οι εργαζόμενοι της χώρας δεν είχαν καμιά απολύτως ανάγκη να περιμένουν το προσχέδιο του προϋπολογισμού, για να δουν τα χαρακτηριστικά της οικονομικής πολιτικής που σχεδιάζει να εφαρμόσει η κυβέρνηση. Η κυβερνητική πολιτική στα καυτά θέματα που αφορούν τα λαϊκά στρώματα είναι δεδομένη και χαραγμένη από την ίδια τη φύση και το χαρακτήρα της κυβέρνησης. Από το ρόλο της σε όλο το φάσμα των πολιτικών για την ενίσχυση της ΟΝΕ, τις αναδιαρθρώσεις του συστήματος, την εξασφάλιση μεγαλύτερων προνομίων στο μεγάλο κεφάλαιο. Γι' αυτό και ζητήματα όπως η εισοδηματική πολιτική, οι δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα του δημοσίου, η φορολογία των λαϊκών νοικοκυριών, η ακρίβεια, η ανεργία κινούνται σε κλίμακες που αρχίζουν από το «κακό» και καταλήγουν στο...«χειρότερο».

Αυτό το «χειρότερο», έχει γίνει η μόνιμη επωδός των εκπροσώπων του οικονομικού επιτελείου και του ίδιου του πρωθυπουργού, προσπαθώντας μ' ένα σμπάρο να χτυπήσουν δυο τρυγόνια. Αφ' ενός, προϊδεάζοντας ότι «τα πάντα είναι στον αέρα» να εξασφαλίσουν την ανοχή των εργαζομένων, κινδυνολογώντας πως κάθε άλλο σενάριο είναι πολλαπλάσια σε βάρος τους. Αφ' ετέρου να πέσουν στα μαλακά, τα έτσι κι αλλιώς, αντιλαϊκά κυβερνητικά μέτρα του...«μη χειρότερου» σεναρίου. Από εκεί και πέρα η επίκληση των «αστάθμητων παραγόντων» που επικαλείται η κυβέρνηση, είναι μόνο το κερασάκι στη νέα επίθεση ενάντια στα λαϊκά στρώματα. Γιατί, η συνεχιζόμενη οικονομική κρίση στις καπιταλιστικές χώρες, είναι στοιχείο πέρα για πέρα σταθμητό, για κάθε οικονομία που είναι χειροπόδαρα δεμένη στο άρμα της ΕΕ και της ΟΝΕ. Οπως υπολογίσιμες είναι και οι επιπτώσεις για κάθε χώρα που συντάσσεται με τους πολεμικοστρατιωτικούς τυχοδιωκτισμούς των ΗΠΑ και την προετοιμαζόμενη επίθεση στο Ιράκ.

Οι φάσεις μέσα από τις οποίες περνάει η οικονομία του κεφαλαίου είναι λίγο - πολύ γνωστές. Μετά από περιόδους οικονομικής ανόδου, νομοτελειακά έρχεται η φάση της κρίσης, η... αντιμετώπιση της οποίας συχνά συνοδεύεται από ακόμα πιο έντονη στρατιωτικοποίηση της οικονομίας και πολεμικές συγκρούσεις. Το σύνολο δε των επιπτώσεων από τέτοιου είδους «διεξόδους» που αναζητά το σύστημα, το πληρώνουν πάντα και ολοσχερώς τα μόνιμα θύματα της κοινωνίας, η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα.

Αυτή τη ρότα έχουν χαράξει και οι ντόπιοι κυβερνώντες και την ακολουθούν απαρέγκλιτα. Στην κρίση, απαντούν με σκληρότερη λιτότητα. Στη μείωση των κερδών, με παραπέρα λεηλασία των λαϊκών εισοδημάτων. Στη μείωση της οικονομικής δραστηριότητας, με αύξηση των ανέργων, με περισσότερους φόρους, με λιγότερες δαπάνες για την παιδεία, την υγεία, την κοινωνική ασφάλιση, τον πολιτισμό. Με ό,τι, δηλαδή, προβλέπεται και από το προσχέδιο του προϋπολογισμού. Η εμμονή τους, μάλιστα, σ' αυτή την πολιτική είναι τέτοια, που δεν καταλαβαίνουν πλέον από απλές φουσκοθαλασσιές. Μόνο λαϊκές τρικυμίες μπορούν να ταρακουνήσουν τους ίδιους και τα σχέδιά τους. Και μια καλή, πολύ καλή, ευκαιρία, είναι οι κάλπες της Κυριακής. Οπου κάθε θιγόμενος από αυτές τις επιλογές, μπορεί και πρέπει να στείλει το μήνυμά του. Προς την κυβέρνηση και προς τους άλλους επίδοξους φορείς εφαρμογής της ίδιας πολιτικής.