Οι ραγδαίες ως προς την ειδησεογραφική παρουσίασή τους εξελίξεις στο μέτωπο των επιχειρήσεων, που βάζουν λουκέτο, ή απολύουν, δε φέρνουν κάτι νέο. Σε κάθε περίοδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης κάποιο τμήμα του κεφαλαίου δεν κερδίζει τόσα πολλά όσα οι ανταγωνιστές του και αποφασίζει να κλείσει μια επιχείρηση για να επενδύσει όπου αλλού θα κερδίσει περισσότερα. Χιλιάδες και χιλιάδες εργάτες έχουν βιώσει τα τραγικά για τους ίδιους αποτελέσματα αυτής της πορείας. Μια πορεία, που από τη μια βεβαιώνει τα νομοτελειακά αδιέξοδα του καπιταλισμού και, από την άλλη, την ώρα που κάνει κάποιους καπιταλιστές ισχυρότερους, άλλους τους καταποντίζει. Από τη σκοπιά των εργατών, πραγματικό τέλος σ' αυτήν την επανάληψη, που συνοδεύεται απ' όλο και βαθύτερη βαρβαρότητα, μπορεί να δοθεί μόνο με την ανατροπή του καπιταλισμού.

Το νέο στοιχείο, που κι αυτό είναι παλιό ως προς την πρόβλεψή του αλλά και την επανάληψή του, είναι πως πλατύτερα λαϊκά στρώματα βιώνουν αυτή τη στιγμή τις άγριες συνέπειες του ανταγωνισμού των καπιταλιστών. Δεν είναι μόνον ο εργάτης στην παραγωγή, είναι όλη η εργατική γειτονιά που πλήττεται, δεν είναι μόνον οι εργατογειτονιές, είναι κι άλλες μεσαίου εισοδηματικού επιπέδου περιοχές που βιώνουν την κρίση. Αν σ' αυτό συμφωνούμε, έρχεται ως αυτονόητο το συμπέρασμα πως τουλάχιστον ευρύτερη πρέπει να είναι η συσπείρωση για την αντιμετώπιση της κατάστασης που διαμορφώνεται. Κι αν συμφωνούμε επίσης πως αυτό που υπάρχει είναι μια παρατεταμένη καπιταλιστική κρίση, δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε και στο εξής: Οτι σε κάθε περίπτωση αυτοί που δεν πρέπει να την πληρώσουν είναι οι εργαζόμενοι. Κι ότι υπάρχει διέξοδος. Κι αυτή δε βρίσκεται στην αγωνιώδη προσπάθεια των απολογητών του καπιταλισμού να πείσουν πως διαφορετικά μοντέλα διακυβέρνησης μπορούν να αμβλύνουν το πρόβλημα. Πρόβλημα είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός κι ακόμα χειρότερα η σημερινή του φάση, η ιμπεριαλιστική.

Από την εκτίμηση πως ο καπιταλισμός δε γιατρεύεται, μόνον ανατρέπεται, πως ο καπιταλισμός που βιώνουμε δε χωράει άλλο φτιασίδωμα, προκύπτουν βαριά καθήκοντα όχι μόνο για τους κομμουνιστές, που έτσι κι αλλιώς για την ανατροπή αυτού του συστήματος παλεύουν. Προκύπτουν καθήκοντα για κάθε μαζική λαϊκή οργάνωση που βλέπει πως κάθε μεταρρυθμιστική πρόταση πια χτυπάει πάνω σε ντουβάρι. Οι πολυεθνικές, τα μονοπώλια κάνουν καθαρό σήμερα πως στην όξυνση του μεταξύ τους ανταγωνισμού δε θα αφήσουν περιθώρια για βελτιωτικές κινήσεις που να ωφελούν τα λαϊκά στρώματα. «Σκάστε και σκάψτε» είναι η εντολή που δίνουν. Κι αυτήν την εντολή επιχειρούν να εφαρμόσουν τόσο οι νεοφιλελεύθερες όσο και οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις όπου Γης.

Το σχέδιο για μια λαϊκή οικονομία, που προϋποθέτει λαϊκή εξουσία για την εφαρμογή της, αναδεικνύεται στο εφιαλτικό περιβάλλον των ημερών μας σε αίτημα που ανταποκρίνεται στις προσδοκίες πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Η ανάδειξη της ανάγκης για συνολικότερη πάλη οδηγεί στο Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο που προτείνει το ΚΚΕ, και αυτό προϋποθέτει και ισχυρότερο ΚΚΕ.