Η συζήτηση που γίνεται εδώ και καιρό, γύρω από το θέμα του λεγόμενου ευρωστρατού, κάθε άλλο παρά ξεκαθαρίζει το τοπίο. Αντίθετα, περιπλέκει ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Αναδεικνύονται, παρά την κυβερνητική προσπάθεια απόκρυψης, και άλλες πτυχές. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Στην υπόθεση συναντιούνται πολλές πλευρές: Το όλο πλέγμα της συμμετοχής της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς σε βάρος πάντοτε των κυριαρχικών της δικαιωμάτων, η εμπλοκή της στους ιμπεριαλιστικούς τυχοδιωκτισμούς και η διεκδίκηση ρόλου στα πλαίσια του νεοταξικού καταμερισμού, οι τουρκικές επιδιώξεις, οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και, εν γένει, η νέα στρατηγική του ιμπεριαλισμού για την επιβολή της παγκόσμιας κυριαρχίας του.

Προσπερνούν, λοιπόν, ότι ο ευρωστρατός θα είναι μοχλός για ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και καμία σχέση δεν πρόκειται να έχει με την άμυνα και την προστασία των εδαφών των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης και επικεντρώνουν στο καταμερισμό ρόλων μεταξύ της Ευρωπαϊκής Πολιτικής Αμυνας και Ασφάλειας της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Εξάλλου, και τα επίμαχα κείμενα αυτό αφορούν. Τώρα, μάλιστα, και υπό το φως των σχετικών κειμένων - το τροποποιημένο κείμενο της Αγκυρας υπό τη μορφή επιστολής του Σολάνα προς τον ΓΓ του ΝΑΤΟ και η διακήρυξη αρχών της Σεβίλλης - που βγήκαν από τον Τύπο στη δημοσιότητα, το τοπίο ξεκαθαρίζει και αποκαλύπτεται η γύμνια της ελληνικής κυβέρνησης.

Πανηγύριζαν, λοιπόν, προεξάρχοντος του πρωθυπουργού Κ. Σημίτη, ότι η Ελλάδα «νίκησε» στη Σεβίλλη και το κείμενο της Αγκυρας «ενταφιάστηκε». Αυτό που αποκαλύπτεται, όμως, είναι ότι το κείμενο της Αγκυρας ισχύει ανέπαφο, με την προσθήκη μόνο μιας φράσης στην παράγραφο 2, που δεν είναι τίποτα περισσότερο από τα αυτονόητα. Οτι, δηλαδή, «η διαχείριση στρατιωτικών κρίσεων από το ΝΑΤΟ θα εγγυάται ότι καμία ενέργεια δε θα στρέφεται εναντίον της Ενωσης ή των κρατών - μελών της». Αυτό είναι όλο κι όλο.

Η ουσία του κειμένου, όμως, είναι στην παράγραφο 12, όπου προβλέπεται ότι οποιοσδήποτε Ευρωπαίος σύμμαχος (βλέπε Τουρκία) που δεν ανήκει στην ΕΕ έχει λόγο και για μια σχεδιαζόμενη αυτόνομη επιχείρηση της ΕΕ, που θα διεξαχθεί σε περιοχή «γεωγραφικής εγγύτητας προς αυτόν ή μπορεί να επηρεάσει τα συμφέροντα εθνικής ασφάλειάς του». Πρόκειται για μια επανέκδοση της Συμφωνίας της Μαδρίτης του 1997, όπου η Ελλάδα αναγνωρίζει τα «ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο. Αυτή είναι η νίκη της κυβέρνησης Σημίτη στη Σεβίλλη. Η οποία, ωστόσο, τελεί και υπό την αίρεση, τα κείμενα αυτά να γίνουν αποδεκτά και από την Τουρκία.

Τα παραπάνω αποκαλύπτουν ότι η κυβέρνηση έκανε μια «τρύπα» στα θολά, μάλιστα, νερά της υποτέλειας. Τα κείμενα αυτά, ως περιεχόμενο και ως κίνηση, αποτελούν μια επανάληψη των σεναρίων που ισχύουν στα πλαίσια της νέας δομής του ΝΑΤΟ, όπου το Αιγαίο υπάγεται κατευθείαν στο ΝΑΤΟικό στρατηγείο της Νάπολης, ενώ στη διάρκεια ασκήσεων αντιμετωπίζεται ως «γκρίζα ζώνη». Ολα αυτά αποκαλύπτουν και μια μεγάλη αλήθεια: Οι χειρισμοί της κυβέρνησης βάζουν ακόμα πιο βαθιά τη χώρα στο φαύλο κύκλο της μεγαλύτερης εξάρτησης και των πολεμικών εμπλοκών.