Ποιοι θεσμοί; Ποια παραμύθια περί «ελεύθερου ανταγωνισμού; Ποιες αερολογίες «περί ελεύθερης και αντικειμενικής ενημέρωσης»; Ποια ιδεολογήματα περί «πλουραλισμού και ποικιλίας στην ενημέρωση»; Ολα αποδείχνονται στην πράξη κοπανιστός αέρας, όταν μπαίνουν στη μέση τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Ενας αέρας κοπανιστός, που παίρνει το σχήμα των μπαλονιών - θεσμών και νόμων - που κρατάει στο στόμα της η κυβέρνηση και οι μεγαλοϊδιοκτήτες «φυσάνε» να φουσκώσουν ανάλογα τις απαιτήσεις τους...

Δεν πάει πολύς καιρός, που μοιράστηκαν, περνώντας από χίλια κύματα και άλλες τόσες σκοπιμότητες, οι τριάντα επτά συχνότητες που εκπέμπουν στο Νομό Αττικής. Η κυβέρνηση, έχοντας καταφέρει να φέρει βόλτα σε μεγάλο βαθμό τις περισσότερες, αν όχι όλες, τις απαιτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου με τις λιγότερες συγκριτικά απώλειες, περηφανεύονταν πως επιτέλους ...καθάρισε το χρονίζον πρόβλημα του ραδιοφωνικού τοπίου στην Αττική! Ομως, «δεν έχει τέλος αυτό το πανηγύρι», αφού ποτέ δεν πρόκειται να έχουν τέλος οι απαιτήσεις του κεφαλαίου και η προθυμία της κυβέρνησης να τις ικανοποιήσει.

Κάποιοι από τους μεγάλους σταθμούς, με τη νοοτροπία του «πάρτα όλα» που τους διακρίνει, άρχισαν αμέσως με την αδειοδότηση να εκπέμπουν σε δύο συχνότητες. Στο κόλπο ήταν, όπως αποδείχτηκε, τα κυβερνητικά όργανα (υπηρεσίες υπουργείου Μεταφορών, που απευθύνθηκαν στο ΕΣΡ), αν και εγκαλούν τυπικά αυτούς τους σταθμούς για να τους δώσουν, ουσιαστικά, την ευκαιρία να βάλουν το θέμα της μειωμένης απόδοσης του σήματος σε περιοχές της Αττικής. Δε συμμετείχαν όλοι στο κόλπο, γιατί υπήρχαν και εκείνοι οι μικροί, που στη διάρκεια της μετάβασης στις καινούριες συχνότητες εξέπεμπαν από λάθος θέση.

Δεν άργησε να πέσει η σκόνη και να φανεί η σκοπιμότητα. Την περασμένη βδομάδα, η κυβέρνηση κατέθεσε τροπολογία στη Βουλή, όπου με περισσό κυνισμό ζητάει να νομοθετήσει τη δυνατότητα του 20% των ραδιοσταθμών που πληρούν κάποιες φωτογραφικές προϋποθέσεις περί ενημέρωσης «να μπορούν να χρησιμοποιούν δευτερεύουσες θέσεις εκπομπής με σκοπό τη βέλτιστη από τεχνικής απόψεως κάλυψη της περιοχής, για την οποία έχουν λάβει άδεια λειτουργίας».

Δηλαδή, σε πιο απλά ελληνικά, κάποιοι (το 20% είναι επτά ραδιοσταθμοί), να ακούγονται καθαρά και οι υπόλοιποι να ψιθυρίζουν βραχνά, μέχρι να πνιγούν εντελώς. Κάποιοι να κρατάνε και κατοχυρωμένο νομικά το δικαίωμα να σπέρνουν την κυρίαρχη ιδεολογία, που τη λένε «αντικειμενική ενημέρωση» και κάποιοι να μην ακούγονται εντελώς. Κάποιοι, σαν συνέπεια, να έχουν τη δυνατότητα να μοιράζουν κατά βούληση τη διαφημιστική πίτα, άρα και τις οικονομικές δυνατότητες παρέμβασης στο σύνολο της κοινωνικής συνείδησης και κάποιοι όχι.

Να τη χαίρονται την ελευθερία τους. Δε θρέψαμε ποτέ καμιά αυταπάτη για το είδος της δημοκρατίας τους και για τα συμφέροντα που υπηρετεί. Ομως, αυτό δε σημαίνει πως τους δώσαμε και «εν λευκώ» να κάνουν ό,τι τους κατεβαίνει. Η δυνατότητα της πραγματικής ενημέρωσης είναι κοινωνικό αγαθό, που το διεκδικούμε χωρίς καμία εξαίρεση.