Το κεφάλαιο σκοτώνει και δεν πληρώνει. Αυτή είναι η πραγματικότητα που βιώνουν οι εργατογειτονιές καθημερινά. Χτες, ήταν στο Περιστέρι όπου το έργο του Μετρό θεμελιώθηκε με το κορμί ενός εργάτη 32 μόλις χρόνων. Λίγο πριν ήταν στο Μοναστηράκι που σακατεύτηκε άλλος, καθημερινά στα βαπόρια, στα ναυπηγεία, στα κλωστοϋφαντουργεία, στα χυτήρια μολύβδου, στα μεταλλεία, πίσω από τους πάγκους των εμπορικών, ακόμα και σ' αυτά τα ζηλευτά, απ' όσους δε γνωρίζουν, γραφεία χιλιάδες εργάτες και υπάλληλοι βαρυγκωμάνε.

Τα αφεντικά, έχοντας και το μαχαίρι και το πεπόνι, συστηματικά πλασάρουν στην κοινή γνώμη, στα ίδια τα θύματά τους, τον ισχυρισμό πως φταίνε οι σακάτηδες και οι νεκροί γι' αυτά τα εγκλήματα. Τόσο που αρκετοί να το εννοούν, όταν τραγουδούν πως «φταίει το κακό το ριζικό μας». Κι όμως καμιά κακιά τύχη δε φταίει. Κανένας απρόσεκτος εργάτης δε φταίει. Το σακάτεμα της εργατικής τάξης -το πέρασμα του εργάτη στο επέκεινα, η επαγγελματική ασθένεια, ως κι αυτή η καθημερινή καχεξία - είναι άμεσα συσχετισμένα με τον τρόπο παραγωγής. Κι αυτός ο τρόπος είναι καπιταλιστικός. Αυτό ακριβώς θέλουν να κρύψουν τα αφεντικά. Αυτό ακριβώς κρύβουν και οι κυβερνήσεις τους.

Τα αφεντικά δεν μπορούν να υπάρχουν χωρίς όλο και περισσότερα κέρδη. Μέτρα ασφάλειας στην εργασία σημαίνει χρήμα, σημαίνει περισσότερο σταθερό κεφάλαιο, άρα μείωση του ποσοστού κέρδους. Αυτή είναι η εξίσωση του καθημερινού εγκλήματος. Η ζωή του εργάτη είναι τζάμπα για το κεφάλαιο. Κάτι παράξενοι ισολογισμοί, που εμφανίζονται κατά καιρούς για το χρηματικό κόστος των ατυχημάτων, κρύβουν πως κι αυτό το κόστος πληρώνεται από τα ασφαλιστικά ταμεία, δηλαδή απ' τους εργάτες και μόνο απ' αυτούς. Γιατί και οι εργοδοτικές και οι κρατικές εισφορές υπεραξία είναι. Το κεφάλαιο χρειάζεται απ' τον εργάτη την εργατική του δύναμη, για να αρπάξει την υπεραξία. Κι αν σ' αυτήν την αφαίμαξη χαθούν μερικοί στο δρόμο... δεν τρέχει τίποτα. Μύριοι έτοιμοι στον εφεδρικό στρατό της ανεργίας.

Για μας δεν μπορεί να είναι έτσι τα πράγματα. Κανένας εργάτης δεν περισσεύει. Δεν περισσεύει απ' το σπίτι του, τη γυναίκα του, τα παιδιά του, τη μάνα του. Δεν περισσεύει ούτε για την ίδια την τάξη. Ο εργάτης δεν είναι ένα νούμερο στη στατιστική. Οπως κάθε άνθρωπος είναι κι αυτός αυταξία. Αναντικατάστατη.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, κι εμείς πιστεύουμε πως έτσι έχουν, τότε η χτεσινή ανακοίνωση του ΠΑΜΕ, μ' αφορμή το χαμό του Κώστα Μπουρμπούλα στο Μετρό, δεν πρέπει να διαβαστεί σαν μια διαμαρτυρία. Είναι κάλεσμα εξεγερτικό: «Καλούμε, σημειώνει, τα συνδικάτα και τους εργαζόμενους να προστατέψουν μόνοι, με τον αγώνα τους, το δικαίωμα στη ζωή και την εργασία. Από την κυβέρνηση και την εργοδοσία ας μην περιμένουν βελτίωση συνθηκών εργασίας. Αυτοί με την πολιτική και την τακτική τους είναι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί του διαρκούς εγκλήματος». Πιο καθαρά το 'χει πει ήδη ο ποιητής: «Χρέος με τα χέρια τους να σηκωθούν»!