Εξάλλου, δεν είναι κρυφό ότι στην άλλη όψη του «νομίσματος» υπάρχει η μείωση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων με την εισοδηματική πολιτική, η αύξηση της ανεργίας με την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, η μεσαιωνικής έμπνευσης «απασχολησιμότητα», η ισοπέδωση του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης, η αφαίμαξη των λαϊκών εισοδημάτων στο όνομα του «εθνικού στόχου» της Ολυμπιάδας του 2004. Στην ίδια όψη, όμως, είναι και ο «τρομονόμος», η απαγόρευση των διαδηλώσεων, η συστηματική περιστολή και κατάργηση των ατομικών και των λαϊκών ελευθεριών, η εμπλοκή στη ΝΑΤΟική επιχείρηση για την αλλαγή των συνόρων στα Βαλκάνια.

Ομως αν ο πρωθυπουργός πιστεύει ότι έχει το δικαίωμα να προσβάλλει κατ' αυτόν τον τρόπο τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, οι εργαζόμενοι οφείλουν να στείλουν το δικό τους μήνυμα. Οτι έπαψαν πια να αρκούνται στα απορρίμματα από το φαγοπότι των αφεντικών και των κυβερνητικών ομοτράπεζων, ότι ήρθε η ώρα να διεκδικήσουν και να πάρουν αυτά που τους ανήκουν. Οτι δεν αρκούνται στο να επιβιώνουν, θέλουν να ζουν όλες τις πτυχές της ζωής.

Η αγωνιστική απάντηση στην κυβερνητική πρόκληση δεν είναι μόνο όρος για την επιβίωση, είναι πλέον και θέμα αξιοπρέπειας, που τόσο βάναυσα πρόσβαλε χτες ο κ. Σημίτης. Είναι ακόμη φόρος τιμής σ' αυτούς που χάθηκαν στον πολύχρονο αγώνα για να πάρει η εργατική τάξη τη θέση που της αξίζει στην κοινωνία, αλλά και υποχρέωση απέναντι στη νέα γενιά, για να μη ζήσει την ταπείνωση της καπιταλιστικής «Νέας Τάξης».