Ο ταξικός πόλεμος, κυβέρνησης, βιομηχάνων εφοπλιστών είναι εδώ. Ολοι αυτοί έχουν «πετάξει την προβιά» του κοινωνικού εταίρου, που φοράνε στο διαβόητο «κοινωνικό διάλογο» με τις συμβιβασμένες ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος και δείχνουν ωμά το πραγματικό αποκρουστικό πρόσωπο του καπιταλιστή και το ταξικό τους μίσος. Το λιμάνι του Πειραιά ήταν χτες ο χώρος όπου συγκεντρώθηκαν οι πιο επίλεκτες δυνάμεις της κρατικής κατασταλτικής μηχανής ενάντια στους «εχθρούς», τους αγωνιζόμενους εργάτες. Η κυβέρνηση επιστράτευσε το Λιμενικό, τους βατραχανθρώπους, ασφαλίτες και άλλους «φουσκωτούς», προκειμένου τα πλοία των εφοπλιστών αφεντικών της να φύγουν, έστω και χωρίς επιβάτες. Ωμή βία, ξυλοδαρμοί, τραυματισμοί και συλλήψεις συνδικαλιστών ήταν το βάρβαρο έργο τους. Επιδίωξή τους, να τσακίσουν τους ναυτεργάτες που υπερασπίζονταν το δικαίωμα στην απεργία, συσπειρωμένοι γύρω από τα ταξικά σωματεία των μηχανικών και των θερμαστολαδάδων, ΠΕΜΕΝ και ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ. Και αποδείχνεται περίτρανα ότι η «δημοκρατία τους» σταματά εκεί που απειλούνται τα συμφέροντά τους, γι' αυτό είναι στυγνή δικτατορία του κεφαλαίου.

Αυτή η ωμή κρατική βία και καταστολή είναι το μόνο μέσο που έχει μείνει στην κυβέρνηση και την πλουτοκρατία για την επιβολή των αντιλαϊκών μέτρων στην Κοινωνική Ασφάλιση, την Υγεία και Πρόνοια, σε όλους τους τομείς, όταν αναπτύσσεται ο ταξικός αγώνας των εργατών. Η απαίτηση των καπιταλιστών, οι εργάτες με πολύ χειρότερους όρους να πωλούν την εργατική τους δύναμη, χρειάζεται το βούρδουλα. Το διογκούμενο εργατικό κίνημα, με μπροστάρη τις ταξικές δυνάμεις, που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, έχει ανησυχήσει το κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκφραστές.

Βλέπουν ότι όσο και αν αξιοποιούν τους δικούς τους συνδικαλιστές, με τους «εθνικούς κοινωνικούς διαλόγους» και τις «εθνικές συμφωνίες», οι εργαζόμενοι, τα πλατιά λαϊκά στρώματα ριζοσπαστικοποιούνται, χειραφετούνται, αποκτούν μέσα από την πείρα των αγώνων συνείδηση της ταξικής τους θέσης και οργανώνουν την πάλη τους. Αυτό θέλουν να αποτρέψουν και γι' αυτό καταφεύγουν στη βία και την τρομοκρατία.

Οι εργαζόμενοι, όπως το έδειξαν ξανά χτες στις 52 πόλεις που οργάνωσαν μαχητικά συλλαλητήρια ενάντια στην αντιασφαλιστική κυβερνητική επέλαση, αλλά και στο πρώτο λιμάνι της χώρας με την έκφραση της πιο πλατιάς αλληλεγγύης τους στους απεργούς ναυτεργάτες, έχουν μόνο ένα δρόμο να τραβήξουν. Τη συσπείρωση και την πάλη, το δυνάμωμα των σωματείων τους, τη δουλιά εργάτη τον εργάτη, νέο το νέο, για να πυκνώσουν οι γραμμές του μετώπου, αυτών που συγκρούονται κάθε μέρα με την αντιλαϊκή πολιτική. Για να περάσουν από την αντίσταση στην αντεπίθεση και την επιβολή τελικά του δικού τους δίκιου. Να υποχρεώσουν κράτος και εργοδοσία να πληρώσουν όσα χρωστάνε στα ασφαλιστικά ταμεία, να διευρυνθούν τα κοινωνικά και δημοκρατικά τους δικαιώματα. Οι ταξικές αναμετρήσεις που έρχονται θα είναι και σκληρές και μακρόχρονες. Απαιτούν μεγαλύτερη οργάνωση, αποφασιστικότητα και συντονισμό όλων των εργαζομένων. Τα μηνύματα των αγώνων που αναπτύσσονται είναι αισιόδοξα και δίνουν τη ρότα που πρέπει να ακολουθηθεί. Η κρατική βία των κυβερνώντων να σπάσει τα μούτρα της πάνω στο ρωμαλέο εργατικό κίνημα. Το μπορούμε.