Τετρακόσιες είκοσι χιλιάδες άνθρωποι ψάχνουν σήμερα στην Ελλάδα για δουλιά. Δεκάδες χιλιάδες ακόμα φυτοζωούν στην ημιαπασχόληση, στην ημιανεργία, αγωνιούν για ένα μεροκάματο. Υπάρχουν και αυτοί, και δεν είναι λίγοι, που δεν καταγράφονται σε καμία λίστα, δεν τους πιάνουν οι στατιστικές της κυβέρνησης. Εκατοντάδες χιλιάδες και μάλιστα οι περισσότεροι απ' αυτούς νέοι άνθρωποι, με πτυχία και σπουδές, καταδικάζονται στην απραξία, στον κοινωνικό αποκλεισμό, στην καλύτερη και πιο παραγωγική στιγμή του βίου τους.

Η ακρίβεια, άλλη πληγή και αυτή, τραβάει την ανηφόρα. Ανατιμήσεις στα είδη διατροφής, στα φάρμακα, στα κηπευτικά, στις υπηρεσίες, στα τιμολόγια των πρώην ΔΕΚΟ, στη βενζίνη, στα τέλη κυκλοφορίας. Το λαϊκό εισόδημα στήνεται στο απόσπασμα της «ελεύθερης αγοράς», γίνεται βορά στα σαγόνια του καπιταλιστικού ανταγωνισμού. Οι μισθός και το μεροκάματο καθηλωμένα, εξανεμίζονται πριν βγει ο μήνας. Οι συντάξεις; Ακόμα χειρότερα.

Πάντα η ίδια ιστορία. Ιδια και τα θύματα, όπως και οι αιτίες. Κάποιοι, βέβαια, κάνουν ότι δεν τις βλέπουν. Εντεχνα καλλιεργούν την αυταπάτη, ότι είναι θέμα διαχείρισης, ότι αρκεί μια αλλαγή κυβερνητικής βάρδιας για να στρώσουν τα πράγματα. Κλείνουν τα μάτια, μπροστά στα δεκάδες εκατομμύρια ανέργους στην Ευρώπη. Ακόμα και οικονομίες που τις θεωρούν «ισχυρές», η Γερμανία, που μέχρι τώρα τη βάπτιζαν «ατμομηχανή» της ΟΝΕ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μετράει πάνω από 4 εκατομμύρια ανέργους.

Είναι ακριβώς η ίδια δύναμη, που καταδικάζει, τόσο τον άνεργο της Πάτρας, όσο και τον Γερμανό μεταλλεργάτη, αυτή η δύναμη που δημιουργεί και επεκτείνει τους τενεκεδομαχαλάδες του Σαν Πάολο, που καταδικάζει τον αγρότη της Ουρουγουάης, που κλέβει τις μικροαποταμιεύσεις του Αργεντινού πολίτη. Είναι η ακόρεστη δίψα του διεθνούς κεφαλαίου για όλο και περισσότερα κέρδη. Είναι οι εντολές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, οι ντιρεκτίβες της ΕΕ και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, που είτε τις εφαρμόζει ο Σρέντερ, είτε ο Μπερλουσκόνι ή ο Μπλερ, είτε ο Σημίτης, τα ίδια αποτελέσματα έχουν. Αυτήν την πολιτική έχει ανάγκη ο καπιταλισμός, που, ταυτόχρονα, δεν μπορεί να ξεπερνά την ύφεση και την κρίση, γι' αυτό και ρίχνει τις συνέπειές της στις πλάτες των εργατών. Εντείνει την εκμετάλλευση, φέρνει ολοένα μεγαλύτερη ανεργία και φτώχεια για να αυγαταίνει το κεφάλαιο.

Γι' αυτό, για τους εργαζόμενους της χώρας μας, όπως και για τα ταξικά τους αδέλφια στις άλλες χώρες του κόσμου, ένας δρόμος μένει: Αντίσταση σ' όλες αυτές τις πολιτικές που καταδικάζουν εκατομμύρια και εκατομμύρια στην ανέχεια και τη φτώχεια. Οσο δεν αμφισβητείται - στην πράξη - ο πυρήνας αυτής της πολιτικής, όσο οι εργαζόμενοι παγιδεύονται στη λογική της διαχείρισης και σε αλλαγές του πολιτικού της προσωπικού, η κατάσταση θα διαιωνίζεται.