Στην Οκινάουα στην Ιαπωνία, κάθε λίγο και λιγάκι, μαθαίνουμε για κάποιο βιασμό, που έκαναν οι Αμερικανοί πεζοναύτες, που υπηρετούν στις βάσεις. Φυσικά, το μαθαίνουμε συνήθως, όχι την ώρα που συμβαίνει το γεγονός, αλλά όποτε ξεφεύγει κάποια φωτογραφία από τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, όταν ξεκινούν οι κινητοποιήσεις των κατοίκων, που, αγανακτισμένοι, ζητούν την απομάκρυνση από το νησί τους των αμερικανικών βάσεων. Στη Νότια Κορέα λίγους, μήνες πριν, ένα αμερικανικό στρατιωτικό τζιπ δολοφόνησε δύο ανήλικα κοριτσάκια. Και αυτό το γεγονός μαθεύτηκε από τις καθημερινές κινητοποιήσεις των κατοίκων, που, αγανακτισμένοι, έφτασαν στο σημείο, να αναρτήσουν στα καταστήματά τους επιγραφές πως «Δε δέχονται Αμερικανούς...».

Προχτές, είδαμε στις τηλεοράσεις την ηλικιωμένη κυρία στην Κρήτη, που απρόκλητα δέχτηκε επίθεση μέσα στο σπίτι της από κάποιον Αμερικανό αξιωματικό, που υπηρετεί στη βάση στη Σούδα. Και μόνη της η εικόνα, ξυπνάει την αγανάκτηση. Αυτή η ηλικιωμένη γυναίκα, θα μπορούσε, να είναι μητέρα, γιαγιά, σύντροφος, πολλών από εμάς, να πάσχει από χίλιες ασθένειες της ηλικίας της και στα καλά καθούμενα, επειδή κάποιος Αμερικανός μέθυσε, να της σπάσει την πόρτα και να δοκιμάσει τα μπράτσα της ραμποειδούς εκπαίδευσης πάνω στο πρόσωπό της...

Θα μπορούσε, με άλλα λόγια, και με συνειρμούς, που βασίζονται σε γεγονότα, να είναι ο οποιοσδήποτε, σε οποιοδήποτε μέρος στον κόσμο, όπου οι Αμερικανοί έχουν βάσεις και έχουν φροντίσει, εκβιάζοντας κυβερνήσεις, να περάσουν την ετεροδικία. Γιατί, άραγε, δεν έχουμε ανάλογα περιστατικά από αξιωματικούς ή απλούς στρατιώτες από ντόπια στρατεύματα, κοντά στα σημεία συγκέντρωσης και στρατοπέδευσης που υπάρχουν σχεδόν σε όλες τις πόλεις της χώρας μας; Δεν τυχαίνει, να μεθύσει κάποιος Ελληνας αξιωματικός ή στρατιώτης; Πήρε ποτέ κανένας σβάρνα να βιάζει, να σπάει πόρτες και να χτυπά ηλικιωμένους, να τρομοκρατεί τους κατοίκους;

Το πρόβλημα δεν είναι ότι οι Αμερικανοί στρατιωτικοί, ειδικά, είναι «κακοί άνθρωποι». Το πρόβλημα είναι, ότι με την ετεροδικία και τις άλλες συμφωνίες υποταγής από τις κυβερνήσεις, προετοιμάζονται και διαπαιδαγωγούνται, ακόμα και ασυνείδητα, πως μπορούν, να συμπεριφέρονται σαν κτήνη και να μένουν ατιμώρητοι. Υπάρχει στην ατμόσφαιρα της λεγόμενης Νέας Τάξης, που επιχειρείται να επιβληθεί. Ετσι και αλλιώς, μπορούν, να ρίχνουν βόμβες διασποράς σε αγορά της Γιουγκοσλαβίας, δολοφονώντας αθώους πολίτες και μωρά παιδιά και να δικάζουν μετά τον Σλ. Μιλόσεβιτς για «εγκλήματα πολέμου». Μπορούν να δολοφονούν δεκάδες προσκεκλημένους σε γάμο στο Αφγανιστάν και να ισχυρίζονται πως επιβάλλουν την «ειρήνη»... Μπορούν στα καλά καθούμενα να αποφασίζουν πόλεμο με το Ιράκ και να μη δίνουν λογαριασμό ούτε στην κοινή λογική για την αιτία...

Αυτό το άδικο «δίκαιο» θέλει να μάθει στους λαούς τη Χατζηαβάτικη λογική «μ' αρέσει όταν τις τρώω, γιατί διορθώνομαι» και στους ίδιους τους φορείς του ιμπεριαλισμού την ατιμωρησία του κατακτητή. Είναι μια «πραγματικότητα», που δεν μπορεί να γίνει ανεκτή. Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι αόριστος. Είναι συγκεκριμένος και έχει στρατιωτικές βάσεις και στην Ελλάδα. Ο αγώνας, για την άμεση απομάκρυνσή τους, είναι αγώνας ενάντια στην επιβολή της λεγόμενης Νέας Τάξης και της «λογικής της...».