Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον πρωθυπουργό ότι δεν παρουσίασε με σαφήνεια τους «καθαρούς στόχους» της κυβερνητικής πολιτικής για το επόμενο διάστημα. Μια αποκωδικοποίηση -υπόθεση εύκολη μετά από τόσα χρόνια «εκσυγχρονιστικής» κυριαρχίας- της χτεσινής ομιλίας του στην ΚΕ του ΠΑΣΟΚ είναι αρκετή για να καταδείξει ότι ο Κ. Σημίτης θα κάνει ό,τι μπορεί για να συνεχίσει να παραμένει ο εκλεκτός της άρχουσας τάξης. Χρειάζεται απλά, κάποια «πίστωση χρόνου» μέχρι το Συνέδριο, το οποίο, όπως προέκυψε ξεκάθαρα από την πρωθυπουργική ομιλία, θα αποτελέσει το ορόσημο της νέας αντιλαϊκής επίθεσης, την αφετηρία για το, «καθυστερημένο», «δεύτερο κύμα εκσυγχρονισμού».

Ο Κ. Σημίτης δε μάσησε τα λόγια του, μίλησε «καθαρά», είπε δηλαδή αυτά που ήθελαν να ακούσουν τα «μεγάλα αφεντικά». «Με το συνέδριό μας -είπε- θα σηματοδοτήσουμε μια νέα πολιτική περίοδο με πρωταγωνιστή τις πρωτοπόρες δυνάμεις του τόπου, μια πολιτική περίοδο αγώνα ενάντια στις δυνάμεις της συντήρησης, τα οικονομικά και συντεχνιακά συμφέροντα, τις κατεστημένες κοινωνικές δυνάμεις που θέλουν να δεσμεύσουν, να ποδηγετήσουν και να υποτάξουν την πολιτική στα μέτρα τους». Αν η φράση «πρωτοπόρες δυνάμεις του τόπου» αντικατασταθεί από δυνάμεις του κεφαλαίου και τα «οικονομικά και συντεχνιακά συμφέροντα» από τις διεκδικήσεις και τους δίκαιους αγώνες των εργαζομένων, προβάλει ολοκάθαρα το «όραμα» και η «στρατηγική στόχευση» του πρωθυπουργού. Δεν παρέλειψε επίσης να προσδιορίσει και τη χρησιμότητα και σκοπιμότητα της σύγκλισης του συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ σ' αυτόν το σχεδιασμό. Το συνέδριο, είπε, πρέπει να δώσει στο ΠΑΣΟΚ και την κυβέρνηση «δύναμη και αποφασιστικότητα να αλλάξει τα πράγματα στη χώρα», πρέπει να δώσει «νέα δυναμική».

Εκεί που δεν άφησε κανένα περιθώριο αμφιβολιών και αυταπατών ήταν στην κατεύθυνση προς την οποία πρέπει «να αλλάξουν τα πράγματα». Οι «τρεις μεγάλοι καθαροί στόχοι» στους οποίους επικέντρωσε τη δράση της κυβέρνησης για το επόμενο διάστημα, αποτελούν στην πραγματικότητα την ολοκλήρωση της νεοφιλελεύθερης επέλασης, η υλοποίηση της οποίας θα σημάνει τη διαμόρφωση βαρύτατων τετελεσμένων σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας των λαϊκών μαζών. Ποια είναι η «τριπλή πρόκληση» που έθεσε ο Κ. Σημίτης; Πρώτον, η «ολοκλήρωση των μεγάλων μεταρρυθμίσεων» στην Παιδεία, την Υγεία και την Κοινωνική Ασφάλιση. Οι επεξηγήσεις μάλλον περιττεύουν. Δεύτερον, «η ενδυνάμωση της διεθνούς θέσης της χώρας», προφανέστατα στο πλαίσιο του ρόλου του χωροφύλακα της νέας τάξης στην περιοχή. Εξάλλου το είπε ευθέως: «Η Ελλάδα πρέπει να αυξάνει διαρκώς την ισχύ (!) της, ώστε να διασφαλίζει τα συμφέροντά της και να μπορεί να δρα σταθεροποιητικά στην περιοχή». Τρίτον, «η σφυρηλάτηση μιας νέας εθνικής αυτοπεποίθησης», που αποτελεί απόρροια των παραπάνω και το «οραματικό στοιχείο» τους.

Οι «ευγενικοί» και φιλόδοξοι αυτοί στόχοι γίνονται ολοένα και πιο δύσκολοι στην εφαρμογή τους. Γιατί, όπως φάνηκε και από τη χτεσινή θεαματική πτώση του Χρηματιστηρίου, η «αγορά» θέλει άμεσα και χειροπιαστά αποτελέσματα για να δείξει την «εμπιστοσύνη» της. Θέλει, για παράδειγμα, εδώ και τώρα ξεπούλημα της «Ολυμπιακής», άνευ όρων εκχώρηση του «φιλέτου» των ιδιωτικοποιήσεων, «λύση» του Ασφαλιστικού κ.ο.κ. Κυρίως όμως η υλοποίηση των αντιλαϊκών αυτών στόχων «σκοντάφτει» στους λαϊκούς αγώνες που ολοένα και περισσότερο δυναμώνουν. Οι μεγαλειώδεις λαϊκές κινητοποιήσεις ενάντια στο Ασφαλιστικό δεν αποτελούν, όπως θέλουν, μια παρένθεση που έκλεισε. Είναι μια ελπιδοφόρα παρακαταθήκη και ένα κεκτημένο του λαϊκού κινήματος, που μπορεί τώρα να οργανώσει από καλύτερες θέσεις την αντεπίθεσή του. Είναι τώρα πιο ώριμο και βέβαια δεν τρέφει αυταπάτες σχετικά με το ρόλο του «εκσυγχρονιστικού» ή του «καλού» ΠΑΣΟΚ.