«

Καρφί» στα μάτια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, το νησί της επανάστασης. Ποτέ δε συμβιβάστηκαν με το γεγονός ότι μέσα στην αυλή τους υπάρχει μια εστία αντίστασης, μια φωτιά που φωτίζει τα σοσιαλιστικά ιδεώδη και ζεσταίνει τις καρδιές των ανθρώπων του μόχθου όπου Γης, μια καθημερινή υπενθύμιση και επιβεβαίωση της δύναμης που κρύβει κάθε λαός που αποφασίζει να πάρει την τύχη του στα δικά του χέρια. Και ποτέ δεν έκρυψαν την επιθυμία τους να ξεμπερδέψουν με τη σοσιαλιστική Κούβα.

Μεθοδικά όλο το τελευταίο διάστημα προετοιμάζουν το έδαφος για την κορύφωση της επιθετικότητάς τους που ως σήμερα εκδηλωνόταν με οικονομικά, ιδεολογικά και πολιτικά μέσα, αλλά αθέμιτα μέσα, και που αύριο όλα δείχνουν ότι μπορεί να εκδηλωθεί και με στρατιωτικά. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δεν είναι μόνος του. Συνεπικουρείται από τον ευρωπαϊκό που χωρίς προσχήματα πλειοδοτεί στην αντικουβανική προπαγάνδα. Η κυβέρνηση της Ελλάδας δεν αποτελεί δυστυχώς την εξαίρεση, όπως επίσης και ο ΣΥΝ από τη δική του σκοπιά, αφού απεχθάνεται τον υπαρκτό σοσιαλισμό.

Ομως και η Κούβα δεν είναι μόνη της. Εχει στο πλευρό της, τους λαούς του κόσμου. Φαίνεται αυτό καθημερινά και στη χώρα μας όπου πληθαίνουν οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης και συμπαράστασης στον αγωνιζόμενο λαό της και στην κυβέρνησή του. Δε φτάνουν όμως. Η αλληλεγγύη στην Κούβα πρέπει να προσλάβει διαστάσεις ευθέως ανάλογες της ιμπεριαλιστικής προκλητικότητας που εκδηλώνεται εναντίον της. Το νησί της επανάστασης τούτη την ώρα περισσότερο από ποτέ άλλοτε χρειάζεται τη συμπαράσταση όλων, κάθε προοδευτικού ανθρώπου.

Κι όχι μόνο γιατί αυτό προστάζει το διεθνιστικό μας καθήκον. Το καθήκον κάθε ανθρώπου που δεν ανέχεται τ' άδικο. Ας αναρωτηθούμε όλοι μας: Είναι η Κούβα το τέλος; Σίγουρα δεν είναι η αρχή. Αυτή χάνεται στα βάθη του χρόνου, αλλά δεν ξεχνιέται. Δεν ξεχνιέται, ούτε συγχωρείται η ροή του αίματος που προκάλεσε η ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα. Η ζωή, η εμπειρία, η κοινή λογική λέει, πως αν οι λαοί με την πάλη τους δε γράψουν «τέλος» στις θηριωδίες του καπιταλισμού, τότε η μοίρα των Γιουγκοσλάβων, των Ιρακινών, θα είναι η μοίρα των Κουβανών και γιατί όχι και η δική μας.

Ας κάνουμε λοιπόν ό,τι περνά από το χέρι μας για να γραφτεί μια ώρα αρχύτερα αυτό το τέλος. Αποφασιστικά, μαχητικά οφείλουμε να υπερασπίσουμε το λαό της Κούβας και το δικαίωμά του να χαράζει ο ίδιος τη ρότα του. Να καταδικάσουμε το ελέω «θεού» και δύναμης «δικαίωμα» των ιμπεριαλιστών να επεμβαίνουν όπου προστάζουν τα συμφέροντά τους. Να υπερασπιστούμε τη σοσιαλιστική επανάσταση που τόσο βάναυσα συκοφαντείται γιατί τόσο πολύ φοβίζει την πλουτοκρατία. Ετσι μόνο υπερασπίζουμε και το δικό μας δικαίωμα να αποφασίσουμε για τη ζωή και το μέλλον μας, έτσι μόνο απομακρύνουμε κινδύνους που απειλούν κι εμάς κι όλους τους λαούς του κόσμου, όμοιους μ' αυτούς που απειλούν σήμερα τους Κουβανούς.