Οταν πριν από λίγες μέρες το ΚΚΕ καλούσε την εργατική τάξη να συνδέσει την αντιπολεμική δράση της με την πάλη για τη ζωή και τα δικαιώματά της, βγήκαν διάφοροι και αξίωναν να μη μολυνθεί το αντιπολεμικό κίνημα με άλλα αιτήματα. Οι ίδιες οι ηγεσίες των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων (ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ) έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να μην υπάρχει σύνδεση του αντιπολεμικού κινήματος με τις εργατικές διεκδικήσεις. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι η απεργία των δημοσίων υπαλλήλων στις 3 Απρίλη ενώ εξαγγέλθηκε ως απεργία με οικονομικές διεκδικήσεις, μετατράπηκε σε απεργία με μόνο αντιπολεμικό περιεχόμενο κι αυτό υποβιβασμένο στο επίπεδο του συνθήματος «ένα γαρίφαλο για την ειρήνη». Κουβέντα για το μεγάλο ένοχο. Τσιμουδιά για τον ένα και μοναδικό κοινό εχθρό των εργατών στη Βαγδάτη και στην Αθήνα.

Από μια τραγική σύμπτωση, ακριβώς αυτή τη μέρα, στις 3 Απρίλη, που η εργατική τάξη της χώρας μας καλούνταν από τις ξεπουλημένες ηγεσίες της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ να διαδηλώσει σαν να μην είναι εργατική τάξη, λίγα λεπτά πριν ο Πολυζωγόπουλος διακηρύξει από το Σύνταγμα το «όλοι αδέρφια είμαστε», οι βιομήχανοι εκτόξευσαν τη βόμβα τους στην Κόρινθο. Εξι εργάτες νεκροί με τη μια. Εντελώς συμπτωματικά στη λίστα των ενόχων που τίναξαν στον αέρα τους εργάτες στην Κόρινθο φιγουράρει το όνομα ενός από τους εταίρους του Πολυζωγόπουλου, του Μπακούρη, στελέχους σήμερα της «Βιοχάλκο», στελέχους άλλοτε της «Γιούνιον Καρμπάιτ», της εταιρίας που ματοκύλισε τη Μομπάλ στην Ινδία, μιας από τις εταιρίες που μετέχουν σήμερα στο πλιάτσικο στο Ιράκ. Πόσο μικρός είναι ο κόσμος, πόσο κοντά τα ποδάρια του ψέματος.

Οι έξι εργάτες που εξαερώθηκαν στη «Σωληνουργεία Κορίνθου» μετέτρεψαν με το χαμό τους σε κραυγή την αλήθεια: Το κεφάλαιο σκοτώνει και στον πόλεμο και στην ειρήνη. Σε συνθήκες πολέμου, είτε αυτές αφορούν σε στρατιωτικές επιχειρήσεις, είτε στο διαρκή ταξικό πόλεμο, κάποια στιγμή αναγκαστικά ξεχωρίζει η ήρα από το στάρι. Ο Ρέππας που το πρωί πίνει καφέ με τους βιομηχάνους και το μεσημέρι ξιφουλκεί κατά του ΚΚΕ, γιατί τολμά να αποκαλύπτει τον ένοχο, το απόγευμα είναι ήδη γυμνός. Κολλητάρι του είναι ο κάθε Μπακούρης, ο κάθε Στασινόπουλος, ο κάθε Μητρόπουλος, τα αφεντικά της «Σωληνουργεία» σήμερα, τα αφεντικά της «Πετρόλα» χτες, τα αφεντικά των «Μινωικών Γραμμών» πέρσι... Μαζί συναποφασίζουν τους τρόπους αύξησης της ανταγωνιστικότητας, που για να επιτευχθεί απαιτεί λιωμένους εργάτες. Μαζί καθορίζουν την εξωτερική πολιτική, που για να συμφέρει τους βιομηχάνους, πρέπει η Σούδα να είναι κεντρικό ορμητήριο του πολέμου. Μαζί, οι αστικές κυβερνήσεις και τα αφεντικά τους, σκοτώνουν λαούς και στα πεδία των μαχών και στους χώρους δουλιάς.

Τούτες τις ώρες, ώρες πένθους για την εργατική τάξη, πιότερη αξία ίσως έχει η περισυλλογή να αφορά στους τρόπους που η οργή θα γίνει οργάνωση κι αγώνας, τέτοιος που να οδηγεί στην αναγκαία ανατροπή όλου αυτού του συρφετού. Το χρωστάμε...