Δύο βασικά χαρακτηριστικά ξεχώρισαν στη διάρκεια των εργασιών του 8ου Συνέδριου της ΚΝΕ - που ολοκληρώθηκε την περασμένη Κυριακή: Πρώτον, η δημιουργική ανησυχία, όλων των αντιπροσώπων, για τους τρόπους που η Οργάνωση θα πετύχει ακόμη καλύτερη παρέμβαση στη νεολαία, ενισχύοντας στην πράξη την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ για τη δημιουργία του Μετώπου πάλης. Δεύτερον, η ανάγκη να εκφραστεί -ακόμα πιο δυναμικά- στην πράξη ο τρόπος με τον οποίο η ΚΝΕ θα γίνεται συνεχώς πιο δυνατή, πιο μαζική. Τα συμπεράσματα αυτά, σε συνδυασμό με τη συσσωρευμένη πείρα της Οργάνωσης, της δίνουν νέο «αέρα», για να προχωρήσει πιο δυναμικά στον «κοινό βηματισμό» της με την πρωτοπορία της εργατικής τάξης, το ΚΚΕ.

Στις τρεις μέρες, που διάρκεσαν οι εργασίες του Συνεδρίου, φάνηκε πως η Οργάνωση είναι έτοιμη να προχωρήσει τη λειτουργία και τη δράση της σ' ένα ανώτερο σκαλοπάτι. Σε αυτό ακριβώς, συνίσταται και η άποψη, πως το 8ο Συνέδριο της ΚΝΕ αποτελεί «σταθμό» που αντανακλά τα σοβαρά βήματα της Οργάνωσης που έγιναν όλη την περασμένη δεκαετία. Αυτό προέκυψε και από τις τοποθετήσεις των συνέδρων, οι οποίοι, οπλισμένοι με την πείρα των αγώνων (μαθητικές κινητοποιήσεις, αγώνας ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους κλπ) της περασμένης περιόδου, απαίτησαν -πρώτα απ' όλα από τους εαυτούς τους- τη μεγαλύτερη δυνατή και δημιουργική αποφασιστικότητα στην εφαρμογή των αποφάσεων.

Μαζί με αυτά όμως, αναδύθηκε και η ανάγκη να γίνει τέτοια δουλιά στις γραμμές της ΚΝΕ ώστε να αφομοιωθούν πλήρως οι αποφάσεις του 16ου Συνεδρίου του Κόμματος, όπως και του 8ου Συνεδρίου της Οργάνωσης, που μόλις ολοκληρώθηκε. Οπως, κοινή ήταν και η αγωνία «να μη μένουμε σε διαπιστώσεις για αδύνατη λειτουργία», αλλά να προχωρήσει η δουλιά της ΚΝΕ, σε ένα τέτοιο επίπεδο, ώστε το κάθε μέλος της, να αποκτά τον πρωτοπόρο χαρακτήρα του. Αναδείχτηκε, επίσης, η απαίτηση, με τη δουλιά στο μαζικό κίνημα, να αναπτυχθεί η αυτοτελής πολιτική, ιδεολογική δουλιά και παρουσία της ΚΝΕ. Η ανάγκη, λοιπόν, από την επόμενη μέρα του Συνεδρίου να γίνουν πράξη οι αποφάσεις, δεν είναι απλά μια «ευχή», αλλά απαίτηση των καιρών.

Απαίτηση, που γίνεται ακόμα πιο επιτακτική, από τη στιγμή που η άρχουσα τάξη εντείνει ακόμα περισσότερο την επίθεσή της, απέναντι στη νεολαία και στο κίνημά της. Επίθεση που γίνεται καθημερινά, στην καρδιά και στο μυαλό των νέων ανθρώπων. Επιδρά στον τρόπο ζωής της νεολαίας, σε μια προσπάθεια να δείξει πως ο -όμορφος αλλά δύσκολος- αγώνας είναι ανούσιος. «Βρες μια θέση στον ήλιο», λένε στη νεολαία...