Είναι γνωστό ότι η Ελλάδα είναι μια ιδιαίτερα σεισμογενής περιοχή σε ολόκληρο τον πλανήτη. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, στη χώρα μας εκλύεται κάθε χρόνο το 50% και περισσότερο της σεισμικής ενέργειας της Ευρώπης. Μόνο τον τελευταίο μήνα, είχαμε δύο μεγάλους σεισμούς στη Χίο και τη Σκύρο, ενώ, τα τελευταία επτά χρόνια, ο Εγκέλαδος χτύπησε στα Γρεβενά, στην Κοζάνη, στο Αίγιο, στην Κόνιτσα και την Αθήνα, προκαλώντας σοβαρές υλικές καταστροφές και πολλά ανθρώπινα θύματα. Οπως, μάλιστα, έχει υπολογίσει το Πανεπιστήμιο Πειραιά, κατά μέσο όρο, κάθε χρόνο ο κρατικός προϋπολογισμός επιβαρύνεται με 60 δισ. δρχ. για τους σεισμόπληκτους - χώρια, βέβαια, τα χρήματα που βάζουν οι ίδιοι από την τσέπη τους για την αποκατάσταση των ζημιών...

Θα 'λεγε κανείς ότι, μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση, είναι κάτι παραπάνω από παράλογο - είναι, θα λέγαμε, εξωφρενικό - η αντιμετώπιση του φαινομένου να γίνεται με μέτρα αποκλειστικά θεραπείας κι όχι με μέτρα πρόληψης: Με μέτρα, δηλαδή, που να οδηγούν στην αντισεισμική θωράκιση της χώρας μας. Είναι, επίσης, τραγική ειρωνεία κάθε φορά, αμέσως μετά την εκδήλωση κάποιου σεισμού, να «σπρώχνουν» τα αστικά ΜΜΕ τις συζητήσεις και να διεξάγονται «ομηρικοί» καυγάδες μεταξύ επιστημόνων στα περί πρόγνωσης των σεισμών. Και το λέμε αυτό, επειδή, ανεξάρτητα από τη διεξαγωγή τέτοιων ερευνών που όλοι ευχόμαστε να δώσουν κάποτε καρπούς, το ζήτημα είναι πως, αργά ή γρήγορα, κάποιο από τα ρήγματα που βρίσκονται στον ελλαδικό χώρο θα ενεργοποιηθεί και κάποιες, μεγαλύτερες ή μικρότερες, καταστροφές θα επιφέρει, είτε τον πρόβλεψαν το σεισμό οι επιστήμονες, είτε όχι. Και, βεβαίως, σ' όλη αυτήν την υπόθεση, η κυβέρνηση να είναι εξαφανισμένη.

Η μόνη λύση, λοιπόν, είναι να ενισχυθεί η αντισεισμική θωράκιση της χώρας, ώστε, αν είναι δυνατό, οι καταστροφές να γίνουν ανύπαρκτες, πολύ περισσότερο, ο λαός να είναι ασφαλής από τις συνέπειες των σεισμών. Στο πλαίσιο αυτό, απαιτούνται, μεταξύ των άλλων, η έρευνα της σεισμικής επικινδυνότητας των διάφορων περιοχών της χώρας, ο καθορισμός ειδικών όρων κατασκευής κτιρίων ή, ακόμη, και η απαγόρευση δόμησης σε περιοχές με μεγάλη σεισμικότητα, η εφαρμογή ειδικών προδιαγραφών για την ποιότητα των υλικών, η αύξηση των ελεύθερων χώρων στις πυκνοδομημένες περιοχές, ο προληπτικός έλεγχος του κτιρίων. Πρόκειται - όπως τόνισε κατ' επανάληψη τα τελευταία χρόνια το ΚΚΕ - για ένα ζωτικής σημασίας έργο υποδομής, με κοινωνική, μάλιστα, υπόσταση, που η υλοποίησή του δεν παίρνει άλλη αναβολή. Κι όμως. Ενα τόσο σημαντικό, μεγάλο έργο προστασίας του λαού, η κυβέρνηση αρνείται επίμονα να το χρηματοδοτήσει από τους πόρους του Γ` Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης, σε αντίθεση με άλλα «μεγάλα έργα» που ενισχύουν την κερδοσκοπία συγκεκριμένων οικονομικών συμφερόντων.

Αντί, μάλιστα, η κυβέρνηση να πράξει το αυτονόητο, στο πλαίσιο του ...«εκσυγχρονιστικού» της οίστρου, έρχεται να πλήξει ακόμη περισσότερο τους σεισμόπληκτους - σαν να μην τους φτάνει η μανία του Εγκέλαδου. Με νόμο που προωθεί ήδη στη Βουλή, επιχειρεί να αποποιηθεί πλήρως των ευθυνών της - λες και δεν είναι αυτή που καθόρισε τους όρους δόμησης που ισχύουν και είναι ανεπαρκείς σε περίπτωση σεισμού - και να υποχρεώσει τους σεισμόπληκτους, προκειμένου να αποζημιωθούν, είτε να πληρώνουν ετήσιο «χαράτσι», είτε να προσφύγουν στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες! Ενας τέτοιος, όμως, εμπαιγμός δεν πρέπει να περάσει. Και αυτό θα γίνει μόνο όταν αναπτυχθεί ένα ευρύ λαϊκό κίνημα, που θα απαιτεί και πλήρη και ουσιαστική αποκατάσταση με κρατική χρηματοδότηση και την υλοποίηση ολοκληρωμένου σχεδιασμού για την αντισεισμική θωράκιση της χώρας. Μόνο που αυτό απαιτεί την ανατροπή αυτής της πολιτικής, και την οργάνωση λαϊκής οικονομίας, προκειμένου να υλοποιηθεί.