Η ιμπεριαλιστική επέμβαση δεν είναι κάτι, που ...πρόκειται να γίνει στο Ιράκ. Γινόταν και γίνεται, τόσο στο Ιράκ, όσο και σχεδόν στον κόσμο ολόκληρο. Για παράδειγμα, με την πολιτική του εμπάργκο, χιλιάδες παιδιά του Ιράκ πεθαίνουν καθημερινά και αυτό είναι ιμπεριαλιστική επέμβαση. Επίσης, η γύρω περιοχή βρίσκεται σε μόνιμη αναστάτωση, καθόλου άσχετη από τα σχέδια των ΗΠΑ και αυτό είναι ιμπεριαλιστική επέμβαση. Επίσης, δεκάδες χώρες, είτε με τη μορφή του «τραβάτε με κι ας κλαίω... αλλά θυμηθείτε με στη μοιρασιά», είτε με ψυχρό υπολογισμό, είτε ακόμα και με το ζόρι, ευθυγραμμίζονται με τα αμερικάνικα αρπαχτικά σχέδια και είναι και αυτό ιμπεριαλιστική επέμβαση.

Οι όποιοι χειρισμοί, ή και υπαρκτές αντιθέσεις, αναβάλλουν, ή φέρνουν πιο κοντά τη στρατιωτική επέμβαση, μέσα στα πλαίσια της δεδομένης ιμπεριαλιστικής επέμβασης, που γίνεται καθημερινά και ποικιλότροπα σε ολόκληρη την περιοχή και στον κόσμο ολόκληρο. Αυτό συμβαίνει, γιατί, πίσω από τους χειρισμούς, πίσω από την καλή ή κακή λειτουργία των λεγόμενων διεθνών θεσμών, πίσω ακόμα και από τις ανθρώπινες θελήσεις ή και ξεχωριστές επιδιώξεις, λειτουργεί η φύση του κόσμου των μονοπωλίων. Επεμβαίνει για να υπάρχει, υπάρχει μόνον εφ' όσον επεμβαίνει, ακόμα και αν οι τέτοιες επεμβάσεις, αργά ή γρήγορα, μπορεί να οδηγήσουν το ιμπεριαλιστικό σύστημα στη μελλοντική καταστροφή του. Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς από το να σκοτώνει για να μην ξεψυχήσει, αλλά, σκοτώνοντας, ετοιμάζει και την εξαφάνισή του.

Γι' αυτό οι πρόσφατοι χειρισμοί στον ΟΗΕ, όπως και η όποια καθυστέρηση πετύχει (αν πετύχει) το Ιράκ, με την αποδοχή των επιθεωρητών άνευ όρων, μπορεί να είναι καθρέφτης κάποιας πραγματικότητας, αλλά δεν είναι η ίδια η πραγματικότητα. Μπορεί, δηλαδή, να αντανακλώνται πάνω του, για όποιον μπορεί να τις διακρίνει, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, οι πρακτικές δυσκολίες για άμεσο στρατιωτικό χτύπημα, ακόμα και οι εύστοχες, ή άστοχες, κινήσεις κάποιων στην πολιτική σκακιέρα, αλλά η πραγματικότητα είναι η ίδια η ιμπεριαλιστική φύση, που σπρώχνει πάντα, σε τελευταία ανάλυση, τις εξελίξεις. Αλλωστε, η επιμονή των ΗΠΑ, αλλά από κοντά και της Βρετανίας, ακόμα και μετά την επιστολή του υπουργού Εξωτερικών του Ιράκ προς τον ΟΗΕ, αυτό το νόημα έχει. Πίσω από τις κινήσεις, στην επιφάνεια ακούν το «κάλεσμα της άγριας φύσης» του συστήματος που υπηρετούν.

Γι' αυτό, τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα δεν εξαρτώνται κύρια από το «κρύο - ζεστό», που οδηγούν την κοινή γνώμη οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και επιμέρους χειρισμοί. Για παράδειγμα, μέχρι χτες ήταν σίγουρη η άμεση στρατιωτική επέμβαση, ενώ σήμερα μοιάζει να είναι σε παράταση. Οι λαοί πρέπει να είναι σε επαγρύπνηση για να ανατρέπουν τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, που είναι δεδομένα, και μέσα από αυτόν το συντονισμένο κοινωνικοπολιτικό αγώνα τους, να αλλάζουν συσχετισμούς, για να τινάξουν από πάνω τους ολόκληρο το εκμεταλλευτικό σύστημα, με όλες τις μορφές των επεμβάσεών του.