στην κοινωνία του κεφαλαίου οι τράπεζες. Μόνο έτσι, παράλληλα, γίνονται κατορθωτά τα επιτεύγματα που έχουν να παρουσιάσουν στο τομέα της κερδοφορίας τους. Για την ιστορία ν' αναφέρουμε ότι την τελευταία τριετία (1997-1999), χρονιές που ο ελληνικός λαός στέναζε κάτω από την πολιτική του «μονόδρομου» της ένταξης στην ΟΝΕ, οι τράπεζες προϋπάντησαν το ΕΥΡΩ με υπερπενταπλασιασμό (!!!) των κερδών τους. Από 215,9 δισεκατομμύρια που είχαν αθροιστικά το 1997, κατέγραψαν κέρδη 451 δισ. το 1998 και 1,21 τρισεκατομμύρια το 1999 (ποσοστό αύξησης 461%)! Τον καιρό, δηλαδή, που το σύνολο των εργαζομένων πάλευε για αυξήσεις εισοδημάτων 2% και 3%, οι τράπεζες κατέγραφαν πρωτόγνωρα ρεκόρ. Ενας από τους κλασικούς τρόπους αύξησης αυτής της κερδοφορίας είναι να ρίχνουν όλο και περισσότερα θύματα της εισοδηματικής πολιτικής στο λούκι του τραπεζικού δανεισμού. Να τους κάνουν, δηλαδή, διπλά θύματα, σε έναν επικίνδυνο εναγκαλισμό, που σταδιακά μπορεί να μετατραπεί σε ασφυκτική θηλιά.