Τρεις νεκροί εργάτες στις εγκαταστάσεις της «Μότορ Οϊλ». Ενας νεκρός οικοδόμος σε οικοδομή στα Καμίνια. Ενας νεκρός οικοδόμος στη Σαλαμίνα. Ενας νεκρός χειριστής γερανού στον Κορυδαλλό. Εκατοντάδες τραυματίες που δε θα καταγραφούν ίσως ποτέ: Τελικός απολογισμός Τρίτης 10 του Σεπτέμβρη.

Κάθε μέρα και μια δυστυχία. Κάθε μέρα θρήνος για την εργατική τάξη, πόνος, αίμα και τσακισμένα κορμιά σε ένα κατ' εξακολούθηση προμελετημένο έγκλημα, με τους εργάτες να παλεύουν για το μεροκάματο, το ψωμί της επόμενης μέρας, και τα αφεντικά να μετρούν κέρδη, σπίτια, αυτοκίνητα και διασκεδάσεις με το μόχθο των άλλων, ακόμη και με τη ζωή των άλλων. Και μέσα σε όλα αυτά ο πρωθυπουργός να εξαγγέλλει από τη Θεσσαλονίκη το δόγμα της «ασφάλειας», που στο φόντο των φονικών αναγορεύεται σε διαρκή χλευασμό στο μνήμα των νεκρών και στη μνήμη των ζωντανών.

Εξαχρείωση. Τα αφεντικά στέλνουν τους εργάτες στο θάνατο, μετρώντας κέρδη, και όταν ξεσηκώνεται η κατακραυγή μόνο για ένα πράγμα λαχταρούν: Μήπως κερδίσουν λιγότερα. Κι αρχίζει η μετάθεση ευθυνών, για το ποιος δεν πήρε τα κατάλληλα μέτρα, δεν τα πήρε η εταιρία, δεν τα πήρε ο εργολάβος. Μα είναι όλοι ίδιοι, δεν μπορούν να μας κοροϊδέψουν! Μια φάρα, με έναν κοινό σκοπό. Δολοφόνοι κατά συρροή, φταίχτες για χιλιάδες βουβά δάκρυα, για χιλιάδες σκοτωμένα και σακατεμένα κορμιά, για χιλιάδες ορφάνιες και για το βάσανο αυτών που μένουν πίσω. Και στον τοίχο των ενόχων, δίπλα τους, σάρκα από τη σάρκα τους, βρίσκονται όλοι όσοι δουλεύουν για να ξεδιπλωθεί η εγκληματική εργοδοτική ασυδοσία. Οι ανακοινώσεις της κυβέρνησης και του υπουργείου Εργασίας είναι μούσκεμα από το αίμα των αδικοχαμένων όπως τα λεφτά των αφεντικών. Οι εξαγγελίες τους είναι στάχτη στα μάτια, άλλοθι για τους εγκληματίες, κούφια λόγια όπως όλα τους! Νέες προσλήψεις επιθεωρητών, νέα Προεδρικά Διατάγματα για την Υγιεινή και Ασφάλεια, νέες εντολές για ελέγχους στις επιχειρήσεις, νέες χρηματοδοτήσεις. Πού είναι όλα αυτά; Μήπως στην απόφαση να θεωρηθεί η εκατόμβη του ΣΑΜΙΝΑ πλημμέλημα;

Είναι αναντίρρητο. Τα εγκλήματα των κεφαλαιοκρατών θα συνεχιστούν, όσο το κυνήγι του κέρδους θα καθορίζει τα πάντα. Και τα θύματα δεν είναι μόνον οι σκοτωμένοι. «Μικρότερα» εγκλήματα συμβαίνουν κάθε μέρα, «μικροί» θάνατοι όταν το μεροκάματο δεν αρκεί για το γάλα του παιδιού, για το μέλλον του, ακόμη και για το παρόν της οικογένειας του εργάτη. Κάθε εργαζόμενος κινδυνεύει. Οπου και να δουλεύει, ένα αφεντικό φονιάς απαιτεί περισσότερη δουλιά με λιγότερη προστασία, φυσάει στα πνευμόνια των εργατών επικίνδυνες χημικές ουσίες, πιέζει ανεπανόρθωτα χέρια, μέσες, στήθη, πόδια. Κάποιος όμως πρέπει να εμποδίσει το χέρι του φονιά, να το τσακίσει πριν το νέο έγκλημά του. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με τον ταξικό, ενωτικό αγώνα των ίδιων των εργαζομένων.