Η αποτίμηση κάθε ιστορικού γεγονότος έχει τις δυσκολίες του. Οταν μάλιστα πρόκειται για ένα τέτοιο κοσμοϊστορικό γεγονός, όπως η Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, τα 85 χρόνια της οποίας γιορτάσαμε χτες, τότε η προσπάθεια αυτή φαντάζει ακόμα πιο δύσκολη. Κι όμως, με ό,τι μέτρο και αν γίνει αυτή η αποτίμηση, για κάθε τίμιο άνθρωπο αυτού του πλανήτη, για κάθε υγιώς σκεπτόμενο ον, η απάντηση δεν μπορεί να είναι παρά μόνο μία. Η εγκαθίδρυση της πρώτης εργατικής εξουσίας, για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, ήταν ένα άλμα προς τα εμπρός. Η νίκη του προλεταριάτου της Ρωσίας ήταν και νίκη ολόκληρης της ανθρωπότητας, πάνω στις δυνάμεις του πολέμου, της φτώχειας και της εκμετάλλευσης. Ηταν μια τεράστια ώθηση ολόκληρου του ανθρώπινου γένους στο μέλλον, σε έναν κόσμο καλύτερο.

Η επίδραση της Επανάστασης του Οχτώβρη, όπως και της κοινωνίας που βγήκε μέσα από τα σπλάχνα της, ήταν τεράστια. Δεν ήταν μόνον το γεγονός, πως αυτό το όραμα σε ορισμένα κεφάλια, για μια άλλη κοινωνία, έπαυε πλέον να είναι «σχέδιο» και μπήκε στην ημερήσια διάταξη της παγκόσμιας ιστορίας. Ούτε ότι το «φάντασμα που πλανιόταν πάνω από την Ευρώπη» γινόταν σχολεία, νοσοκομεία, εργοστάσια και ψωμί στο τραπέζι. Ηταν πριν απ' όλα το γεγονός ότι ο άνθρωπος κατάφερνε επιτέλους να γίνει Ανθρωπος. Να ορίζει ο ίδιος τη μοίρα του, να καθορίζει την τύχη του και να οικοδομεί το μέλλον του. Τον Οχτώβρη του 1917, ο σοσιαλισμός, όπως και όλη η ανθρωπότητα από την προϊστορία, περνούσε στην ιστορία. Οι Ρώσοι προλετάριοι και αγρότες γίνονταν το προηγούμενο. Ηταν το παράδειγμα.

Και αυτή η δύναμη του παραδείγματος δεν άργησε να πυροδοτήσει σεισμικές δονήσεις σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης. Η άνδρωση του εργατικού κινήματος σε μια σειρά από χώρες, το χτύπημα της αποικιοκρατίας και του αποικιακού ζυγού σε ολόκληρες ηπείρους, η ενδυνάμωση και αλλού η γέννηση κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων, ήταν μόνον ορισμένα από τα παλιρροϊκά κύματα που εξαπέλυσαν οι μπολσεβίκοι.

Οι κατακτήσεις της εργατικής τάξης μιας σειράς καπιταλιστικών χωρών μέσα στις 7 αυτές δεκαετίες θα ήταν αδιανόητες χωρίς την έφοδο στα Χειμερινά Ανάκτορα. Οι κανονιές του θωρηκτού «Αβρόρα» δεν άλλαξαν μόνον τη μοίρα του ρωσικού λαού. Η φωτιά που σκόρπισαν, φώτισε χαμόσπιτα και εργατουπόλεις, από το Μάντσεστερ μέχρι το Παρίσι και το Βερολίνο. Από την Καλκούτα, μέχρι το Σινικό Τείχος και την οροσειρά των Ανδεων. Η κόκκινη σημαία που στήθηκε στο Σμόλνι οδήγησε στρατιές και στρατιές προλετάριων στη μάχη για περισσότερα δικαιώματα, για μια καλύτερη ζωή. Φτάνει μόνο να κοιτάξει κανείς τον κόσμο μας στην πρόσφατη δεκαετία, μετά τις ανατροπές των σοσιαλιστικών καθεστώτων, για να διαπιστώσει το δρόμο που άνοιξε ο Κόκκινος Οχτώβρης. Εναν δρόμο, που αργά ή γρήγορα όλη η ανθρωπότητα θα τον διαβεί. Αν δε θέλει να οδηγηθεί στον αφανισμό.