Εδώ και μέρες, από το κύριο άρθρο σ' αυτήν εδώ τη στήλη, ο «Ριζοσπάστης» είχε στηλιτεύσει το όργιο πιέσεων και εκβιασμών που ασκούνται σε βάρος - κυρίως, αλλά όχι μόνο - κοινωνικοπολιτικών παραγόντων, προκειμένου να σιωπήσουν ή έστω να απαλύνουν τον αντιπολεμικό τόνο της φωνής και της πένας τους. Αναμενόμενη χαρακτηρίσαμε τότε αυτή την εξέλιξη και επισημάναμε τον υπαρκτό κίνδυνο έντασης των πιέσεων από τον κρατικό μηχανισμό, τα κυβερνητικά επιτελεία, τους εργοδότες, τις παραφυάδες και φερέφωνά τους, και φυσικά από την αμερικάνικη πρεσβεία.

Η ζωή δε μας διέψευσε. Το «μαστίγιο» των πιέσεων και των εκβιασμών και το «καρότο» της εξαγοράς μιας ένοχης σιωπής αξιοποιούνται δεόντως σε βάρος όχι μόνο κοινωνικοπολιτικών παραγόντων και μεμονωμένων αγωνιστών, αλλά και κομμάτων και μαζικών οργανώσεων που η δράση τους υπηρετεί την ανάπτυξη ενός μαζικού αντιπολεμικού κινήματος, συμβάλλοντας στην αφύπνιση των λαϊκών συνειδήσεων, στην αποκάλυψη του πραγματικού χαρακτήρα και των στοχεύσεων αυτού του ιμπεριαλιστικού πολέμου, υποδαυλίζοντας τα αντιπολεμικά αντιιμπεριαλιστικά, υπαρκτά πέρα για πέρα, αισθήματα του ελληνικού λαού.

Παρ' ότι οι συγκεκριμένες δημόσιες καταγγελίες απουσιάζουν για ευνόητους λόγους, το «μυστικό» είναι κοινό. Αλλωστε αρκεί να παρακολουθήσει κανείς τις δημόσιες εμφανίσεις και την εν γένει στάση του νέου πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Αθήνα, για να υποψιαστεί περί του τι διαδραματίζεται στο παρασκήνιο. Αυτή η εκστρατεία θα έχει διάρκεια αντίστοιχη της εκστρατείας στα πεδία του Αφγανιστάν ή όπου αλλού θα επιτάσσουν αύριο τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού. Γιατί το έγκλημα και οι θύτες έχουν ανάγκη από συνενόχους και άλλοθι, απαιτούν «ευνουχισμό» του λαϊκού κινήματος. Κι αυτό - το ξέρουν καλά - δε θα επιτευχθεί, αν δε χτυπηθεί με κάθε μέσο και τρόπο η πρωτοπορία του.

Το ξαναλέμε για μια ακόμη φορά. Απέναντι στο εν εξελίξει σκάνδαλο, υπάρχουν μόνο δύο επιλογές: Της υποταγής με ή χωρίς αντίτιμο, του συμβιβασμού, της στοίχισης στο πλευρό των πολεμοχαρών σταυροφόρων του ιμπεριαλισμού. Και η επιλογή της αποκάλυψης των πιέσεων και της προκλητικής παρέμβασης των ΗΠΑ στην Ελλάδα, της απόκρουσής τους, προβάλλοντας σθεναρή αντίσταση και καταβάλλοντας κάθε δυνατή προσπάθεια για πλατιά συσπείρωση στο αντιπολεμικό κίνημα. Αυτές οι δύο επιλογές στέκουν μπροστά στις πολιτικές δυνάμεις, στις μαζικές οργανώσεις, στους κοινωνικοπολιτικούς παράγοντες, στον καθένα από μας. Μένει να επιλέξουμε, ας το πράξουμε παλικαρίσια, ας διαλέξουμε το δρόμο που υποδεικνύει το συμφέρον του λαού και του τόπου, το δρόμο της αντίστασης και του αγώνα, αψηφώντας τις απειλές και ακυρώνοντάς τες στην πράξη.