Ολα τα στοιχεία -και μιλάμε κυρίως για τα επίσημα στοιχεία που επιχειρούν να εξωραΐσουν την αντιλαϊκή οικονομική πολιτική που εφαρμόζεται στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικά. Αποκαλύπτουν με τη σκληρή γλώσσα των αριθμών, την ουσία και το περιεχόμενο της οικονομικής πολιτικής που εφαρμόζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με επικεφαλής τον «εκσυγχρονιστή» πρωθυπουργό Κ. Σημίτη και τους κάθε είδους συνοδοιπόρους του στον αντιλαϊκό μονόδρομο της ΟΝΕ. Μιας πολιτικής, που όχι μόνο αναπαράγει αλλά και ενισχύει την κοινωνική αδικία και την ανισότητα προς όφελος των μονοπωλίων, των πολυεθνικών και των συνεταίρων τους.

Του λόγου το αληθές, ότι η εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική αναπαράγει και διευρύνει τη φτώχεια, την ανεργία, την κοινωνική εξαθλίωση και τις ταξικές διαφορές- ανάμεσα σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους- προκύπτει και από τα εξής στοιχεία, που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας:

Πρώτον, η πανελλαδική έρευνα της ICAP για τα νοικοκυριά, που επιφύλασσε «δυσάρεστες εκπλήξεις» σχετικά με την πορεία και τις προοπτικές του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Η συγκεκριμένη έρευνα, κατέγραψε κατακόρυφη αύξηση του αριθμού των νοικοκυριών που είδαν το βιοτικό τους επίπεδο να χειροτερεύει το 2000 (από 31% σε 42,4%) καθώς και αύξηση των νοικοκυριών που εκτιμούν πως φέτος η οικονομική τους κατάσταση θα χειροτερεύσει. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι ο αριθμός των νοικοκυριών που αισιοδοξούν ότι θα βελτιωθεί η οικονομική τους κατάσταση, μειώθηκε από 27% πέρσι σε μόλις 14,7% φέτος. Πλευρές αυτής της εικόνας που βιώνουν τα λαϊκά νοικοκυριά, αποτελούν και τα στοιχεία έκθεσης του ΟΟΣΑ, που δείχνουν ότι πάνω από 12% των παιδιών στην Ελλάδα ζουν κάτω από το όριο φτώχειας.

Δεύτερον, η έκθεση της ICAP με την επεξεργασία των ισολογισμών όλων των μεγάλων βιομηχανικών επιχειρήσεων (ΑΕ και ΕΠΕ), που δημοσιεύτηκαν το περασμένο Σάββατο και δείχνουν την εξέλιξη των κερδών τους για το έτος 2000. Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, το 2000- που οι ονομαστικές αυξήσεις των μισθών και των συντάξεων στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, κινούνται γύρω από το 2%, στα όρια δηλαδή του πληθωρισμού, τα φανερά για το σύνολο των 4.865 βιομηχανικών επιχειρήσεων, κατέγραψαν αύξηση 7,6%, Το ποσοστό αυτό, μπορεί να είναι μικρότερα από το 1999, όμως δεν παύει να είναι σχεδόν υπερτριπλάσιο των μισθολογικών αυξήσεων και του πληθωρισμού. Πέρα από την προκλητική αύξηση των κερδών, που για ορισμένες βιομηχανίες φτάνει ή και ξεπερνά το 100%- η έκθεση της ICAP, δείχνει επίσης και κάτι άλλο. Μας πληροφορεί ότι παράλληλα με τη συμπίεση των λαϊκών εισοδημάτων- που σκιαγραφεί τη μεταφορά εισοδημάτων από τις τσέπες των εργαζομένων στα θησαυροφυλάκια των μεγαλοεπιχειρηματιών- συντελείται με γοργούς ρυθμούς η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, της παραγωγής και του πλούτου σε όλο και λιτότερα χέρια. Φτάνει μόνο να αναφερθεί πως οι 50 επιχειρήσεις, με τα μεγαλύτερα κέρδη, συγκέντρωσαν και μοιράστηκαν μεταξύ τους καθαρά κέρδη 550 δισεκατομμύρια δραχμές καθαρά κέρδη (από 405,3 που είχαν κατά το 1999 οι αντίστοιχες 50 πρώτες) από τα 792,8 δισ. δραχμές που συγκεντρώνουν όλες μαζί οι περίπου 5.000 βιομηχανίες.

Με βάση τα παραπάνω, δεν είναι υπερβολή να πούμε πως όταν ο πρωθυπουργός δηλώνει δημόσια πως «η οικονομία πάει καλά», έχει στο νου του κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων. Μόνο που γι' αυτό ακριβώς οι λαϊκές δυνάμεις πρέπει να οργανώσουν το δικό τους κοινωνικοπολιτικό μέτωπο πάλης για την ανατροπή αυτής της πολιτικής και των δυνάμεων που ωφελούνται.