Αύριο 5 Ιούνη είναι μέρα αλληλεγγύης στους ανέργους. Το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο καλεί τους εργαζόμενους να σταθούν πλάι στους ανέργους. Να κατέβουν στα συλλαλητήρια και μαζί τους να διεκδικήσουν το δικαίωμα στη δουλιά. Χέρι - χέρι να δώσουν τη μάχη για την επιβίωση των ανέργων. Την επιβίωση των παιδιών τους. Γιατί το μισό και πλέον εκατομμύρια άνεργοι, οι εκατοντάδες χιλιάδες απασχολήσιμοι, οι ακόμα περισσότεροι υποψήφιοι άνεργοι, είναι «σπλάχνο από τα σπλάχνα» του λαού μας. Και έτσι πρέπει να δουν και αυτοί, που σήμερα έχουν δουλιά, τις απολυμένες της «Υβόννη», της «Σίσσερ», της «ΑΓΝΟ» και δεκάδων ακόμα επιχειρήσεων, που τις τελευταίες μέρες έβαλαν λουκέτο.

Η πάλη για την επιβίωση των ανέργων, ο αγώνας για αύξηση του επιδόματος ανεργίας στο 80% του μισθού, η επέκταση αυτού του επιδόματος σε όλους τους ανέργους και όχι στο 1/3, όπως γίνεται σήμερα, η διεκδίκηση ο χρόνος ανεργίας να μετράει σαν συντάξιμος χρόνος, αλλά και η στήριξη των απολυμένων με επιχορήγηση ενοικίου - πάγωμα δανείων - δωρεάν παιδικούς σταθμούς και επιδότηση σπουδών στα παιδιά τους, είναι η τελευταία γραμμή άμυνας για τους ανέργους, για ολόκληρη την εργατική τάξη. Είναι η τελευταία γραμμή αντίστασης, που η υποχώρηση πίσω απ' αυτή θα σημάνει το ολοκληρωτικό περιθώριο, την απόλυτη μιζέρια.

Σε αυτόν τον ιερό αγώνα, πρωτοστατεί σήμερα το ΠΑΜΕ, στέκεται αταλάντευτα, διεκδικεί και απαιτεί. Αλλά ταυτόχρονα οι ταξικές δυνάμεις, το ΚΚΕ ξεκαθαρίζει προς τους εργαζόμενους: Η ανεργία, οι απολύσεις, δεν είναι μπόρα που θα περάσει. Ο καπιταλισμός, γεννά και ξαναγεννά τον «εφεδρικό στρατό», τους ανέργους και τη φτώχεια. Οι άνεργοι, είναι τα λύτρα της εργατικής τάξης, στο δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, στο Μινώταυρο του κέρδους των μονοπωλίων. Καπιταλισμός και ανεργία είναι σταυραδέρφια.

Σήμερα, μπροστά σε αυτή την όξυνση της επίθεσης του κεφαλαίου, οι εργάτες πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα. Για πόσο θα αντέχουν να είναι τα καυσόξυλα στην πυρά της κερδοφορίας, που γύρω της ξετρελαμένοι από τα κέρδη, χορεύουν οι καπιταλιστές. Για πόσο θα επιτρέπουν να είναι οι αναλώσιμοι, σ' αυτόν τον φαύλο κύκλο της εκμετάλλευσης και της μισθωτής δουλείας;

Δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια ανοχής. Η θηλιά της ανεργίας, της φτώχειας, της υποαπασχόλησης θα σφίγγει πιο πολύ. Για τους εργαζόμενους ένας δρόμος απομένει. Ο δρόμος του αγώνα, της σύγκρουσης και της ανατροπής. Ο δρόμος που δείχνει η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ για μια άλλη εξουσία. Την εξουσία που θα ανήκει πραγματικά στο λαό και που θα οικοδομεί μια οικονομία, όχι με κριτήριο το κέρδος των λίγων εκλεκτών, αλλά προς όφελος της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.