Ακριβώς την ώρα που γινόταν στο Ζάππειο η δημόσια διαβούλευση, με πρωτοβουλία του Εθνικού Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου, με θέμα «Η Αναβάθμιση των Δελτίων Ειδήσεων των Ραδιοτηλεοπτικών Σταθμών», την ίδια ακριβώς ώρα, αναδεικνύονταν μια από τις πρώτες «ειδήσεις» σε μεγάλους τηλεοπτικούς σταθμούς τα «τζαρτζαρίσματα» των καλλιτεχνών υποψηφίων για να πάνε να διαγωνιστούν στη Γιουροβίζιον. Ετσι, ο εργαζόμενος, που αγωνιά, για παράδειγμα, για την Κοινωνική του Ασφάλιση έμαθε από τα τηλεοπτικά «παράθυρα» πως αδικήθηκε ο κ. Μπίγαλης από τις ηχητικές δυνατότητες της ΕΡΤ. Ο αγρότης, που πήρε αυτές τις μέρες ένα ευρώ σαν αποζημίωση από την κακοκαιρία, ενημερώθηκε για το ποιοι τραγούδησαν «λάιβ» και ποιοι βολεύτηκαν με «πλέι μπακ». Ο αγωνιστής, που διαδήλωνε χτες ενάντια στο σφαγιασμό του παλαιστινιακού λαού, βεβαιώθηκε πως ο κ. Ρακιντζής δεν εξαπάτησε, αλλά έπαιξε «φερ πλέι...» και αναλαμβάνει να μάθει στους Ευρωπαίους την ελληνική λέξη «s' agapo»...

θα ταίριαζε στην περίπτωση το γνωστό «...το σαπούνι σου χαλάς», αν αφορούσε πρόσωπα και όχι ένα σύστημα ολόκληρο, που προσπαθεί να ενώσει τους νόμους της αγοράς, τη διαμόρφωση και όχι την αντανάκλαση της πραγματικότητας προς τη λαϊκή αποχαύνωση και τα ξεχωριστά συμφέροντα και επιδιώξεις των μεγαλοκαναλαρχών. Ενα σύστημα, που, αφού ανακατεύει όλα αυτά τα κίνητρα - άμεσα προϊόντα, αλλά και συνοδοιπόρους της λεγόμενης ελεύθερης αγοράς, που καμιά σχέση δεν έχουν με τα αληθινά λαϊκά προβλήματα - φτάνει στο αποτέλεσμα της «ενημέρωσης», που βλέπουμε κάθε μέρα κάπου μετά τις 7.30 στους δέκτες μας.

Κάπως έτσι καταλήγουμε - αντικειμενικά - στα δελτία ειδήσεων «ριάλιτι σόου», στην ιεράρχηση που μετατρέπει το ασήμαντο σε σημαντικό, στην άσχετη εικονοποίηση που υπηρετεί το θέαμα και σε καμιά περίπτωση την ενημέρωση, στην καταπάτηση των αρχών της ανθρώπινης προσωπικότητας και αξιοπρέπειας, στην καταπάτηση οικογενειακού ασύλου και προσωπικής ζωής, στη χρήση αθέμιτων μέσων για τη συλλογή πληροφοριών, στο σκόπιμο μπέρδεμα της πληροφορίας με την είδηση και τόσες άλλες μορφές εκδήλωσης ενός άρρωστου συστήματος.

Μακριά από εμάς η σκέψη πως, αφού το σύστημα είναι τέτοιο που είναι, θα κατεβάσουμε τα χέρια, θα πούμε πως τίποτα δε γίνεται και θα περιμένουμε πότε να αλλάξει, για να δούμε, επιτέλους, και καμιά είδηση της προκοπής για τις αληθινές αγωνίες του λαού μας. Ολα αυτά που αναφέρθηκαν, και ίσως άλλα τόσα, είναι αντικείμενα της ταξικής πάλης και δε θα πάψουμε να τα διεκδικούμε παντού, από κάθε χώρο και με κάθε μέσον, όπως κάνουμε με όλα τα συστατικά και τα φαινόμενα του άδικου εκμεταλλευτικού συστήματος. Ο αγώνας αυτός που καταγγέλλει -αποκαλύπτει και, ταυτόχρονα, παλεύει να αλλάξει την κατάσταση σε όφελος των λαϊκών συμφερόντων είναι ο ίδιος, που αλλάζει συσχετισμούς για την ανατροπή του συστήματος.